Ιστορίες μικρών κόσμων
Γράφει η Εύη Καρκίτη.
ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΤΙ ΔΥΣΚΟΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΜΠΑΝΙΑ – ΔΕΝ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΚΑΝ Σ’ ΕΜΑΣ. ΠΙΣΩ ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΟΤ, Ο ΙΔΕΟΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΞΕΝΟΙΑΣΙΑΣ ΜΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΑ ΤΗ ΝΕΑ ΤΟΥ ΕΚΦΡΑΣΗ – ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΞΕΝΟΙΑΣΤΟ. ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ, Η ΣΥΓΚΡΙΜΕΝΗ ΙΔΕΑ, ΑΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΣΩΣΤΑ, ΜΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΕΠΕΝΔΥΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΤΟ ΚΟΝΤΙΝΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΑΡΑ ΣΤΟ ΓΕΜΑΤΟ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΗΜΕΡΑ.
Το απέραντο γαλάζιο συναντά μιαν έρημη ακτή και ίσα που διακρίνεται επάνω ένα ανθρώπινο σώμα σε συνθήκη χαλάρωσης – τόσο ονειρικής που σχεδόν δεν μοιάζει αληθινή. «Το ελληνικό καλοκαίρι είναι μια κατάσταση του μυαλού» είναι η δραστική φράση τού νέου σποτ τού ΕΟΤ για το φετινό, δύσκολο τουριστικό καλοκαίρι – και εκείνη που πυροδότησε το πάρτι των σχολίων στα κοινωνικά δίκτυα.
Είναι αλήθεια ότι δύσκολα μπορεί να μας παρασύρει μια τέτοια καμπάνια – δεν απευθύνεται καν σ’ εμάς. Πίσω όμως από το σποτ, ο ιδεότυπος της καλοκαιρινής ξενοιασιάς μοιάζει να αναζητά τη νέα του έκφραση – και αυτό μας αφορά όλους σε ένα καλοκαίρι που δεν προβλέπεται να είναι και τόσο ξένοιαστο. Έτσι κι αλλιώς, η συγκεκριμένη ιδέα, αν το κατάλαβα σωστά, μοιάζει να επενδύει περισσότερο στο κοντινό μέλλον παρά στο γεμάτο αντιφατικά μηνύματα σήμερα.
Θα ήθελα πολύ να είμαι ο άνθρωπος της έρημης ακτής, γνωρίζοντας καλά ότι δεν θα είμαι, γι’ αυτό και αναζητώ ακόμη το παρηγορητικό αφήγημα του φετινού καλοκαιριού. Και αυτό μέχρι προχθές, όταν βρέθηκα σχεδόν τυχαία, ψάχνοντας για άλλα πράγματα, στην «Ήρεμη θάλασσα» του Γκουστάβ Κουρμπέ. Στα 1869, ο ζωγράφος βρέθηκε σε μια μικρή πόλη στην ακτογραμμή τής Νορμανδίας, την Ετρετά. Το φως ήταν τόσο καθηλωτικό, τα νερά τού ωκεανού είχαν υποχωρήσει τόσο πολύ, που δύο βάρκες στην ακτή έμειναν να στέκουν πάνω στην αμμουδιά. Δεν υπάρχει ίχνος ανθρώπου στην όλη σύνθεση: υπάρχει όμως ο ουρανός, καλοκαιρινός, αλλά νεφοσκεπής και χαμηλός, μια διαρκής υπενθύμιση για τα καλοκαίρια που ακολούθησαν, για το δικό μας φετινό καλοκαίρι και για εκείνα που θα έρθουν στο μέλλον.
Ζαλισμένοι ακόμη από τα πρόσφατα βιώματα, ανασφαλείς και ανήσυχοι, στρεφόμαστε και πάλι στη τέχνη, για να βάλει σε σειρά τις σκέψεις μας ακριβώς τη στιγμή που πυροδοτεί τα πιο τρελά όνειρά μας.
