Ιστορίες μικρών κόσμων
Γράφει η Εύη Καρκίτη
Πριν από μερικά
χρόνια είχα γράψει μια σειρά ιστοριών που εκτυλίσσονταν σε μια πόλη δίπλα στη θάλασσα, λίγο πραγματική – λίγο φανταστική. Εξάλλου, όλοι κουβαλάμε τόπους-φαντάσματα, μια σύνθεση των τόπων όπου ζήσαμε, που επισκεφτήκαμε και, φυσικά, που ονειρευτήκαμε. Οι ιστορίες ξεκινούσαν τη στιγμή που την πόλη εγκατέλειπαν και οι τελευταίοι επισκέπτες, για να την παραδώσουν στην ομίχλη και τη βροχή. Σ’ εκείνους που μένουν πίσω, όταν οι μέρες της δόξας τελειώσουν. Τότε, οι τόποι ίσως και να αποκαλύπτουν το αληθινό πρόσωπό τους, την πραγματική τους ταυτότητα.
Στις ιστορίες
αυτές κάποιοι από τους μόνιμους κατοίκους ένιωθαν να υποφέρουν από την ερήμωση. Κάποιοι άλλοι, όμως, βάδιζαν στη βρεγμένη άμμο και ξεκινούσαν να ζουν μια ζωή πιο εσωτερική, αναζητώντας το νήμα που τους δένει με τον χρόνο. Αντιμέτωποι με τη σαρωτική του μανία, έκαναν αλλόκοτα, μυστηριώδη και ίσως επικίνδυνα πράγματα στην προσπάθειά τους να κατανοήσουν τον χρόνο. Κυρίως όμως για να βρουν μια απάντηση στην ερώτηση «τι είναι το πραγματικό».
Βρέθηκα πριν από μερικές ημέρες σε ένα εξοχικό, συνοδεύοντας φιλικό πρόσωπο στις επισκέψεις που γίνονται στις κλειστές θερινές κατοικίες κατά τη διάρκεια του χειμώνα, ώστε οι ιδιοκτήτες να διαπιστώσουν ότι όλα είναι εντάξει. Η ξέφρενη ζωή του καλοκαιριού είχε δώσει τη θέση της σε μια σπάνια ησυχία. Τόσο μέσα στο σπίτι όσο και στον οικισμό, ο οποίος το καλοκαίρι είναι τόσο πολύβουος, που πραγματικά κάποιος θα μπορούσε να κάνει τη σκέψη ότι βρισκόταν σε άλλο τόπο, λίγο πραγματικό – λίγο φανταστικό.
Οι παραθεριστικοί
τόποι τον χειμώνα, τα κλειστά εξοχικά, τα κατεβασμένα ρολά των καταστημάτων που πωλούν μαγιό και ομπρέλες, τα γυρισμένα καθίσματα των κλαμπ έχουν μια κάποια θλίψη. Παράλληλα, όμως, είναι μια παύση στην ατέλειωτη βουή μιας δύσκολης καθημερινότητας, στην οποία λίγο πολύ όλοι συμμετέχουμε. Η αναπάντεχη γαλήνη σε έναν τόπο που αδειάζει είναι, τελικά, ένα σημείο όπου μπορείς να σταθείς και να σκεφτείς αυτό που πέρασε, τι έφερε μαζί του, τι άφησε, αν τελικά σε άλλαξε.
Την ίδια ώρα, μπορεί κάποιος ακόμη και να ονειροπολήσει γι’ αυτό που ίσως έρθει. Οι κλειστοί χώροι ορίζουν ένα κάποιο τέλος. Και, την ίδια στιγμή, μια υπόσχεση για μια κάποια αρχή.