Θεσσαλονικίτιδα
Γράφει η Ναυσικά Γκράτζιου
«Τι όμορφη
πόλη που είναι η Θεσσαλονίκη», μου γράφει στο ευχαριστήριο μήνυμά του ένας φίλος από το Πόρτο, που πρόσφατα μας επισκέφτηκε, μας χάρηκε και τον χαρήκαμε και τον γυρίσαμε όπου νομίζαμε ότι θα του άρεσε. Και του άρεσε. Και έστειλε ένα ωραίο μήνυμα, για να μας ευχαριστήσει για τη φιλοξενία. Όπου εκθειάζει τη Θεσσαλονίκη, την ομορφιά, την ιστορία της και το ωραίο της φαγητό – τα πιο δυνατά, κατά γενική ομολογία, ατού της. Στο τέλος, βέβαια, εξέφραζε και την απορία του ο άνθρωπος για τα πολλά αυτοκίνητα, την εξωφρενική κίνηση, τα κορναρίσματα και τους καυγάδες και τις φωνές των θερμόαιμων οδηγών και τα παράλογα μποτιλιαρίσματα που συμβαίνουν κάθε τρεις και λίγο με ασήμαντες αφορμές, αλλά και για το πώς καταφέρνουμε να ζούμε και να μετακινούμαστε κάτω από τέτοιες συνθήκες.
Λογικό είναι
να έχει τέτοιες απορίες, αφού στη δική του, ωραιότατη, μεσαιωνική πόλη δεν κυκλοφορεί σχεδόν κανένα αυτοκίνητο στο κέντρο της. Εννοείται ότι δεν επιτρέπεται πουθενά το παρκάρισμα, ενώ ένας συνδυασμός από μέσα δημόσιας συγκοινωνίας (λεωφορεία, τραμ, μετρό, ταξί) εξυπηρετούν άψογα την καθημερινή μετακίνηση.
Το ξέρω ότι είναι και άστοχο και ανώφελο να συγκρίνουμε την απερίγραπτα κακή κατάσταση των δημόσιων συγκοινωνιών της Θεσσαλονίκης με οποιαδήποτε άλλη πόλη του κόσμου. Το καταλαβαίνω κάθε φορά που προσπαθώ να φτάσω κάπου στην ώρα μου, χρησιμοποιώντας λεωφορείο ή ταξί – τα μόνα μέσα δημόσιας συγκοινωνίας που διαθέτει η ιστορική μας πόλη. Αν είναι ώρα αιχμής, δεν φτάνω ποτέ στην ώρα μου. Γι’ αυτό, προτιμώ να περπατώ. Ωστόσο, προϊούσης της ηλικίας, αναγκαία συνθήκη γι’ αυτό είναι να μην κουβαλάω βαριές τσάντες (πράγμα δύσκολο λόγω της δουλειάς μου) και, βέβαια, να μη βρέχει/χιονίζει/φυσάει Βαρδάρης από εκείνους τους φαρμακερούς.
Σύμφωνα
με τις τελευταίες επίσημες δηλώσεις των επικεφαλής της Ελληνικό Μετρό, το μετρό της Θεσσαλονίκης θα παραδοθεί το δεύτερο εξάμηνο του 2024. Θα παραδοθεί. Το πότε θα μπορέσουμε να το χρησιμοποιήσουμε εμείς, το μεταφερόμενο κοινό, παραμένει ακόμη άγνωστο. Άρα, περιμένουμε. Περιμένουμε και κυνηγάμε τα τιγκαρισμένα λεωφορεία για να πάμε στις δουλειές μας, στα σπίτια μας, στα ραντεβού μας. Γελάω πίκρα κάθε φορά που διαβάζω στα λεωφορεία του ΟΑΣΘ τη φράση «Η δημόσια συγκοινωνία είναι κοινωνικό αγαθό. Προστατεύστε την».
Ναι,
όλα αυτά μας αγανακτούν και μας θυμώνουν, αλλά όχι αρκετά, απ’ ό,τι φαίνεται, για να αποφασίσουμε να αντιδράσουμε σε όλο αυτό το χάλι που ζούμε. Να συντάξουμε, ας πούμε, μια διαμαρτυρία, να την υπογράψουμε όλοι και να τη στείλουμε εκεί όπου λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις για τη ζωή μας. Η οποία, με τόσο κακές συνθήκες καθημερινότητας, είναι μια κακής ποιότητας ζωή. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μπήκε με το έτσι θέλω στη ζωή μας και το FlyOver, η κατασκευή του οποίου μάς υπόσχεται ακόμη χειρότερες συνθήκες κυκλοφορίας, ακόμη περισσότερες ταλαιπωρίες.
Αλήθεια, τι περιμένουμε για να αντιδράσουμε;
* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο έντυπο Citymag της 25.11.2023.