Στιγμιότυπα
Γράφει ο Μπερνάρ Κουόμο.
ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΔΕΝ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΑΚΑΤΕΜΑ ΤΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ ‘Η ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ ΗΜΕΡΑΣ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑΣ – ΑΝΤΙΘΕΤΑ: ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ ΑΠΟ ΥΠΕΡΒΑΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΧΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ, ΠΟΥ ΣΠΑΕΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΠΙΑ ΤΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΤΟΣΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ.
Κάθε πόλη έχει τους ήχους της, πολύ ή λιγότερο θορυβώδεις – η κυκλοφορία, οι σειρήνες, οι πλανόδιοι πωλητές, τα κορναρίσματα, οι γεννήτριες, οι κυλιόμενες βαλίτσες… Θα έχετε σίγουρα παρατηρήσει ότι η μουσική, για παράδειγμα, είναι σχεδόν πανταχού παρούσα, χωρίς στο τέλος να θυμόμαστε την πραγματική της διάσταση και το περιεχόμενό της. Λες και η μουσική είχε το καθήκον να καλύπτει ανεξαιρέτως όλα τα κενά. Η μουσική είναι παντού – μέσα σε καφετέριες, στα εστιατόρια, στα καταστήματα, μερικές φορές στους ανελκυστήρες. Εισβάλλει κυριολεκτικά στον δημόσιο χώρο τη νύχτα σε κάποιες περιοχές, που ζουν στον ρυθμό των μπιτ, των ντεσιμπέλ και των ήχων, των μελωδιών που αναμειγνύονται μέχρι να γίνουν εκκωφαντικές, εφιαλτικές για τους περίοικους. Οι πελάτες των μπαρ που, αναγκαστικά, παραμένουν σιωπηλοί δεν ακούγονται μεταξύ τους, δεν καταλαβαίνει πια ο ένας τον άλλον.
Οι πόλεις, ωστόσο, εμπλουτίζονται από τον δυναμισμό που απορρέει από την ποικιλομορφία, από τη συνύπαρξη χρήσεων και δραστηριοτήτων. Δεν πρόκειται πια για πόλεις αποκλειστικά κατοικιών ούτε για γειτονιές γραφείων που αδειάζουν μόλις έρθει η νύχτα. Όταν, άλλοτε, οι πάγκοι των καταστημάτων τής Αγοράς Μοδιάνο μαζεύονταν αργά το απόγευμα στο εσωτερικό των καταστημάτων, ο ημιώροφος ετοιμαζόταν να υποδεχτεί τους νυχτερινούς θαμώνες. Η στέγη των καταστημάτων, τα θορυβώδη σοκάκια, τότε σκοτεινά και σιωπηλά, μετατρέπονταν σε εκπληκτικό σκηνικό τής νυχτερινής ζωής.
Οι πόλεις δεν υποφέρουν από το ανακάτεμα των λειτουργιών ή τις διαφορές μεταξύ των δραστηριοτήτων ημέρας και νύχτας – αντίθετα: οι πόλεις υποφέρουν από υπερβάσεις μίας χρήσης και λειτουργίας, που σπάει αυτήν την εύθραυστη ισορροπία και δεν επιτρέπει πια τη συνύπαρξη τόσο διαφορετικών λειτουργιών.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στις οργανωμένες παραλίες, εκεί όπου οι ομπρέλες, οι ξαπλώστρες, τα ντεσιμπέλ και η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης σβήνουν τους ήχους τής θάλασσας και διώχνουν μακριά όλους αυτούς που έχουν τη θάλασσα και τους ήχους της μέσα τους. Αυτούς που θέλουν τη θάλασσα και τους ήχους της, αυτούς που θέλουν να ακούσουν τα κύματα ή και τη σιωπή της, αυτούς που θέλουν να ακούσουν τα τζιτζίκια, αυτούς που θέλουν να ακούσουν τον άνεμο που τόσο αρμονικά συνεργάζεται με τα πεύκα και μας δίνουν ήχους από μακρινά ταξίδια.
Στην ερώτηση «τι σας εξέπληξε περισσότερο το διάστημα του περιορισμού στο σπίτι;», που έθεσε δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο, ο φιλόσοφος συγγραφέας Αλέν Φινκελκρότ απάντησε: «Η απροσδόκητη επιστροφή τής σιωπής».