Θεσσαλονικίτιδα

Γράφει η Ναυσικά Γκράτζιου

Έτσι ακριβώς,

όπως ξεκινάει αυτό το υπέροχο δημοτικό τραγούδι της ξενιτιάς, αισθάνομαι κάθε φορά που αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω την πολύπαθη περιφερειακή οδό της Θεσσαλονίκης τους τελευταίους μήνες, τώρα που αιωρείται από πάνω μας ο εφιάλτης του έργου με το πολλά υποσχόμενο όνομα «FlyOver».

Επειδή

δεν μπαίνω συχνά στην περιφερειακή (γενικά, αποφεύγω κάθε μετακίνηση με αυτοκίνητο), στην αρχή νόμιζα ότι όσοι μιλούσαν για τα μποτιλιαρίσματα χωρίς αύριο κάπως υπερέβαλλαν. Κάποια στιγμή όμως χρειάστηκε να μεταφέρω επειγόντως τον σκύλο μου στον κτηνίατρο, το ιατρείο του οποίου βρίσκεται ακριβώς στην έξοδο της περιφερειακής προς το Πανόραμα.

Συνήθως, από το σπίτι μας στην Αγίου Δημητρίου, μέσω της περιφερειακής οδού, χρειαζόμαστε 5-7 λεπτά για να φτάσουμε εκεί. Συνήθως…

Το κακό

ξεκίνησε ήδη από την έξοδο του Καυτανζογλείου, όπου ο δρόμος είχε πήξει από αυτοκίνητα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι μάλλον είχε συμβεί κάποιο ατύχημα. Άνοιξα το ραδιόφωνο μήπως και ακούσω κάτι που να αφορά στο μποτιλιάρισμα που μου ‘κλεινε τον δρόμο, αλλά ακόμη και τα κλασσικά ραδιόφωνα, που ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με την κίνηση στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και χτυπάνε ψηλά νούμερα ακροαματικότητας με αυτό τον τρόπο, δεν ανέφεραν κάτι (προφανώς, η κατάσταση ήταν ήδη τόσο παγιωμένη, που δεν υπήρχε κάτι άλλο να προσθέσουν οι άνθρωποι…).

Η ώρα περνούσε, ο σκύλος μου υπέφερε, εμείς δεν κουνιόμασταν παρά κάτι ασήμαντα μέτρα και λύση δεν έβλεπα να υπάρχει. Έτσι μου ερχόταν να παρατήσω το αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου, να πάρω το άρρωστο (17κιλο…) σκυλάκι μου αγκαλιά και να τρέξω με τα πόδια στον πιο κοντινό κτηνίατρο, για να το κάνει καλά. Ευτυχώς, εκείνη τη στιγμή κάτι έγινε, απελευθερώθηκε λίγο το ένα ρεύμα και μπόρεσα να κάνω αναστροφή προς την πόλη, τελείως αντικανονικά, ακριβώς όπως έκαναν και αρκετοί ακόμη οδηγοί.

Εν τέλει, ο σκύλος μου δεν είχε κάτι σοβαρό, μια γειτόνισσα κτηνίατρος τον ανέλαβε –καλή της ώρα– και τώρα είναι καλά. Συνειδητοποίησα όμως με ανησυχία ότι κάτι πιο σοβαρό απλώς δεν θα το προλαβαίναμε. Κι αν είχα, αντί για σκύλο, ένα μωρό; Έναν ηλικιωμένο; Έναν χτυπημένο; Αν πάθει κάποιος κάτι την ώρα που οδηγεί; Επειδή αυτό που εγώ αντιμετώπισα ελάχιστες φορές πάρα πολλοί συμπολίτες μας το αντιμετωπίζουν καθημερινά. Μποτιλιάρισμα στο πήγαινε και ακόμη χειρότερο μποτιλιάρισμα στο έλα, άπειρες χαμένες ώρες στην κίνηση, σπασμένα νεύρα, πιασμένα πόδια, σακατεμένες μέσες, άσκοπη κατανάλωση καυσίμων και, κυρίως, τα χειρότερα δυνατά συναισθήματα για το έργο και για το καλό του. Το οποίο καλό, όπως καταλαβαίνουμε, δεν είναι ακόμη και απολύτως τεκμηριωμένο…

Οι περισσότερο

ρεαλιστές υποστηρίζουν ότι αυτή ακριβώς η απάνθρωπη κυκλοφορία θα μονιμοποιηθεί για χρόνια στις ταλαιπωρημένες μας ζωές. Και εννοείται πως η συμφόρηση της περιφερειακής επηρεάζει και την κίνηση μέσα στη Θεσσαλονίκη, που έχει γίνει ακόμη χειρότερη απ’ ό,τι ήταν μέχρι τώρα. Και, ναι: βλέπουμε αρκετούς αστυνομο-τροχονόμους στον δρόμο, όλο και πιο αμέτοχους ωστόσο στη ρύθμιση της κυκλοφορίας.

Τι να σου κάνουν κι αυτοί; Βαρέθηκαν. Ή μπορεί και αυτοί να ονειρεύονται ό,τι κι εγώ: να βγάλουν φτερά και να πετάξουν. Όβερ…

* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο έντυπο Citymag της 27.01.2024.