Vice versa
Γράφει ο Πρόδρομος Νικηφορίδης
ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΗΡΘΑ ΣΕ ΣΤΕΝΗ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΓΑΤΑ ΤΟ 1977, 20ΧΡΟΝΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΛΟΥΖΗ, ΟΠΟΥ ΑΝΕΛΑΒΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΤΗ ΓΑΤΑ ΦΙΛΙΚΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΤΑΞΙΔΕΥΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΕΖΗΣΑ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΗΜΕΡΕΣ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΟΣ. ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΗΤΑΝ ΤΗ ΝΥΧΤΑ, ΠΟΥ ΞΥΠΝΟΥΣΑ ΕΝΤΡΟΜΟΣ ΕΠΕΙΔΗ Η ΓΑΤΑ ΕΜΠΑΙΝΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΠΛΩΜΑ. ΠΕΡΑΣΑ ΜΙΑ ΗΡΩΙΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ. ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΩ, ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΦΗΣΕ Η ΓΑΤΑ-ΑΚΡΟΒΑΤΙΣΣΑ.
Οι φίλες και οι φίλοι μου έχουν καταλάβει ότι υπάρχει μια πρόσφατη, ειδική σχέση με τις γάτες. Δεν ήταν, δυστυχώς, πάντοτε έτσι. Στο νησί όπου γεννήθηκα πριν από 66 χρόνια οι γάτες ήταν του κλώτσου και του μπάτσου, στην καλύτερη περίπτωση. Στην άκρη τής πόλης, οι σχέσεις με τα ζώα ήταν εχθρικές και η ανθρώπινη παρουσία ήταν συναγερμός γι’ αυτά τα ζωντανά. Τα σκυλιά ήταν ανεκτά, εφόσον βέβαια εξυπηρετούσαν τη φύλαξη των όποιων αγαθών.
Είχαμε, λοιπόν, στο σπίτι μας τη μικρή Λουλού, που χρέος είχε να μας ειδοποιεί σε περίπτωση εχθρικής επίθεσης. Δυστυχώς, τη Λουλού δηλητηρίασε ένας γείτονας κι έτσι τη χάσαμε. Δεν υπήρξε αντικαταστάτης. Στον 6ο όροφο στην Ίωνος Δραγούμη, όπου μετακομίσαμε αργότερα, οι γάτες παρέμεναν μακριά και στον δρόμο είχαν το γνωστό καταφύγιο, το αυτοκίνητο.
Πρώτη φορά ήρθα σε στενή επαφή με γάτα το 1977, 20χρονος φοιτητής στην Τουλούζη, όπου ανέλαβα να κρατήσω τη γάτα φιλικού ζευγαριού που θα ταξίδευε στην Ελλάδα. Έζησα δύσκολες ημέρες, για τις οποίες δεν ήμουν προετοιμασμένος. Το χειρότερο ήταν τη νύχτα, που ξυπνούσα έντρομος επειδή η γάτα έμπαινε κάτω από το πάπλωμα. Πέρασα μία ηρωική εβδομάδα, που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Δεν θα ξεχάσω τα νύχια που δεν ήξερα να αποφύγω, δεν θα ξεχάσω τα σημάδια στην πλάτη μου, που μου άφησε η γάτα-ακροβάτισσα.
Το 1992, με την επάνοδό μου στη Θεσσαλονίκη, κατοίκησα σε ένα ανώγειο διαμέρισμα στην πλατεία Ιπποδρομίου – το δωμάτιό μου έβλεπε στον πίσω ακάλυπτο. Μετά από πολλούς μήνες, αντιλήφθηκα ότι αυτά που άκουγα τη νύχτα δεν ήταν κλάματα μωρού, αλλά καλέσματα γάτας. Τα πολλά χρόνια στη Γαλλία με είχαν απομακρύνει από την ελληνική ζωική φύση των ακαλύπτων. Αργότερα, στον 7ο όροφο της οδού Γκαρμπολά, οι γάτες παρέμεναν μακριά, μέχρι που μετακομίσαμε σε μονοκατοικία στην οδό Νικομάχου. Η Άνω Πόλη είναι το βασίλειο της γάτας. Μακριά κι αγαπημένοι ζήσαμε πολλά χρόνια. «Μην τις ταΐζεις» μου έλεγαν, «επειδή θα βρεις τον μπελά σου». Πού να ήξερα πόσο όμορφος μπελάς είναι να προσφέρεις στα αδέσποτα.
Στο ισόγειο γραφείο μας, πάντοτε στην Άνω Πόλη, καθημερινά γάτες πάνε κι έρχονται μπροστά από τη μεγάλη τζαμαρία. Συνήθως με γρήγορους ρυθμούς, όταν τις πλησιάζεις. Το καλοκαίρι τού 2020, δύο μήνες μετά τον υποχρεωτικό εγκλεισμό, εμφανίστηκε η Μπλάνκα, σχεδόν μωρό, πολύ φιλική και επικοινωνιακή. Είχε ένα πρόβλημα στα μάτια και για πρώτη φορά μετέφερα μέσα σε χαρτόκουτο τη Μπλάνκα στην κτηνίατρο. Δυστυχώς, το κολλύριο δεν έκανε δουλειά και επανήλθαμε για αντιβίωση και κανονική θεραπεία. Εννοείται ότι η Μπλάνκα συνεργαζόταν άριστα. Η αντιβίωση απαιτεί συγκεκριμένη δοσολογία και χρονικό προγραμματισμό. Η Μπλάνκα εισήλθε στο γραφείο, όπως πάντοτε επιθυμούσε, και δεν άργησε να φέρει μαζί της μια σκελετωμένη φιλενάδα, ακόμη πιο μικρή και ταλαιπωρημένη. Τη λυπηθήκαμε και αποφασίσαμε να την κρατήσουμε. Η Μπλάνκα ανέλαβε την προστασία και τη φροντίδα τής Βέρντε. Ολημερίς κι ολονυχτίς την έπλενε και τη κανάκευε….
Η συνέχεια στο επόμενο τεύχος…
