Editorial
Γράφει ο Άγγελος Ν. Βάσσος
angelos@citymagthess.gr
ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΛΑΟ ΤΟΝ ΕΝΩΝΟΥΝ, Σ’ ΕΜΑΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΦΑΓΩΜΑΡΑ. ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΘΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ, ΩΣ Ο ΣΟΦΟΤΕΡΟΣ ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. ‘Η ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ;
Παρά τη γενικότερη, κατά βάση αισιόδοξη κοσμοθεωρία μου, οφείλω να ομολογήσω ότι τελευταία δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα για την κοινωνία μας. Και εξηγούμαι.
Αφορμή αποτέλεσε το πρόσφατο, απαράδεκτο περιστατικό στην πλατεία τής Νέας Σμύρνης, στην Αθήνα. Μια ΕΔΕ βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, λίγο πολύ ωστόσο όλοι είδαμε με εικόνα και ήχο αυτό που οι καταγγέλλοντες υποστηρίζουν (δεν είναι τυχαίο ότι τόσο ο αρμόδιος υπουργός όσο και η εκπρόσωπος της κυβέρνησης έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να καταδικάσουν τα έκτροπα). Προσωπικά, εύχομαι εκείνοι που έκαναν κατάχρηση της εξουσίας που τους δόθηκε για να υπερασπίζονται το κοινό καλό να τιμωρηθούν όσο αυστηρότερα γίνεται – όχι απλώς για την ίδια την αδικοπραξία τους, αν αυτή επιβεβαιωθεί, αλλά κυρίως επειδή τέτοιες πράξεις αμαυρώνουν τη συνολική εικόνα τής αστυνομίας. Μιας αστυνομίας που, στη διάρκεια του τελευταίου χρόνου, αυτού της πανδημίας, με τις έκτακτες συνθήκες και τα μέτρα που χρειάστηκε να ληφθούν, αναδείχθηκε ως ένας από τους ήρωες της καθημερινότητας, στο πλευρό εργαζομένων και άλλων κλάδων, που εργάστηκαν με απόλυτη αυταπάρνηση. Είναι ντροπή να αποτελείς αφορμή να αμαυρώνεται ένας ολόκληρος χώρος – και σου πρέπει και γι’ αυτό η τιμωρία που θα κριθεί ότι σου αναλογεί.
Αυτή η απόλυτα καταδικαστέα πράξη, ωστόσο, άνοιξε για άλλη μία φορά τον ασκό τού Αιόλου στο μεϊντάνι των social media, όπου αναβίωσε (όχι ότι είχε καταλαγιάσει ποτέ…) το ερώτημα «είσαι μ’ εμάς ή με τους άλλους;». Οι μεν θυμήθηκαν τους «μπαχαλάκηδες», λες και όποιος διαδηλώνει ειρηνικά γι’ αυτό που θεωρεί δίκαιο ή όποιος αντιδρά σε οποιαδήποτε κατάχρηση εξουσίας είναι εχθρός τής αστικής δημοκρατίας και υπονομευτής τής δημόσιας τάξης. Οι δε επανήλθαν στις παρόλες περί «χούντας, που δεν θα περάσει», λες και θεωρούμε δεδομένο ότι οι προ ημερών βιαιότητες σε βάρος πολιτών στη Νέα Σμύρνη ή η επίθεση σε βάρος κρητικών αγροτών τον Μάρτιο του 2017 ή η κατάχρηση δακρυγόνων στη Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο του 2018 ή πλείστα άλλα παραδείγματα δεν αποτελούν κλασικές περιπτώσεις υπέρβασης καθήκοντος και κατάχρησης εξουσίας, αλλά εκδήλωση της πολιτικής μιας δικτατορικά επιβληθείσας εξουσίας – απ’ όσο θυμάμαι, από το 1974 και μετά οι κυβερνήσεις στη χώρα μας εκλέγονται δημοκρατικά, άρα μόνον εμείς είμαστε υπεύθυνοι να ελέγξουμε τα πεπραγμένα τους.
Από κοντά αναβίωσε η φρασεολογία περί «μπάτσων» (ως γνωστόν, οι δυνάμεις ασφαλείας είναι «μπάτσοι» όταν καλούνται να καταστείλουν επεισόδια και «αστυνομικοί» όταν τους καλούμε να διαλευκάνουν μια διάρρηξη στο σπίτι μας, την κλοπή τού οχήματος ή της τσάντας μας κοκ.). Και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μετά το καταδικαστέο περιστατικό στη Νέα Σμύρνη γεννήθηκε μια νέα τάση στα social media (εγώ, τουλάχιστον, δεν την είχα ξαναδεί): ώς τώρα, κράζαμε τον απέναντι επειδή εξέφραζε άποψη διαφορετική από τη δική μας. Μετά το πρόσφατο περιστατικό, είδα κόσμο να επιτίθεται σε άλλους χρήστες των κοινωνικών δικτύων (άλλοτε «ζωγραφίζοντάς» τους και άλλοτε ευθέως και ονομαστικά) επειδή δεν τοποθετήθηκαν (προφανώς, εκφέροντας άποψη σύμφωνη με τη δική τους). Εννοείται πως, αν οι εν λόγω χρήστες έτυχε τη συγκεκριμένη ημέρα να αντιμετωπίζουν μια κατάσταση ή κάποιο πρόβλημα που τους κατέστησε λιγότερο ενεργούς στο Facebook, τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς: ο αγώνας δεν ανέχεται απουσίες.
Το περιστατικό στη Νέα Σμύρνη –ένα έκτροπο που, κανονικά, θα έπρεπε να μας ενώσει όλους, σαν μία γροθιά, στην προσπάθεια οι ένοχοι να βρεθούν, να τιμωρηθούν όπως τους αρμόζει και να διασφαλιστεί ότι δεν θα έχουν ξανά την ευκαιρία να επαναλάβουν τις πράξεις τους– αποτέλεσε μια «χρυσή»(sic!) ευκαιρία να αναδυθεί ο Εμφύλιος εντός μας. Για κάποιον ανεξήγητο (ή ίσως όχι και τόσο ανεξήγητο;..) λόγο, διψάμε για ευκαιρίες να διχαστούμε, να βάλουμε τρικλοποδιές σε εαυτούς και αλλήλους, να βγάλουμε ο ένας το μάτι τού άλλου, να καρφώσουμε το μαχαίρι στην καρδιά του. Ώς τότε, μας δίνει χαρά έστω και το να ψοφήσει η κατσίκα τού γείτονα…
Αυτά που οποιονδήποτε άλλο λαό τον ενώνουν, σ’ εμάς αποτελούν αφορμή για φαγωμάρα. Κάτι παραπάνω θα γνωρίζουμε, ως ο σοφότερος λαός τού κόσμου. Ή μήπως όχι;