Vice versa
Γράφει ο Πρόδρομος Νικηφορίδης
OΣΟ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΑΜΕ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΑΡΑΛΙΑΣ, ΠΟΛΛΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΑΝ, Η ΛΙΣΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ. HΡΘΕ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΔΙΟΙΚΗΣΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΜΑΣ – ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΩΠΟ. ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ΥΜΝΗΣΕΙ, ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΔΗΘΕΝ Η ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ, ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ.
Σε πρόσφατη ημερίδα που διοργάνωσε η Επιστημονική Εταιρεία Δικαίου Πολεοδομίας και Χωροταξίας (ΕΕΔιΠοΧ), κάποιοι εξ Αθηνών αναρωτήθηκαν πώς είναι δυνατόν η Θεσσαλονίκη να έχει κάνει τη Νέα Παραλία εδώ και αρκετά χρόνια και η Αθήνα να πειραματίζεται με τον Μεγάλο Περίπατο και να έχει αποτύχει με το Rethink Athens (Ξανασκέψου την Αθήνα).
Ο διεθνής διαγωνισμός για την ανάπλαση της Νέας Παραλίας έγινε πριν από 20 χρόνια, σύμφωνα με την τότε ευρωπαϊκή νομοθεσία: διαγωνισμός με προεπιλογή και με γνωστούς τούς συμμετέχοντες. Οι διαγωνιζόμενες ομάδες συμπεριελάμβαναν πολλές ειδικότητες, απαραίτητες για την ολοκλήρωση της μελέτης σε περίπτωση βράβευσης. Δήμαρχος Θεσσαλονίκης ήταν ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος και στον διαγωνισμό συμμετείχαν πολλοί αρχιτέκτονες και μηχανικοί τής παράταξης που τον υποστήριζε. Σε μία από αυτές τις ομάδες συμμετείχε ως διαγωνιζόμενος πρώην δήμαρχος, πατέρας σημερινού αντιδημάρχου. Στην επιτροπή συμμετείχαν δύο πολύ αξιόλογοι αρχιτέκτονες της Θεσσαλονίκης. Η κριτική επιτροπή επέλεξε ανεπιφύλακτα και με κατηγορηματικό τρόπο τη δική μας πρόταση, επειδή, μεταξύ των άλλων, απέπνεε μια φρεσκάδα άγνωστη στην ελληνική αρχιτεκτονική τού δημόσιου χώρου το 2000.
Το αποτέλεσμα δεν ήταν αρεστό – από πού κι ώς πού εμείς, οι άγνωστοι και κομματικά ανένταχτοι, κερδίσαμε; Οι ενστάσεις έπεφταν βροχή και χρειάστηκαν τρία δημοτικά συμβούλια, για να οριστικοποιηθεί το αποτέλεσμα. Η κριτική, χωρίς καμία τεκμηρίωση. Θυμάμαι ένα από τα σημεία ήταν ότι δεν προβλέπαμε σταθμούς θαλάσσιας συγκοινωνίας – το είχαμε κάνει συνειδητά και το υποστηρίξαμε. Οι εξελίξεις, προφανώς, μας δικαίωσαν. Δύσκολοι καιροί σε μια δεξιά πόλη. Εννοείται ότι τίποτα δεν σταμάτησε με την ανάθεση.
Χρόνια αργότερα, όταν έφτασε η ώρα τής ένταξης στο ΕΣΠΑ και ενώ η πρώτη φάση τής ανάπλασης είχε υλοποιηθεί και ήδη βραβευτεί από το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής (ως το καλύτερο έργο τής τελευταίας πενταετίας) και από το ECOPOLIS (ως η καλύτερη ανάπλαση), ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων Θεσσαλονίκης με πρόεδρο μέλος τού 2ου βραβείου στη φάση τού διαγωνισμού ζήτησε με επιστολή στον δήμο Θεσσαλονίκης να μην υλοποιηθεί το δεύτερο τμήμα τής ανάπλασης.
Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν υπάρχουν όρια σε κάποιους με τους οποίους συνυπάρχουμε σ’ αυτήν την πόλη. Όχι ότι ο δήμαρχος που κέρδισε τις εκλογές τού 2010 αγάπησε τη Νέα Παραλία – βλέπετε, ήταν έργο αντιπάλου του και, επιπλέον, άλλες ήταν οι δικές του ανησυχίες.
Όσο αναδεικνύαμε τα προβλήματα της Νέας Παραλίας, πολλοί ήταν οι δημοτικοί σύμβουλοι που μας υποστήριζαν, η λίστα είναι μεγάλη. Ήρθε λοιπόν ο καιρός να διοικήσουν αυτοί οι υποστηρικτές μας – και ξαφνικά αποκαλύφθηκε το πραγματικό τους πρόσωπο. Περιφρόνηση σε ένα συλλογικό όργανο που είχαν παλαιότερα υμνήσει, περιφρόνηση σε ένα αρχιτεκτονικό έργο και στους δημιουργούς του, που ήταν δήθεν η προτεραιότητά τους, περιφρόνηση σε όλους τους Θεσσαλονικείς που είχαν αγαπήσει τον Κήπο τού Νερού. Βρήκαν έναν Κήπο τού Νερού που για δέκα χρόνια λειτουργούσε άψογα, φρόντισαν να κλείσουν τα αυτιά τους στις προειδοποιήσεις μας και στο τέλος τον κατέστρεψαν. Σε δέκα ημέρες είχαν υποσχεθεί ότι θα τον παρέδιδαν καλύτερο, σε έξι μήνες –χωρίς μελέτη και αφού αλλοίωσαν την αρχική του μορφή και έκαναν μια τρύπα στο νερό– τον παρέδωσαν χωρίς αιδώ στη Θεσσαλονίκη: μια στολισμένη πισίνα ξενοδοχείου στην εθνική οδό, που ήθελε να γίνει Ντουμπάι.
