Θεσσαλονικίτιδα

Γράφει η Ναυσικά Γκράτζιου

Οι εκλογές

μάς έφτασαν, εμπρός, βήμα ταχύ… Όλοι οι υποψήφιοι ζητούν την ψήφο μας, για να μπορέσουν όλοι, όπως υποστηρίζουν, «να προσφέρουν» στη γειτονιά/ την πόλη/ την περιφέρειά τους. Όλοι, μα όλοι αυτό θέλουν. Λένε: «Να προσφέρουμε και μόνο».

Εν μέρει,

τους πιστεύω. Αλλιώς, αν δεν ήθελαν να προσφέρουν, γιατί να έμπαιναν σε αυτόν τον κόπο; Η εκλογή στις αυτοδιοικητικές εκλογές είναι ένα πολύ δύσκολο «πακέτο». Δεν υπόκειται σε κανόνες και δεν μπορεί να υπάρχει βεβαιότητα για το κριτήριο επιλογής του εκλογικού σώματος. Αν υπήρχε, τότε όλοι θα το εφάρμοζαν και θα τελείωνε η ιστορία. Οπωσδήποτε, παίζει ρόλο η αναγνωρισιμότητα. Αλλά δεν φτάνει. Γνωρίζω αρκετούς πολύ αναγνωρίσιμους, που βάδιζαν με ακλόνητη σιγουριά προς την εκλογή τους, αλλά την πάτησαν παταγωδώς (ακριβώς όπως ο «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» του Αλέκου Σακελλάριου…). Άρα, δεν φτάνει να είσαι αναγνωρίσιμος. Χρειάζεται να είσαι και συμπαθής. Για κάποιον λόγο να σε εκτιμούν ή και να σε αγαπάνε. Να βρίσκεσαι παντού. Να σφίγγεις χέρια. Να κοιτάς στα μάτια. Να ακούς. Και να τάζεις. Ωραία κριτήρια, ε;  Έτσι θα επιλέξουμε τους κατάλληλους ανθρώπους που, εν τέλει, θα αποφασίσουν για την ποιότητα της δικής μας ζωής; Για το πώς θα ζήσουμε, πώς θα περπατήσουμε, πώς θα προκόψουμε, πώς θα πάρουμε ανάσες στην πόλη που αγαπάμε;

Εννοείται

πως η πιο σημαντική επιλογή στις αυτοδιοικητικές εκλογές είναι, φυσικά, ο δήμαρχος. Αυτός θα είναι ο ενορχηστρωτής και ο διευθυντής της ορχήστρας. Αυτό το πρόσωπο πώς θα το θέλαμε, ιδανικά, να είναι;

Προσωπικά,

θα τον ήθελα χαμογελαστό, προσιτό και καταδεκτικό άνθρωπο, να έχει αποκηρύξει κάθε είδους βεντετισμό, ξιπασιά και σνομπαρία, να χαιρετάει και να καλημερίζει τους πάντες, να είναι και να δείχνει διαθέσιμος ανά πάσα στιγμή. Θα τον ήθελα μυαλωμένο, με οξύνοια και οξυδέρκεια και ευθυκρισία, ώστε να διαλέγει για να έχει κοντά του τους πιο σωστούς και κατάλληλους συνεργάτες, οι οποίοι θα κάνουν τη δουλειά που έχουν ανάγκη οι πολίτες. Όλοι οι πολίτες – όχι μόνον οι προνομιούχοι ή οι διαθέτοντες χρήματα ή μέσα ή γνωριμίες (ή και τα τρία μαζί). Κι άμα ακούει παράπονα για κάποιον από αυτούς τους συνεργάτες, ας μην κλείνει τα αυτιά του: ας κάθεται να ακούσει τι του λέει ο κόσμος, οι πολίτες του, αυτοί που τον ανέδειξαν, επειδή πίστεψαν ότι αυτός είναι ο πιο κατάλληλος νοικοκύρης για την πόλη τους.

Επειδή,

εδώ που τα λέμε, αυτός είναι ο βασικός ρόλος ενός δημάρχου: να λειτουργεί σαν ένας καλός νοικοκύρης, που οργανώνει τη ζωή και τη λειτουργία του δήμου του σαν να ‘τανε το δικό του το σπίτι, το οποίο ποτέ δεν θα το άφηνε να βρωμίσει, να κρυώσει, να πεινάσει, να χρεωθεί ή να στάζει η στέγη του. Τον δήμαρχο των ονείρων μου τον θέλω να είναι ακούραστος και πανταχού παρών, να είναι λογικός και ενημερωμένος. Να έχει κατανόηση και ενσυναίσθηση. Α… Και να επιτρέπει τα πυροτεχνήματα μόνο την Πρωτοχρονιά. Άντε και το Πάσχα…

* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο έντυπο Citymag της 30.09.2023.