Ιστορίες μικρών κόσμων
Γράφει η Εύη Καρκίτη
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ, ΑΥΤΗ Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΞΕΘΕΜΕΛΙΩΘΗΚΕ, ΕΓΙΝΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΑΓΝΩΡΙΣΤΟ, ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΔΥΣΚΟΛΟ, ΑΒΟΛΟ ΚΑΙ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΤΥΧΕΡΟΥΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΜΕ ΣΤΟ ΛΙΚΝΙΣΜΑ ΤΟΥ, ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΑΣΕ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ Ο ΙΟΣ. Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΖΟΥΣΑΜΕ ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ. ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΚΙ ΑΛΛΗ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ. ΟΜΩΣ, ΑΝ ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΔΥΝΑΤΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΖΩΗ, ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΕ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ; ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΝΑ ΑΝΘΙΣΕΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ;
Αποτελεί ήδη ένα διακριτό οικονομικό, αλλά πρωτίστως κοινωνικό φαινόμενο. Τον καιρό τής πανδημίας, πλήθος εργαζομένων εγκαταλείπουν δουλειές που δεν τους ικανοποιούν, με αποτέλεσμα οι παραιτήσεις να καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Οι αριθμοί είναι συνταρακτικοί για τις ΗΠΑ, στις οποίες έγινε και σχετική έρευνα. Μέσα στον Αύγουστο, διακόσιες χιλιάδες (200.000) Αμερικανοί παραιτήθηκαν από τις δουλειές τους και μέχρι τον Αύγουστο έπραξαν το ίδιο περισσότερα από 4 εκατομμύρια εργαζόμενοι.
Τι απίστευτο νέο κι αυτό! Τι αδιανόητη μεταστροφή! Θα περίμενε κάποιος να συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Να προκύψει, ίσως, ένα κύμα απολύσεων από επιχειρήσεις που λύγισαν από το τρομερό βάρος τής Covid-19 και των συνεπειών της – όμως, όχι. Οι εργαζόμενοι είναι εκείνοι που τραβούν τη γραμμή τού «ώς εδώ», τη γραμμή που τόσο δύσκολα επιχειρούμε να χαράξουμε, που για χρόνια και χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες δεν βλέπουμε καν, θεωρώντας τη ζωή που ζούμε ως τη μοναδική δυνατή που μπορούμε να ζήσουμε.
Μέσα στο σκότος τής πανδημίας, αυτή η αντίληψη ήρθε για να ανατραπεί. Ο κόσμος ξεθεμελιώθηκε, έγινε κάτι άλλο και αγνώριστο, ένα μέρος δύσκολο, άβολο και απρόβλεπτο για εμάς τους τυχερούς που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μέσα στην ευδαιμονία τού μεταπολεμικού κόσμου, που συμμετείχαμε στο λίκνισμά του, μέχρι που μας έπιασε στον ύπνο ο ιός. Η ζωή που ζούσαμε μάλλον δεν ήταν η μοναδική. Μπορούσε να υπάρξει κι άλλη, δυστυχώς χειρότερη. Όμως, αν ήταν πράγματι δυνατή και μια άλλη ζωή, γιατί να μην είχε τη δυνατότητα να γίνει και πιο ικανοποιητική; Είναι δυνατόν μέσα στα συντρίμμια να ανθίσει το όνειρο;
Όπως φαίνεται, ναι! Βέβαια, το φαινόμενο της Μεγάλης Παραίτησης έχει την οικονομική του ερμηνεία. Κάνουν ήδη λόγο για ελλείψεις στο εργατικό δυναμικό και για εργαζόμενους που ψάχνουν καλύτερους εργοδότες, καλύτερες αμοιβές, καλύτερες συνθήκες εργασίας. Και αυτό, λένε, θα βοηθήσει στο να βελτιωθεί η αγορά εργασίας. Νέα καλά, δηλαδή.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη προσέγγιση, εκείνη από την πλευρά των ανθρώπων που πάντοτε θα μας αφορά, ίσως ακόμη πιο βαθιά. Ναι: κάποιοι τολμούν να πουν το «ώς εδώ» και να φανταστούν ένα καλύτερο μετά. Η ζωή αυτή είναι η μόνη που έχουμε, για να τη χαραμίσουμε σε κάτι που δεν μας κάνει χαρούμενους. Αν υπάρχει στιγμή για να ψάξουμε το τι στ’ αλήθεια θέλουμε, αυτή η στιγμή είναι τώρα. Νέα, χωρίς αμφιβολία, ακόμη καλύτερα.
