Υπάρχει λόγος
Γράφει ο Τάσος Ρέτζιος.
Ο ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ ΤΡΑΒΗΞΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΝΙΚΙ ΟΣΟΥΣ ΕΠΕΜΕΝΑΝ ΝΑ ΑΓΝΟΟΥΝ ΤΑ ΠΡΟΦΑΝΗ, ΤΟΥΣ ΕΔΩΣΕ ΕΝΑ ΓΕΡΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ, ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΤΟΥΣ ΞΥΠΝΗΣΕ, ΑΛΛΑ ΠΟΣΟ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΓΡΥΠΝΟΣ; ΕΞΗΓΟΥΜΕΘΑ: ΑΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΟΡΘΩΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ, ΜΟΛΙΣ ΤΙΘΑΣΕΥΤΕΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ; (ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ, ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΗΘΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ). ΜΑ, ΝΑΙ: ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ!
Ας μην τα επαναλάβουμε κι από εδώ: τις αιτίες που τα καταφέραμε τόσο καλά με την πρώτη επέλαση του κορωνοϊού (εντάξει, όχι τόσο καλά όσο… η Αλβανία, ομολογουμένως) τις αναποδογυρίσαμε αρκετά και τις βρήκαμε περίπου τόσες όσες είναι και οι «ηθικές αφετηρίες τής συμπεριφοράς καθενός μας». Και επιπροσθέτως, αρέσει δεν αρέσει, χωρίς την πολιτική – ηγετική διαχείριση αυτό το αποτέλεσμα δεν θα το είχαμε.
Κι ας μην τα ξαναλέμε: «νέα κανονικότητα», «social distancing», μάσκες και άλλα αξεσουάρ είναι το λεξικό τού άμεσου μέλλοντος μας. Όπως και η συζήτηση περί ενός άλλου κόσμου που διαμορφώνει ο φόβος τής πανδημίας, όπως και οι οπτικές για μια άλλου είδους κοινωνική συμπεριφορά, όπως και οι φιλοσοφικές αναζητήσεις για δικαιώματα και ελευθερίες – βέβαια, αυτό το τελευταίο έχει το γούστο του, μια και μοιάζει να απουσιάζει από τις απεγνωσμένες προσπάθειες της «αριστερής» κριτικής για την επόμενη μέρα, αφού είναι η οικονομία και οι σχέσεις εργασίας που μονοπωλούν τις φαρέτρες. Λογικό: όταν κάποιος έχει γαλουχηθεί με ιδεολογική τυφλότητα στη θυσία των μέσων για έναν απροσδιόριστο ιδεολογικό παράδεισο, τέτοια ζητήματα μοιάζουν παρωνυχίδες.
Αλλά, ας επιμείνουμε: ο κορωνοϊός τράβηξε από το μανίκι όσους επέμεναν να αγνοούν τα προφανή, τους έδωσε ένα γερό χαστούκι, ενδεχομένως τους ξύπνησε, αλλά πόσο να μείνει κάποιος άγρυπνος; Εξηγούμεθα: από πού θα έπρεπε να ξεκινήσουμε την ανόρθωση της χώρας μας, μόλις τιθασευτεί το τέρας; (για την οικονομία τής συζήτησης, ας κάνουμε ότι δεν μας επηρεάζουν ευρωπαϊκές και παγκόσμιες οικονομικές, κοινωνικές και ηθικές συζητήσεις). Μα, ναι: από ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης! Ισχυρά δημόσια συστήματα υγείας, αλλά όχι πελατειακά. Άρνηση της μονοκαλλιέργειας του τουρισμού και άλλων υπηρεσιών. Ενίσχυση της ενδογενούς παραγωγής και επένδυση σε υψηλής προστιθέμενης αξίας προϊόντα. Κυρίως, αλλαγή τρόπου ζωής, περιβαλλοντικών συνηθειών και εθισμών και κοινωνικής αυταξίας.
Το πρόβλημα είναι πως, όταν εν μέσω καραντίνας παρκάρεις σε ράμπα, δύσκολα μπαίνεις σε τέτοιες συζητήσεις…
