Υπάρχει λόγος
Γράφει ο Τάσος Ρέτζιος.
ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ –ΟΧΙ ΠΑΝΤΑ– ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΒΟΑ ΚΑΙ ΒΡΑΖΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑΕΙ ΜΕ ΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ. ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΘΟΡΥΒΟΙ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΜΕΝΕΣ ΝΕΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΡΙΧΝΟΥΝ ΤΙΣ ΖΑΡΙΕΣ ΤΟΥΣ ΚΙ ΟΠΟΥ ΚΑΤΣΕΙ. ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΤΑΝ.
Καμιά φορά, όταν το βλέμμα πέφτει πάνω σ’ αυτούς που μετέχουν σε πρωτότυπες δράσεις, σε πειραματικές μορφές έκφρασης ή, έστω, σε καλλιτεχνικά γεγονότα περιορισμένης εμπορικής φιλοδοξίας, η εικόνα αλλοιώνεται. Κάτι στην έκφραση, κάτι στη χαλαρή άνεση σωμάτων, διαλόγων και σκέψεων και κάτι που μοιάζει να έρχεται από ένα θυμικό που (αλίμονο!) πρέπει πια να είσαι αρκετά νέος για να γίνεις κοινωνός του, θολώνουν τη λάμψη αυτού που θα ονομάζαμε «ένα εργοτάξιο νέων δεδομένων».
Καμιά φορά –όχι πάντα– δεν είναι η πόλη που βοά και βράζει και δεν είναι το καινούργιο που χτυπάει με ορμή την πόρτα. Είναι οι θόρυβοι από μερικές παραπλανημένες νεότητες που δεν φτιάχνουν τον κόσμο τους, αλλά ρίχνουν τις ζαριές τους κι όπου κάτσει. Αυτό δεν είναι κακό, ποτέ δεν ήταν. Ίσως λίγο απογοητεύει και αποκαρδιώνει κάποιους αμετανόητους (που γρήγορα κολλάνε με την ταμπέλα τού γραφικού), αλλά τους περισσότερους τους βολεύει η γρήγορη ένταξη και η «αξιοποίηση» των ιδεών, των δεξιοτήτων και των πειραματισμών τους. Εξάλλου, κάπως έτσι ανανεώνονται τα κοινωνικά θεμέλια, στηρίζοντας το οικοδόμημα – πού καιρός για γκρέμισμα και αλλαγή…
Καμιά φορά όμως έρχεται μια νεότητα που τα ξέρει όλα αυτά. Ένα κομμάτι της αντιδρά, επιτίθεται και διατρανώνει ότι θα τ’ αλλάξει όλα. Δεν ξέρουμε αν το κάνει τελικά, αλλά συνήθως δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να χορηγηθεί σ’ αυτήν της την προσπάθεια, ακόμη κι απ’ αυτούς που υποτίθεται ότι πολεμά. Μικρές «επαναστάσεις» και «ρηξικέλευθα» γεγονότα με κρατικές επιχορηγήσεις και φορείς πολιτισμού με πλούσια δράση, άνετη τσέπη, ρηχές κοινοτοπίες και άθλια προσωπική αισθητική.
Καμιά φορά ωστόσο κάποιοι ξεφεύγουν απ’ όλον αυτόν τον μύλο. Κατανοούν ότι για μπίζνες πρόκειται και όχι για καταθέσεις ονείρων, κάνουν λίγο κράτει από τις εύκολες συναλλαγές και, αν δεν τους πάρει ο καιρός και η διάθεση από κάτω, ανεμίζουν αραιά και πού κανένα μπαϊράκι.
Καμιά φορά τα παίρνει ο άνεμος κάποια απ’ αυτά τα μπαϊράκια κι αυτά, ευγνωμονούντα, αλωνίζουν κι αλητεύουν σε απρόσμενες γειτονιές και σε στιγμές πολύτιμες. Και γίνονται αυτό που πάντα ήθελαν: αλήθεια…
