fbpx

Citymagthess.gr

Κάποτε στο Σόχο

Μοιραστείτε το

Θεσσαλονικίτιδα

Γράφει η Ναυσικά Γκράτζιου

ΩΣ ΕΡΓΕΝΗΔΕΣ ΚΑΙ ΕΡΓΕΝΟΦΕΡΝΟΝΤΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΗΜΑΣΤΑΝ, ΜΕ ΗΛΙΚΙΕΣ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΜΕΤΑ ΤΑ 40, ΗΜΑΣΤΑΝ ΦΟΥΛ ΣΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΔΟΥΛΕΥΑΜΕ ΠΟΛΥ, ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΑΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΑΝ ΛΙΓΟ, ΑΦΟΥ ΒΓΑΙΝΑΜΕ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ, ΣΠΑΝΙΑ ΜΑΣ ΕΒΛΕΠΑΝ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΧΑΜΗΛΟΤΑΒΑΝΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ. ΕΙΔΙΚΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΠΙΤΙ, ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΚΑΛΛΑΡΗ, ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ «DONTTELL MAMA» ΚΑΙ ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ «ΚΑΠΕΛΑΣ» (ΑΜΦΟΤΕΡΑ ΕΧΟΥΝ ΚΛΕΙΣΕΙ ΠΙΑ), ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΕ ΤΡΑΠΕΖΑΡΙΑ (ΤΗΝ ΕΙΧΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΕΙ ΣΕ DRESSING ROOM) ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΕΙΧΑΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ «ΚΑΠΕΛΑ» ΟΤΙ ΟΝΟΜΑΖΩ ΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΤΟΥΣ «ΤΡΑΠΕΖΑΡΙΑ ΜΟΥ». ΈΤΣΙ, ΕΚΕΙ ΔΕΙΠΝΟΥΣΑ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ, ΕΚΕΙ ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΥΝΕΧΙΖΑΜΕ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ «DON’T TELL MAMA», ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΩΞΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΚΑΠΟΤΕ ΚΙ ΑΥΤΟΣ.

Πρόσφατα, ένας φίλος σκηνοθέτης που ήρθε στη Θεσσαλονίκη για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου μού απαριθμούσε τις χάρες τού Airbnb διαμερίσματος όπου διέμενε κατά τη διάρκεια της παραμονής του.

«Τι κομψό», «τι καλοφτιαγμένο», «πόσο βολική η διεύθυνσή του για τις μετακινήσεις μου», «όντως σε κεντρικότατό σημείο τής Θεσσαλονίκης» και πολλά άλλα παινέματα. Και λέγε λέγε, συνειδητοποίησα ότι το κελεπούρι αυτό, όπου έμενε ο φίλος μου, ήταν το σπίτι μου, το σπίτι όπου κατοικούσα για μια περίοδο τεσσάρων ετών, καμιά δεκαπενταριά χρόνια πριν. Τότε για εμένα αυτό ήταν ένα σπίτι ανάγκης και μετάβασης, μικρό και μάλλον κακοσυντηρημένο, αλλά έτοιμο και διαθέσιμο για άμεση κατοίκηση – και όντως στην καρδιά τής Θεσσαλονίκης.

Συμπτωματικά, ακριβώς την ίδια εποχή οι φίλες και οι φίλοι τής στενής μου παρέας περνούσαν όλοι περίπου την ίδια φάση μ’ εμένα, μετά από χωρισμούς, διαζύγια, οικονομικές δυσκολίες, απολύσεις, παραιτήσεις και γενικά μεγάλα ζόρια. Επίσης, εντελώς συμπτωματικά ήρθαν όλοι και κατοίκησαν σε διάφορα παρόμοια με το δικό μου διαμερίσματα του κέντρου, σε μιαν ακτίνα μερικών εκατοντάδων μέτρων μεταξύ των οδών Χρυσοστόμου Σμύρνης, Μητροπόλεως, Μοργκεντάου, Προξένου Κορομηλά, Λώρη Μαργαρίτη και Στρατηγού Καλλάρη (δηλαδή, στο «κέντρο ντε λακέντρο» τής Θεσσαλονίκης, που εμείς το αποκαλούσαμε μεταξύ μας, συνθηματικά, «Σόχο»). «Σόχο», επειδή, εδώ που τα λέμε, όλα τα στέκια των ενδιαφερόντων μας –μπαρ, εστιατόρια, καφέ– ήταν εκεί (και μερικά εξακολουθούν να βρίσκονται εκεί ακόμη και σήμερα, απλώς τώρα πια είναι εκτός των ενδιαφερόντων μας, όπως κι εμείς είμαστε εκτός των δικών τους ενδιαφερόντων).

Ως εργένηδες και εργενοφέρνοντες άνθρωποι που ήμασταν, με ηλικίες λίγο πριν από και λίγο μετά τα 40, ήμασταν φουλ στην ενέργεια, δουλεύαμε πολύ, διασκεδάζαμε πολύ και κοιμόμασταν λίγο, αφού βγαίναμε κάθε βράδυ. Για την ακρίβεια, σπάνια μας έβλεπαν τα μικρά και χαμηλοτάβανα σπίτια μας. Ειδικά το δικό μου σπίτι, που βρισκόταν στην οδό Στρατηγού Καλλάρη, πάνω από το «Don’t tell mama» και το ωραίο εστιατόριο «Κάπελας» (αμφότερα έχουν κλείσει πια), δεν διέθετε τραπεζαρία (την είχα μετατρέψει σε dressing room) και έτσι είχα ανακοινώσει στους ανθρώπους τού «Κάπελα» ότι ονομάζω το εστιατόριό τους «τραπεζαρία μου». Έτσι, εκεί δειπνούσα κάθε βράδυ, εκεί μαζεύονταν και οι φίλοι μου και μετά συνεχίζαμε τη νύχτα μας στο διπλανό «Don’t tell mama», μέχρι να μας διώξει ο Βασίλης, για να κλείσει κάποτε κι αυτός. Συνήθως εγώ εγκατέλειπα εκεί, αλλά τα νεότερα μέλη τής παρέας συνέχιζαν το γλέντι στο «The Residents» ή στο «Berlin», που και τα δύο ζουν και βασιλεύουν ακόμη και κλείνουν κεπέγκια μόνον όταν χαράξει η επόμενη ημέρα. Άλλο ένα υπέροχο στέκι τού «Σόχο» μας ήταν το «Bar-beque» του Θοδωρή Καπελιώτη, που μαγείρευε αγγέλους με πολύ στιλ, και λίγο πιο κάτω, για μικρό χρονικό διάστημα, το αριστουργηματικό «Code vinum» τού άλλου Θεόδωρου, που τον χάσαμε, δυστυχώς, νωρίς.

Φυσικά, δεν είναι μόνον αυτά τα στέκια που φιλοξένησαν τις ημέρες και τις νύχτες μας, αλλά δεν έχω περισσότερο χώρο να τα μνημονεύσω όλα. Έχω να μνημονεύσω όμως αξέχαστα βράδια, ωραίους ανθρώπους, απίστευτα γέλια, αυτοσχέδια πάρτι, γενέθλια και Χριστούγεννα, μεσημεριανά ξενύχτια, πολύ ανεβασμένα κέφια (παρά τα αντικειμενικά μεγάλα ζόρια που όλοι περνούσαμε τότε) κι αυτήν τη χαρά τής ζωής τόσο σπαρταριστή και διάχυτη, την αγάπη, την κατανόηση, την αλληλοστήριξή μας. Και νιώθω πολύ ευγνώμων που τα έζησα όλα αυτά, που έχω τόσο γεμάτα μπαγκάζια. Νιώθω ευγνωμοσύνη ακόμη και για εκείνο το άβολο διαμέρισμά μου, που πλέον έχει γίνει ένα βολικό Airbnb. Επίσης, νιώθω ευγνώμων που στο επόμενο σπίτι μου ξαναπέκτησα τραπεζαρία και ψηλά ταβάνια. Κι ας μην είναι πια στο Σόχο…


Μοιραστείτε το

Κύλιση στην κορυφή

Σεβόμαστε την ιδιωτικότητά σας

Εμείς και οι συνεργάτες μας χρησιμοποιούμε τεχνολογίες, όπως cookies, και επεξεργαζόμαστε προσωπικά δεδομένα, όπως διευθύνσεις IP και αναγνωριστικά cookies, για να προσαρμόζουμε τις διαφημίσεις και το περιεχόμενο με βάση τα ενδιαφέροντά σας. Κάντε κλικ παρακάτω για να συμφωνήσετε με τη χρήση αυτής της τεχνολογίας και την επεξεργασία των προσωπικών σας δεδομένων για αυτούς τους σκοπούς.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε την Πολιτική απορρήτου.

Ρυθμίσεις Cookies

Παρακάτω μπορείτε να επιλέξετε ποια cookies θα επιτρέψετε σε αυτή την ιστοσελίδα. Πατήστε στην αποθήκευση ρυθμίσεων για να εφαρμόσετε την επιλογή σας.

ΛειτουργικάΗ ιστοσελίδα για να δουλέψει χρησιμοποιεί κάποια απαραίτητα λειτουργικά cookies.

ΣτατιστικάΗ ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί cookies για στατιστικούς σκοπούς, ώστε να μπορούμε να βελτιώσουμε το περιεχόμενο που σας προσφέρουμε.

Κοινωνικά ΔίκτυαΗ ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί cookies από τα κοινωνικά δίκτυα, ώστε να μπορούμε να σας δείξουμε περιεχόμενο από πλατφόρμες όπως το YouTube και το FaceBook. Αυτά τα cookies μπορεί να καταγράφουν τα προσωπικά σας δεδομένα.

ΔιαφημίσειςΗ ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί cookies για διαφημιστικούς σκοπούς, ώστε να μπορούμε να σας προσφέρουμε περιεχόμενο που σας ενδιαφέρει. Αυτά τα cookies μπορεί να καταγράφουν τα προσωπικά σας δεδομένα.

ΆλλαΗ ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί και ορισμένα cookies από υπηρεσίες που δεν εμπίπτουν στις παραπάνω κατηγορίες