Υπάρχει λόγος
Γράφει ο Τάσος Ρέτζιος
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΧΘΡΟΣ – ΚΙ ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΛΗΣΙΣΤΙΟΣ, ΧΩΡΙΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ, ΒΑΡΗ ΚΑΙ ΑΣΧΟΛΙΕΣ, ΑΜΕΣΩΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ, ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥΜΕ, ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ. ΝΙΚΑΜΕ, ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ. ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΝΑΜΕ ΠΟΤΕ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΟΛΟΝ. ΑΛΛΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ – ΤΙΣ ΟΣΜΙΖΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ «ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ», ΣΤΗ ΜΗ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΒΛΕΜΜΑΤΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ Σ’ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΑΓΡΥΠΝΕΣ ΝΥΧΤΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΤΟΥ…
Η ζωή αλλάζει πολύ γρήγορα συνήθως, ειδικά στην εποχή μας – μερικές στιγμές, πλέον, αρκούν, για να πάρει στροφή ο βίος σου. Αλλά μη φανταστείτε τίποτα δραματικά γεγονότα, μια καταστροφή, προσωπική ή κοινωνική. Ένα σχόλιο στα social media, μια ατυχής διατύπωση, μια incorrect στάση ή, απλώς, μια μικρή διαφοροποίηση από τα ειωθότα έχουν τη δυναμική να καταστρέφουν ζωές ή να καθορίζουν καταστάσεις. Όλα γρήγορα, όλα άμεσα, όλα… εφάπαξ εξαργυρώσιμα.
Δεν ήταν πάντοτε έτσι. Μεταφερθείτε κάποιους αιώνες προς τα πίσω και φανταστείτε πόσο ίδιες θα έμοιαζαν οι μέρες για κάποιον απλό άνθρωπο της εποχής. Τι επανάληψη, τι αργόσυρτη διαδικασία θα ήταν κάθε μέρα στη σύντομη ζωή του. Ακόμη και το αποτέλεσμα μιας μάχης ή ενός πολέμου έκανε αρκετό χρόνο, μέρες και εβδομάδες ολόκληρες, για να το μάθει κάποιος (και ορισμένες φορές η είδηση έφτανε και παραλλαγμένη – βρίθει η ιστορία τέτοιων παραδειγμάτων). Τι να φτουρούσαν τότε μια προσβολή, ένα μίσος, μια κακία, μια διαβολή που εκτοξεύονταν; Έναν μικρό κύκλο ανθρώπων θα αφορούσαν, άντε να έβγαινε και καμιά κακή φήμη λίγο ευρύτερα. Από την άλλη, βέβαια, δεν έχουν φτάσει ώς τις μέρες μας χαρακτηριστικά και εκτιμήσεις για τον χαρακτήρα και τα ελαττώματα βασιλιάδων, ευγενών, αρχόντων κτλ., τα οποία ενίοτε τα ανατρέπει μια έρευνα ή η επιστήμη;
Αλλά τότε, στον παρόντα χρόνο, ούτε καν αντιλαμβανόσουν τη (μακρόχρονη και αβέβαιη) συνέπεια των πραγμάτων. Μεσολαβούσε ο χρόνος. Οι ημέρες και τα χρόνια, που μπορεί πολλές φορές να έφερναν αλλοιωμένη την αλήθεια (ποια απ’ όλες, άραγε;), αλλά και που έδιναν την απαραίτητη άνεση για να καταλαγιάζουν τα πάθη, να ηρεμεί η ψυχή, να επανεξετάζονται τα γεγονότα. Αυτό ακριβώς που δεν έχουμε σήμερα. Η οργή, ο θυμός, η διαφωνία πρέπει –επιβάλλεται!– να εκφραστούν άμεσα, στην καλύτερη περίπτωση με τη βοήθεια πληκτρολογίου, στη χειρότερη με άλλα, περισσότερο φονικά εργαλεία. Όλη αυτή η έκχυση τοξικότητας μας περιλούζει όλους, φτιάχνει ένα κοινωνικό κουκούλι-πολτό, μέσα στο οποίο κατοικούμε. Κι έτσι, ανεπαισθήτως ίσως, στροβιλιζόμαστε στη γρήγορη αντίδραση και στο θυμικό ξέσπασμα, συμμέτοχοι μιας… εξωλέμβιας αμεσοδημοκρατικής διαδικασίας.
Έτσι, ο χρόνος από σύμμαχος γίνεται εχθρός – κι όταν έρχεται πλησίστιος, χωρίς δραστηριότητες, βάρη και ασχολίες, αμέσως κάνουμε σχέδια για το πώς θα τον αντιμετωπίσουμε, πώς θα τον εξαφανίσουμε, πώς θα τον κάνουμε να πάψει να είναι ελεύθερος. Νικάμε, είναι αλήθεια. Δεν θα αφήναμε ποτέ το τίποτα να επικρατήσει στο δικό μας όλον. Αλλά έχουμε και παράπλευρες απώλειες – τις οσμιζόμαστε στο κουρασμένο βλέμμα των παιδιών μας μετά το σχολείο και τις «υποχρεώσεις», στη μη διασταύρωση των βλεμμάτων μας και σ’ εκείνες τις άγρυπνες νύχτες που κάνει ο χρόνος το αντάρτικό του…
