Κοπεγχάγη τού Νότου

Ψάχνοντας ένα παλαιότερο θέμα για τα θέρετρα της Μεσογείου, έπεσα προ ημερών σε ένα ρεπορτάζ στην ηλεκτρονική σελίδα τού «Traveler» τής Condé Nast για τις ωραιότερες χριστουγεννιάτικες αγορές στην Ευρώπη. Παρότι πιεζόμουν χρονικά, κατέληξα να περάσω αρκετή ώρα χαζεύοντας στην οθόνη πολύχρωμα φώτα, πάγκους στολισμένους με γκι και κλαδιά ελάτου να προσφέρουν στους περαστικούς ζεστό κρασί, γλυκούς πειρασμούς και κρεατολιχουδιές, κτίρια-κοσμήματα φωτισμένα με τρόπο εντυπωσιακό και «ζεστό» συνάμα και, εν μέσω όλων αυτών, κόσμο, πολύ κόσμο, με τα πρόσωπα φωτισμένα από χαμόγελα χαράς.

Ζήλεψα. Και στεναχωρήθηκα που η πόλη μου δεν αποτελεί έναν αντίστοιχο χριστουγεννιάτικο προορισμό. Προφανώς, οι συνθήκες δεν είναι ίδιες. Πόλεις όπως η Κολωνία, το Ζάλτσμπουργκ, η Βιέννη, η Κοπεγχάγη ή το Στρασβούργο έχουν παράδοση αιώνων στον εορτασμό των Χριστουγέννων. Κοντά σ’ αυτές τις πόλεις, ωστόσο, βρίσκονται και άλλες, όπως η Βουδαπέστη, το Ταλίν, η Πράγα, το Γκντανσκ ή η Μπρατισλάβα, οι οποίες πέρασαν δεκαετίες υπό το αυστηρά περιοριστικό καθεστώς τού Ψυχρού Πολέμου – κι όμως, κατάφεραν σήμερα, με όραμα, σχέδιο και συντονισμό, να αποτελούν όχι απλώς υπερτοπικούς, αλλά διεθνείς χριστουγεννιάτικους προορισμούς, επεκτείνοντας την τουριστική τους περίοδο σε μιαν εποχή τού έτους που ο κόσμος ταξιδεύει πολύ και ξοδεύει ακόμη περισσότερο.

Ακριβώς εκεί κρύβεται το μυστικό: στο όραμα, στο σχέδιο και στον συντονισμό των προσπαθειών. Δυστυχώς, στη διάρκεια των τελευταίων (πολλών) ετών η Θεσσαλονίκη αντιμετωπίζει μάλλον αμήχανα το μεγάλο πρότζεκτ των Χριστουγέννων. Επειδή είναι πραγματικά ένα μεγάλο πρότζεκτ, που δεν αφορά μόνο στην ανάταση των κατοίκων, αλλά και στην προσέλευση επισκεπτών, στην αύξηση της κίνησης σε ξενοδοχεία, εστιατόρια και εμπορικά καταστήματα – στη δημιουργία πλούτου, σε τελική ανάλυση.

Επί διοίκησης Μπουτάρη δοκιμάστηκαν πολλές εναλλακτικές, η μία χειρότερη από την άλλη (τι «επιπλέοντα» δέντρα που βούλιαζαν, τι «στολισμένα καΐκια» που αποδεικνύονταν βαρκάκια, τι ψυχεδελικά «δάση» με υποφωτισμένα δέντρα που ταίριαζαν περισσότερο σε ταινία τού Τιμ Μπάρτον παρά σε χριστουγεννιάτικη γιορτή). Η κατάσταση δεν βελτιώθηκε θεαματικά επί διοίκησης Ζέρβα: προτιμήθηκαν, βέβαια, πιο παραδοσιακές λύσεις, αλλά και εδώ λείπει η ψυχή. Η απουσία οράματος που θα προετοιμάζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς επιχειρείται να αντισταθμιστεί με λαμπερά, glossy στολίδια, που ενδεχομένως αποτελούν ιδανικά ινσταγκραμικά σκηνικά, δεν καλύπτουν όμως την έλλειψη «ψυχής» από το εγχείρημα.

Παλιότερα η Ελλάδα φιλοδοξούσε να γίνει «Δανία τού Νότου». Δεν τα κατάφερε. Σήμερα, το να καταστεί η Θεσσαλονίκη «Κοπεγχάγη τού Νότου» (τουλάχιστον στα των Χριστουγέννων) θα μπορούσε να είναι ένας πραγματικά στρατηγικός στόχος, αν ασχοληθούμε σοβαρά και με συνέπεια.