Editorial
Γράφει ο Άγγελος Ν. Βάσσος
ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥΣ (ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΜΕ ΚΙΝΗΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ‘Η ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ). ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΥΚΟΛΑ ΣΥΝΤΗΡΗΣΙΜΕΣ. ΚΑΙ, ΑΣΦΑΛΩΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΥΝΥΠΟΛΟΓΙΖΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΑΛΗΤΕΙΑ ΠΟΥ ΑΥΤΟΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ ΒΑΝΔΑΛΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ. ΑΛΙΜΟΝΟ ΑΝ ΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΒΑΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ. ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΜΕ ΜΕ «ΚΑΥΤΕΣ ΠΑΤΑΤΕΣ» ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΡΥΩΝΟΥΝ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΙΣ ΦΥΣΑΜΕ.
Πέρασα
προ ημερών εποχούμενος από την πολύπαθη οδό Ελένης Ζωγράφου, μία ημέρα μετά την ολοκλήρωση της διορθωτικής παρέμβασης του δήμου Θεσσαλονίκης στο στρωμένο με κυβόλιθους οδόστρωμα. Ήταν ένα έργο της προηγούμενης διοίκησης του δήμου, το οποίο εξόργισε τόσο τους διερχόμενους οδηγούς (που έπαψαν να χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο τμήμα λόγω του δύσκολου ανάγλυφου του οδοστρώματος) όσο και τους εργαζόμενους στο νοσοκομείο «Άγιος Δημήτριος» (που διαμαρτυρήθηκαν επανειλημμένα για την απίστευτη ταλαιπωρία που υφίστανται οι ασθενείς τους).
Είναι καλύτερα
απ’ ό,τι ήταν πριν; Ναι, είναι καλύτερα. Θεωρώ τη βελτίωση ικανοποιητική, ώστε να αρχίσω να κυκλοφορώ ξανά με το αυτοκίνητό μου από τον συγκεκριμένο δρόμο; Σε καμία περίπτωση. Το γνωρίζουν αυτό και στη διοίκηση του δήμου – όπως έγραψε σε ανάρτησή του ο αρμόδιος αντιδήμαρχος Τεχνικών Έργων, Περιβάλλοντος & Βιώσιμης Κινητικότητας, Πρόδρομος Νικηφορίδης, «Μετά από μεγάλη έρευνα καταλήξαμε σε μια επιδιόρθωση που δεν είναι τέλεια, η επιδιόρθωση είναι πάντοτε επιδιόρθωση, έπρεπε όμως να είναι οικονομική. Τα καταφέραμε κατά 50%».
Υποθέτω
ότι η ιδανική λύση θα ήταν η Ελένης Ζωγράφου και η Κάστρων να ασφαλτοστρωθούν. Κάποιος όμως θα έπρεπε να εξηγήσει σε πολίτες και χρηματοδοτικούς μηχανισμούς γιατί ξοδεύτηκε 1,25 εκατ. ευρώ για να κάνουμε έναν δρόμο χειρότερο. Δυστυχώς, θα πρέπει να ζήσουμε με ό,τι έχουμε.
Περιπτώσεις σαν κι αυτήν, όμως, δίνουν ένα διδακτικό μάθημα. Οι πόλεις πρέπει να σχεδιάζονται για τους πολίτες τους (και ειδικά εκείνους με κινητικά προβλήματα ή τους μεγαλύτερης ηλικίας). Πρέπει να είναι λειτουργικές και εύκολα συντηρήσιμες. Και, ασφαλώς, πρέπει να σχεδιάζονται συνυπολογίζοντας μια αλητεία που αυτοεπιβεβαιώνεται βανδαλίζοντας τον δημόσιο χώρο.
Αλίμονο αν σχεδιάζονται με βάση προσωπικές πεποιθήσεις. Επειδή τότε καταλήγουμε με «καυτές πατάτες» στα χέρια μας, που δεν κρυώνουν όσο και να τις φυσάμε.
