Νέο ξεκίνημα

Αυτήν τη χρονιά, το προφίλ τής Δέσποινας έγινε το αγαπημένο μου στο Facebook. Όταν συναντηθήκαμε στη διάσημη πλατφόρμα, δυσκολευτήκαμε, πίσω από τα άβατάρ μας, να αναγνωρίσουμε η μία την άλλη και μας πήρε κάποιον χρόνο μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι γνωριζόμαστε από παιδιά. Τότε ίσως να μην είχαμε ιδέα κατά πού πέφτει η Ισλανδία. Κι όμως: το περασμένο καλοκαίρι, η Δέσποινα μετακόμισε εκεί, ξεκινώντας μια νέα περίοδο της ζωής της.

Οι διαρκείς εκπλήξεις μιας άγνωστης πόλης, όπως το Ρέικιαβικ και οι γύρω περιοχές, αποτυπώθηκαν σε μια σειρά ξεχωριστών αναρτήσεων. Η όρεξη και η περιέργειά της για τον νέο τόπο μάς πήραν μαζί σε τοπία ανοίκεια και μακρινά, ήσυχα και σιωπηλά, που έγιναν και λίγο δικά μας. Βρεθήκαμε σε μαύρες παραλίες, πατήσαμε μαύρα χώματα, ζήσαμε το σύντομο ισλανδικό καλοκαίρι και το φθινόπωρο, αντιμετωπίσαμε χιονοθύελλες, είδαμε τις μεγάλες ημέρες να δίνουν τη θέση τους σε ατέλειωτες νύχτες, μπήκαμε σε καφέ και ζαχαροπλαστεία, σε ένα αδιανόητο δισκοπωλείο, περιμέναμε σε στάσεις λεωφορείων, είδαμε τα φώτα των δρόμων να ανάβουν και φωτογραφίες που ήταν αδύνατο να μαντέψουμε την ώρα τής λήψης, επειδή το φως είναι εντελώς διαφορετικό από το δικό μας. Επίσης, γνωρίσαμε ανθρώπους, πήγαμε σε τουλάχιστον μία βιβλιοπαρουσίαση και ανακαλύψαμε μια πόλη σπαρμένη με χαμένα μονά γάντια –κάτι σαν τις δικές μας μονές κάλτσες– και σκούφους ξεχασμένους σε πιθανά και απίθανα σημεία.

Το Facebook έγινε το εργαλείο, για να φτάσει ώς εμάς η καθημερινότητα μιας χώρας παλλόμενης και ζωντανής, με τους άγριους, κακούς καιρούς της και τους ενδιαφέροντες ανθρώπους της, τις δυσκολίες και τις αντιφάσεις της. Και είναι μια ιστορία ενός νέου ξεκινήματος από αυτά που έχουμε ανάγκη στη ζωή, γι’ αυτό και έγινε η αγαπημένη ιστορία μέσα κι έξω από το Facebook. Ας είναι η νέα χρονιά γεμάτη από τέτοια.