Έκτακτο δελτίο
Γράφει η ΕΥΑ ΚΟΥΣΙΟΠΟΥΛΟΥ
ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΕΙ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ, ΜΟΥΡΜΟΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΥΤΑΡΕΣΚΑ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΥΣ ΛΥΚΟΥΣ. ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΗ, ΑΓΟΡΑΣΑ ΔΥΟ ΦΛΙΤΖΑΝΙΑ VILLEROY & BOCH. ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΠΙΑΤΑΚΙΑ ΤΟΥΣ, ΚΑΤΟΙΚΟΥΣΑΝ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΡΑΦΙ, ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΚΟΥΠΕΣ ΤΩΝ 8 ΕΥΡΩ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΣΑΡΕΛΑ, ΔΟΚΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΑΦΟΒΑ ΚΑΦΕΔΕΣ, ΤΣΑΙ ΚΑΙ ΚΑΥΤΟ ΚΑΚΑΟ. ΕΒΛΕΠΑ ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΑΖΥΜΩΤΑ ΝΑ ΓΛΙΣΤΡΟΥΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΜΟΥ, ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ. ΣΤΡΙΜΩΧΝΑ ΛΙΓΟΣΤΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΣΕ ΔΕΚΑ ΗΜΕΡΕΣ ΞΕΚΟΥΡΑΣΗΣ. ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΑΜΕ ΕΤΣΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ;
Ήξερα ένα κορίτσι που τον χειμώνα περίμενε το καλοκαίρι. Κι όταν το καλοκαίρι έφτανε στο τέλος του, βιαζόταν για τα Χριστούγεννα. Σαν να γνώριζε μόνο δύο εποχές. Μια μέρα, το κορίτσι «έφυγε». Πρόλαβα να της δώσω πολλή αγάπη. Όχι όση νόμιζα πως είχα τον χρόνο να της δώσω. Γιατί το αύριο είναι τώρα. Αυτό που ζούμε είναι τώρα, είναι η στιγμούλα που έχουμε για να πούμε όσα ξεχειλίζουν, για να δώσουμε το φιλί. Μεγαλώνοντας χωρίς τη φίλη μου, κατάλαβα ότι εγώ ήμουν αυτό το κορίτσι. Είχα ρούχα ξεχασμένα με την ετικέτα στη ντουλάπα, περιμένοντας εκείνο το πάρτι, την ανυπέρβλητη συναυλία. Κρατούσα το σούπερ t-shirt για να βγω με τον Χ., μέχρι που έγινε σύ-ζυγος και συχνά δεν προλαβαίνουμε να πούμε ούτε τα βασικά τής ημέρας.
Δεν είχα συγκατοικήσει ποτέ από άποψη, μουρμουρίζοντας αυτάρεσκα κάτι για ειλικρίνειες και μοναχικούς λύκους. Πριν από τη συγκατοίκηση, αγόρασα δύο φλιτζάνια Villeroy & Boch. Παρέα με τα πολύτιμα πιατάκια τους, κατοικούσαν χρόνια στο ράφι, βλέποντας τις κούπες των 8 ευρώ να κάνουν πασαρέλα, δοκιμάζοντας άφοβα καφέδες, τσάι και καυτό κακάο. Έβλεπα τα καλοκαίρια αζύμωτα να γλιστρούν μέσα από τα δάχτυλά μου, δουλεύοντας. Στρίμωχνα λιγοστές αναμνήσεις σε δέκα ημέρες ξεκούρασης. Γιατί κάναμε έτσι τις ζωές μας;
Μετά, ήρθε το πρώτo λόκντάουν. Όσα θεωρούσαμε δεδομένα δεν ήταν. Με την κακή αίσθηση κινδύνου που με διακρίνει και παρά τις sci-fi ταινίες που έχω καταναλώσει, νόμιζα ότι όλο αυτό θα κρατούσε μερικούς μήνες. Μετά ήρθε το δεύτερο λόκντάουν και η (εσφαλμένη) αίσθηση ασφάλειας διαλύθηκε. Πλέον, δίνουμε το μισό μας βασίλειο για λίγη κανονικότητα. Διαφωνούμε για την αποτελεσματικότητα των εμβολίων, λιώνοντας μπροστά σε οθόνες. Η (όποια) επίδειξη καλής ζωής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μοιάζει εξοργιστική ή, έστω, από άλλον πλανήτη. Το μέικαπ των σελέμπριτις δεν καλύπτει την ανασφάλεια. Μετανιώνουμε που αναβάλλαμε συνεχώς εκείνη την έξοδο με τα ωραία κρασιά. Κάποιοι όχι πολύ μακριά από εμάς μετρούν απώλειες. Νιώθουμε ευγνωμοσύνη για τα μικρά.
Δεν είμαι πια αυτό το κορίτσι. Αυτήν τη χρονιά θα κατεβάσω το καλό σερβίτσιο, τα κεραμικά που κουβάλησα τόσο δρόμο από τα Κύθηρα, τις χνουδωτές πετσέτες που με ταξιδεύουν κατευθείαν στην Πόλη. Τα Χριστούγεννα κρατούν μόλις δύο ημέρες. Μέχρι να διαβάσεις όλα τα χριστουγεννιάτικα παραμύθια, ο Άγιος Βασίλης έχει ήδη ξεντυθεί σπίτι του. Καλή χρονιά σε όλους.
