Ιστορίες μικρών κόσμων
Γράφει η ΕΥΗ ΚΑΡΚΙΤΗ
ΜΕ ΤΙΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΕΚΤΟΣ ΣΠΙΤΙΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕΙΩΘΕΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΓΙΑ ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΤΗΛΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΗΛΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΜΕ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ «ΕΞΤΡΑ» ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΜΕ ΤΙΣ ΕΚΤΟΣ ΣΠΙΤΙΟΥ ΓΛΩΣΣΕΣ, ΤΑ ΜΠΑΛΕΤΑ, ΤΑ ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΞΩΣΧΟΛΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ, ΜΕ ΤΙΣ ΒΡΑΔΙΝΕΣ ΕΞΟΔΟΥΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΟΠΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ, ΟΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΝ ΧΡΟΝΟ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΥΠΟΛΟΓΙΖΑΝ, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ, ΑΡΧΙΚΑ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΤΙ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΝ. ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΣ ΣΤΑ ΓΡΗΓΟΡΑ, ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΝΤΑΛΕΠΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΩΝΤΑΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΝΟΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΚΑΘΟΡΙΣΤΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ «ΠΟΙΟΤΙΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ», ΟΤΑΝ ΠΡΟΚΥΨΕΙ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ, ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΣ ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΑΣΤΙΣΜΕΝΟΣ.
Κάθε φορά που κάθομαι να γράψω αυτήν τη στήλη, προσπαθώ να ρίξω το βλέμμα πιο μακριά, στο «μετά» της πανδημίας, καμιά φορά και στο «πριν» – μας αρέσει, εξάλλου, να μιλάμε για όλα αυτά που μας λείπουν. Ωστόσο, ελάχιστες φορές τα κατάφερα – η πανδημία καραδοκεί στη γωνία πανίσχυρη, ρίχνοντας τη σκιά της σε κάθε τι. «Αλήθεια είναι αυτό…» μου έλεγε πρόσφατα στενή μου φίλη, εκπαιδευτικός, που «έγραψε» πολλές ώρες τηλεκπαίδευσης από την περασμένη άνοιξη. Είχε ανησυχήσει για τα παιδιά: «Το ξεχνάμε, αλλά είναι δύσκολο για τους εφήβους» έλεγε συνεχώς – και συμφωνώ: έχασαν τη σειρά τους, την καθημερινότητά τους, τους συμμαθητές, τους φίλους, τους έρωτες, τις εκδρομές. Πριν και μετά τα μαθήματα κάνει μια κουβέντα μαζί τους, όπως ίσως θα έκανε κι αν βρίσκονταν στην τάξη. «Μέσα στις δυσκολίες, βγήκε και κάτι καλό», μου είπε.
Με τις δραστηριότητες εκτός σπιτιού να έχουν μειωθεί σημαντικά για μικρούς και μεγάλους εξαιτίας τής τηλεκπαίδευσης και της τηλεργασίας, με εκείνα τα ατελείωτα «έξτρα» στο γραφείο να αποτελούν παρελθόν, με τις εκτός σπιτιού γλώσσες, τα μπαλέτα, τα αθλήματα και τις εξωσχολικές δραστηριότητες να έχουν σταματήσει, με τις βραδινές εξόδους να έχουν κοπεί εντελώς, οι οικογένειες βρέθηκαν να περνούν χρόνο στον οποίον ουδέποτε υπολόγιζαν, τον οποίον, αρχικά, πραγματικά δεν ήξεραν τι να τον κάνουν. Όταν έχεις μάθει να λειτουργείς στα γρήγορα, να αξιοποιείς και το πεντάλεπτο επιχειρώντας να δώσεις νόημα στην ακαθόριστη έννοια του «ποιοτικού χρόνου», όταν προκύψει ο πραγματικός χρόνος, τον κοιτάς στ’ αλήθεια σαστισμένος.
Όμως, όπου υπάρχει σεβασμός και κατανόηση διαπιστώθηκε ότι, παρά τις εντάσεις και τις συγκρούσεις που προκύπτουν από τους εκνευρισμούς τού εγκλεισμού, γονείς και παιδιά ήρθαν πιο κοντά. «Γνωρίσαμε τους γονείς μας καλύτερα, καταλάβαμε τι ακριβώς κάνουν στη δουλειά τους, πώς σκέφτονται και, με τον καιρό, κάποια από τα προβλήματα που είχαμε μεταξύ μας μοιάζει σαν να λύθηκαν, σαν να μην είναι πλέον και τόσο σημαντικά» είναι οι συγκινητικές εξομολογήσεις των μαθητών στην εκπαιδευτικό φίλη μου. Φαντάζομαι πως, αν το νιώθουν τα παιδιά, το ίδιο θα συμβαίνει και με τους γονείς τους. Θα γνώρισαν τα παιδιά τους καλύτερα.
Όλο αυτό το δύσκολο διάστημα μας μαθαίνει ότι μερικές φορές δεν είναι ανάγκη να υπεραναλύουμε τα πράγματα που μας απασχολούν, να ανοίγουμε ατέλειωτες συζητήσεις, οι οποίες οδηγούν σε άλλες και ποτέ δεν κλείνουν. Μερικές φορές αρκεί να περνάμε λίγο χρόνο μαζί. Δεν γίνονται, ίσως, θαύματα, αλλά μπορεί να βγει και κάτι καλό. Κάτι είναι κι αυτό. Κάτι που θα το έχουμε μαζί μας, όταν κάποια στιγμή τελειώσουν όλα αυτά.
