Editorial
Γράφει ο Άγγελος Ν. Βάσσος
angelos@citymagthess.gr
Διάβασα
πριν από μερικές ημέρες (στα μέσα Σεπτεμβρίου) την ανάρτηση αντιδημάρχου του δήμου Θεσσαλονίκης στο Facebook. Κάτω από μια φωτογραφία των πιδάκων μπροστά από το έφιππο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στη Νέα Παραλία (πιδάκων που, μετά από πάρα πολλά χρόνια, ανέβλυζαν ξανά νερό), έγραφε: «Και οι πίδακες λειτουργούν, έργα παντού!» (το θαυμαστικό στη στίξη είναι δικό του, όχι δικό μου).
(Παραβλέπω το ότι, περνώντας από το συγκεκριμένο σημείο το επόμενο μεσημέρι, οι πίδακες ήταν για ακόμη μία φορά ολόστεγνοι – να δεχτώ ότι, ενδεχομένως, δεν είχε αποκατασταθεί οριστικά η λειτουργία τους και ότι ο περί ου ο λόγος αντιδήμαρχος βιάστηκε κάπως να εκδηλώσει τη χαρά του… Δεν θέλω, ταυτόχρονα, να αναφερθώ καν στο γεγονός ότι στη Θεσσαλονίκη φαίνεται σαν να διορθώθηκαν στις 15 ημέρες πριν από τον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών αρκετά από όλα εκείνα που παρέμεναν ρημαγμένα και αφρόντιστα τις υπόλοιπες 1.446 ημέρες της τετραετίας Ζέρβα. Φοβάμαι ότι οι όποιοι συνειρμοί με το «δόγμα Μαυρογιαλούρου» για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι στην εκλογική σου περιφέρεια και για το τι και πότε οφείλεις να της θυμίζεις, ώστε να μη σε γράψει στη δική της περιφέρεια, είναι εξόχως επίκαιροι. Αλλά ας μην το συζητήσουμε τώρα).
Με εντυπωσιάζει
ο τρόπος με τον οποίον η δημοτική αρχή προβάλλει το έργο της. Να διευκρινίσω προκαταβολικά κάτι, για να μην παρεξηγηθώ: αναφέρομαι αναγκαστικά στην παρούσα δημοτική αρχή, το θέμα ωστόσο δεν αφορά αποκλειστικά αυτήν ούτε είναι κάποια μομφή στοχευμένη στη νυν διοίκηση (ίσα ίσα, θα μπορούσα να πω ότι αρκετά από τα στελέχη της διοίκησης Ζέρβα μού είναι προσωπικά εξαιρετικά συμπαθή – για την αποτελεσματικότητά τους στο έργο που τους έχει ανατεθεί έχω τις επιφυλάξεις μου). Ίδια συμπεριφορά επέδειξαν και προηγούμενες δημοτικές αρχές – και πολύ φοβάμαι ότι το φαινόμενο δεν παρεπιδημεί αποκλειστικά στη Θεσσαλονίκη.
Διορθώνονται οι πίδακες μπροστά από το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου; Αναρτήσεις χαράς και αυτοεξύμνησης. Αποκαθίσταται η λειτουργία των σιντριβανιών στις «Ομπρέλες» του Ζογγολόπουλου; Διθυραμβικά δελτία Τύπου. Πραγματοποιείται νυχτερινή επιχείρηση καθαριότητας στην Αριστοτέλους; Αντικαθίστανται φθαρμένοι κάδοι απορριμμάτων; Ασφαλτοστρώνεται η Αγγελάκη; Αλλάζουν οι καμένες λάμπες σε φωτιστικά σώματα με νέες; Για όλα αυτά και για ακόμη περισσότερα η δημοτική αρχή πανηγυρίζει σαν να πρόκειται για επικό κατόρθωμα που ήρθε μετά από χρόνια προσπαθειών, μετά από συντονισμό δεκάδων υπηρεσιών και μετά από μια επική μάχη με το ελληνικό θηρίο της γραφειοκρατίας και με τη Διεθνή τού ιμπεριαλισμού.
Σας έχω νέα.
Χωρίς να υποτιμώ τις παρεμβάσεις και χωρίς να λέω ότι δεν χαίρομαι ειλικρινά κάθε φορά που ένας παραμελημένος ή κακοποιημένος δημόσιος χώρος βλέπει καλύτερες μέρες, όλα αυτά, στην πραγματικότητα, αποτελούν (ή θα έπρεπε να αποτελούν) «business as usual». Κάδοι απορριμμάτων φθείρονται και αντικαθίστανται. Λάμπες σε φωτιστικά σώματα καίγονται και στη θέση τους μπαίνουν νέες. Πίδακες σιντριβανιών δυσλειτουργούν, έρχεται το τεχνικό συνεργείο και αποκαθιστά τη λειτουργία τους. Πλάκες πεζοδρομίων σπάνε, κολωνάκια καταστρέφονται, ρείθρα φθείρονται και στη θέση τους τοποθετούνται καινούργια. Δρόμοι βρωμίζουν, δρόμοι καθαρίζονται. Δέντρα μεγαλώνουν, δέντρα κλαδεύονται. Η πόλη είναι ένα σπίτι. Και όπως στο σπίτι ο νοικοκύρης είναι πάντοτε παρών, για να διορθώνει ό,τι χαλάει στον χώρο του, έτσι κάνει και μια δημοτική αρχή στην πόλη που της έχει ανατεθεί να φροντίζει. Επειδή, στην πραγματικότητα, η πόλη είναι το σπίτι μας. Και η δημοτική αρχή ο νοικοκύρης του.
Γι’ αυτό
και είναι, στην πραγματικότητα, μάλλον θλιβερό να χαιρόμαστε κάθε φορά τόσο πολύ για τα αυτονόητα…
