Θεσσαλονικίτιδα
Γράφει η Ναυσικά Γκράτζιου
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΖΩΗ; ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΜΒΙΩΣΗ ΜΕ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΚΗΝΗ. ΤΟ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΩΝ 7-8 ΕΤΩΝ ΝΑ ΣΤΡΩΝΕΙΣ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΣΟΥ, ΝΑ ΒΟΗΘΑΣ ΤΟ ΣΤΡΩΣΙΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΣΤΡΩΣΙΜΟ ΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΟΥ, ΝΑ ΤΡΩΣ ΑΠ’ ΟΛΑ ΧΩΡΙΣ ΤΣΑΛΙΜΙΑ, ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ, ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΚΟΛΥΜΠΙ ΚΑΙ ΙΣΤΙΟΠΛΟΪΑ ΚΑΙ ΜΠΑΣΚΕΤ ΚΑΙ ΒΟΛΕΪ ΚΑΙ ΣΚΑΚΙ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΕΣ ΚΑΙ, ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ, ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΕΙΝΑΙ, ΝΟΜΙΖΩ, ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΠΟΥ ΑΠΟΚΤΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ.
Υπάρχει μία κατασκήνωση, απ’ όπου τα τελευταία 50 χρόνια έχουν περάσει χιλιάδες παιδιά, που εκεί πρωτογνώρισαν την ομαδική ζωή και την επιβίωση στη φύση. Είναι η κατασκήνωση της ΧΑΝΘ στον Άγιο Νικόλαο της Χαλκιδικής, που φέτος γιορτάζει τα 50 της χρόνια, έχει αποτελέσει σταθμό ζωής για πολύ κόσμο, έχει διαμορφώσει χαρακτήρες και έχει ενώσει ανθρώπους, δημιουργώντας αμέτρητες σχέσεις ζωής. Η ΧΑΝΘ, άλλωστε, έχει παράδοση στις κατασκηνώσεις, έχοντας δημιουργήσει πρώτη την κατασκήνωση στον Άη-Γιάννη τού Πηλίου, η οποία φέτος κλείνει 100 χρόνια αδιάκοπης λειτουργίας, έχοντας δημιουργήσει μια πραγματική… φυλή: τους Πηλιορείτες, οι οποίοι, όσο και να μεγαλώσουν, παραμένουν πάντοτε τα μικρά κατασκηνωτάκια που τραγουδούσαν γύρω από την πυρά «Πήλιο, Πήλιο, σε υμνώ».
Αυτό είναι το πιο μαγικό με την κατασκήνωση και τους παλιούς κατασκηνωτές: όσα χρόνια κι αν περάσουν, η αίσθηση είναι ίδια, αναλλοίωτη – μια συζήτηση που ξεκίνησε μερικές δεκαετίες πριν και μπορεί να συνεχιστεί σήμερα από το σημείο απ’ όπου σταμάτησε και αυτό να είναι απόλυτα φυσιολογικό, επειδή για τους παλιούς φίλους ο χρόνος δεν έχει σημασία.
Τον Ιούλιο, λοιπόν, η κατασκήνωση του Αγίου Νικολάου γιορτάζει τα 50 της χρόνια και διοργανώνει έναν τριήμερο εορτασμό (14-17 Ιουλίου), για να ξανανταμώσουμε παλιοί και καινούργιοικατασκηνωτές, να γιορτάσουμε, να κλάψουμε και να γελάσουμε, να ζήσουμε «τη ζωή που δεν τη νιώθει όποιος δεν έζησε μαζί μας». Ποια είναι αυτή η ζωή; Είναι η συμβίωση με άγνωστους ανθρώπους στην ίδια σκηνή. Το να μαθαίνεις από την ηλικία των 7-8 ετών να στρώνεις το κρεβάτι σου, να βοηθάς το στρώσιμο και το ξεστρώσιμο του τραπεζιού, να τρως απ’ όλα χωρίς τσαλίμια, να κοιμάσαι στην άμμο, να μαθαίνεις κολύμπι και ιστιοπλοΐα και μπάσκετ και βόλεϊ και σκάκι και χειροτεχνίες και, πάνω απ’ όλα, να είσαι υπεύθυνος για τον εαυτό σου και για τους άλλους. Η ικανότητα για συνύπαρξη είναι, νομίζω, ένα από τα πιο πολύτιμα προσόντα που αποκτά ένα παιδί σε μια τέτοια κατασκήνωση.
Αλλά και η ψυχαγωγία είναι ένα από τα κορυφαία κεφάλαια. Δεν χρειάζεται να σας πω εγώ ότι η ψυχαγωγία τής κατασκήνωσης αποτέλεσε τη βάση πολλών επιτυχημένων χιουμοριστικών εκπομπών τής τηλεόρασης. Ακόμη και τα τηλεοπτικά παράθυρα από μια βραδιά αρχηγών ξεκίνησαν, όπου ένα κανονικό παράθυρο –κομπλέ, με το κούφωμά του– μεταφέρθηκε πάνω στη σκηνή. Η οποία σκηνή δεν ήταν ακριβώς σκηνή, αλλά ήταν το τελευταίο, τσιμεντένιο επίπεδο της υπό κατασκευή ακόμη τραπεζαρίας. Και από κάτω καθόμασταν όλο το φιλοθεάμον κοινό, με κάθισμα τους πάγκους τής τραπεζαρίας. Μόλις τελείωνε η βραδιά και τραγουδούσαμε την υπέροχη προσευχή «σ’ εσένα, πλάστη και Θεέ, ετούτη τη στιγμή υψώνουμε καρδιά και νου παράκληση θερμή», φωνάζαμε όλοι εν χορώ «τους πάγκους, τους πάγκους!», για να μη ξεχαστούν οι πάγκοι εκεί. Παρ’ όλα αυτά, όλο και κάποιος πάγκος ξέμενε πίσω και το επόμενο πρωί κάποιοι αγουροξυπνημένοι τούς κουβαλούσαν πίσω στην τραπεζαρία, για να καθίσουν επιτέλους στη σκηνή για πρωινό.
Τώρα πια η κατασκήνωση διαθέτει κανονικό θέατρο και, απ’ ό,τι μαθαίνουμε από παιδιά, ανίψια και εγγόνια, η παράδοση συνεχίζεται και η ψυχαγωγία εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τα αγαπημένα στοιχεία και των νέων γενεών. Οι οποίες νέες γενιές μάς βλέπουν εμάς, τους μεγαλύτερους, με μια αμηχανία τού είδους «τι δουλειά έχετε εσείς εδώ, ραμολίξ δεινόσαυροι;». Και η αλήθεια είναι ότι έχουν τα δίκια τους.
Στον προηγούμενο μεγάλο εορτασμό, στα 45χρονα της κατασκήνωσης (όπου φυσικά και πήγαμε διάφοροι παλιοί κατασκηνωτές), το καταλάβαμε πια ότι η ανηφόρα από τον νεώσοικο ώς το Δρέπανο είναι πολύ μεγάλη για τα ώριμα νιάτα μας, οι αντοχές μας στο ξενύχτι είναι σχεδόν μηδενικές και τα καραβόπανα των κρεβατιών μας είναι δοκιμασία για τις ισχιαλγίες μας. Παρ’ όλα αυτά, προετοιμαζόμαστε για τα 50χρονα όσο μπορούμε καλύτερα, με διατροφή και ήπια σωματική άσκηση, για να μην ξανακούσουμε την ατάκα που ξεστόμισε ο παλιός διευθυντής, Γιάννης Γκίνης, ένα βράδυ μετά από πάρτι στην παραλία και πριν αρχίσει η ανάβαση: «Η γριά, όσο και να στολίζεται, στην ανηφόρα αναγνωρίζεται».
