Ιστορίες μικρών κόσμων
Γράφει η Εύη Καρκίτη
ΠΑΝΤΟΤΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΝΑ ΣΥΝΘΕΣΕΙ ΜΙΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΩΡΑΙΟ, ΤΟ ΥΨΗΛΟ, ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΠΟΙ (ΠΟΥ ΙΣΩΣ, ΤΕΛΙΚΑ, ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΔΙΚΑ ΜΑΣ), ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΦΗΝΟΥΝ ΣΤΟ ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΕΙΣΧΩΡΗΣΕΙ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΚΟΜΜΑΤΑ, ΧΩΡΙΣ ΕΜΠΟΔΙΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ.
Μπερδεμένοι στα καθημερινά και τα δύσκολα σκεφτόμαστε την ομορφιά. Κι ας έχει και αυτή τη θέση της σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, δεν τη σκεφτόμαστε ποτέ – μας είναι δύσκολο, αδύνατον ίσως. «Πώς να σκεφτώ την ομορφιά;» θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος. Και τότε η απάντηση θα ήταν τόσο σύνθετη, που στην πραγματικότητα δεν θα ήταν απάντηση.
Επίσης: τι μπορεί να είναι αυτό που λέμε «ομορφιά»; Ποιος το ορίζει και ποιοι είναι οι κανόνες της, οι όροι της ή τα όριά της; Ποιος μπορεί να βγει μπροστά και να πάρει την ευθύνη να μας το περιγράψει;
Ωστόσο, πάντοτε υπάρχει και κάτι που θα επιχειρεί μέσα μας να συνθέσει μια αντίληψη για το ωραίο, το υψηλό, το σημαντικό. Υπάρχουν πράγματι σημεία και τόποι (που ίσως, τελικά, να γίνονται και λίγο δικά μας), τα οποία αφήνουν στο ωραίο να εισχωρήσει χωρίς προσκόμματα, χωρίς εμπόδια και χωρίς αντιστάσεις.
Το έζησα πρόσφατα σε ένα πολύ πυκνό ταξίδι στην Ιταλία. Η ήπια και ήρεμη φύση στην πράσινη καρδιά τής πόλης, στην Ούμπρια και την Τοσκάνη, η σπουδαία τέχνη σε μουσεία και καθεδρικούς ναούς, οι μεσαιωνικοί οικισμοί, οι ωραίες πλατείες, το φως, τα σύννεφα και η αχλή από μόνα τους συνθέτουν το δικό τους αφήγημα της ομορφιάς, το οποίο, εξάλλου, είναι τόσο ξακουστό, που συρρέουν τα πλήθη απ’ όλο τον κόσμο για να το απολαύσουν. Ακόμη και τότε, όμως, μπορούν να υπάρχουν οι δικές μας, μυστικές και πολύτιμες στιγμές στην αναμέτρησή μας με το ωραίο.
Καθώς πλέον με χωρίζουν αρκετές ημέρες από το ταξίδι, μέσα στην ένταση της καθημερινότητας οι εικόνες ανεβαίνουν στη μνήμη. Η πόλη τής Σιένα από ψηλά (φωτ.), η απόληξη του καθεδρικού της να χάνεται μέσα στα σύννεφα, ένας κωδωνοκρούστης (άνθρωπος αληθινός, που πράγματι χτυπά μια καμπάνα σε ένα κωδωνοστάσιο), ο θρίαμβος της σάρκας σε ένα έργο τού Πιντουρίτσιο, η συντριπτική έξαρση της φαντασίας τού Σινιορέλι στο υπέροχο, μικρό Ορβιέτο, το νερό που αχνίζει στη δεξαμενή τού Μπάνιο ντι Βινιόνι, το μαγευτικό μπαλκόνι τής Πιέντζα, με απρόσκοπτη θέα στην ήπια φύση τής Τοσκάνης, οι πύργοι στο Σαν Τζιμινιάνο, ο ήχος των πουλιών για πρωινό ξύπνημα, ένας «χαλασμένος» Τζιμαμπούε μέσα στη βασιλική τού Αγίου Φραγκίσκου στην Ασίζη, ο ήχος τής βροχής ενώ πίνεις ένα κρασί σε ένα καφέ παλιό, που σου δίνει την αίσθηση πως είναι τόσο παλιό όσο και ο κόσμος…
Εικόνες καταιγιστικές και παρηγορητικές, που βρίσκουν τρόπο να εισχωρήσουν μέσα στην καθημερινότητα. Και που σε κάνουν να νιώθεις μια βαθιά, μια απέραντη ευγνωμοσύνη, επειδή αξιώθηκες να τις ζήσεις και να τις κάνεις κομμάτι τής προσωπικής σου ιστορίας.