Οι ελιές τής Αγγελάκη και το «Όλυμπος Νάουσα»

Τον τελευταίο μήνα είχαμε δύο γεγονότα στην πόλη. Δύο γεγονότα φαινομενικά ασύνδετα – κι όμως, στην πραγματικότητα πρόκειται για τις δύο πλευρές τής ίδιας πραγματικότητας.

Το πρώτο αφορά στις 30 αιωνόβιες ελιές που φυτεύτηκαν πριν από σχεδόν δύο χρόνια (στα τέλη Μαΐου 2020) στην οδό Αγγελάκη, με χορηγία τού επιχειρηματία Σταύρου Ανδρεάδη, αντικαθιστώντας τις λεύκες που βρίσκονταν φυτεμένες τις τελευταίες δεκαετίες στο ίδιο σημείο. Τριάντα αιωνόβιες ελιές-πραγματικά έργα τέχνης, με κορμούς που θυμίζουν περισσότερο σύγχρονο αφαιρετικό γλυπτό παρά δέντρο. Δύο από τις συνολικά 30 ελιές δεν άντεξαν τη μεταφύτευση και αντικαταστάθηκαν, στο πλαίσιο της ίδιας δωρεάς, στα τέλη Μαρτίου. Ήταν η αφορμή που περίμεναν οι Κασσάνδρες των social media. «∆εν άντεξαν οι ελιές, ακριβώς όπως φοβόμασταν και όπως είχαμε προβλέψει…» ήταν το πικρόχολο σχόλιο σε μία από τις γνωστές σελίδες αστικής γκρίνιας (παραβλέποντας προφανώς το γεγονός ότι οι μόλις δύο ελιές που δεν άντεξαν και οι υπόλοιπες 28 που θάλλουν αποτελούν απόδειξη ότι η επιλογή για την τοποθέτησή τους ήταν ορθή και όχι λανθασμένη). Βέβαια, το πικρόχολο σχόλιο δεν ήταν το πρώτο: ήταν το πολλοστό κρούσμα σε μια μακρά σειρά αδιέξοδης γκρίνιας. Ήταν ένα σχόλιο από τους ίδιους ανθρώπους που, όταν φυτεύονταν οι ελιές, γκρίνιαζαν επειδή «οι ελιές δεν κάνουν σκιά» (λες και οι τσουρούτικες λεύκες σκίαζαν ολόκληρη την Αγγελάκη), επειδή «οι ελιές θα λερώνουν με τα φύλλα τους το πεζοδρόμιο» (οι ελιές είναι φυτεμένες σε παρτέρια, περιτριγυρισμένες από γκαζόν – ουδεμία σχέση με το πεζοδρόμιο) ή επειδή «οι ελιές προκαλούν αλλεργίες» (ανέκδοτο, αν σκεφτεί κάποιος ότι τα ελαιόδεντρα διαδέχτηκαν τις γνωστές λεύκες με το «χνούδι» τους).

Το δεύτερο γεγονός (μόλις χθες, Παρασκευή 29 Απριλίου) ήταν τα εγκαίνια του «Όλυμπος Νάουσα» και του ξενοδοχείου «ON Residence» που δημιουργήθηκε στο διατηρητέο κτίριο και στη νέα προσθήκη σε αυτό. Είχα την τύχη να ξεναγηθώ στον χώρο από τον Ντίνο και τη Λένα Τορνιβούκα (τους ανθρώπους πίσω από μία από τις επιχειρηματικές οικογένειες της πόλης με μακρά παράδοση στη φιλοξενία και στον ξενοδοχειακό κλάδο) και έμεινα ομολογουμένως εντυπωσιασμένος από την προσοχή που δόθηκε στη λεπτομέρεια κατά τη διαδικασία τής αναστήλωσης. Συμπράττοντας με τη Grivalia, αυτοί οι οραματιστές συμπολίτες μας δεν λυπήθηκαν χρόνο και χρήμα, ώστε να δώσουν στο ιστορικό κτίριο της Θεσσαλονίκης την παλιά του αίγλη, αποδίδοντας στην πόλη ένα νέο τοπόσημο. Η χαρά τους δεν κρυβόταν στα πρόσωπά τους – πρόσωπα που χαμογελούσαν όλο ικανοποίηση. Την ικανοποίηση που νιώθεις όταν ξέρεις ότι έκανες κάτι που πραγματικά άξιζε τον κόπο.

Η στείρα και υστερόβουλη γκρίνια για τα ελαιόδεντρα της Αγγελάκη και η δημιουργική δύναμη της οικογένειας Τορνιβούκα στην αναστήλωση του «Όλυμπος Νάουσα» αποτελούν, στην πραγματικότητα, τα δύο πρόσωπα της Θεσσαλονίκης σήμερα. Από τη μία, η άρνηση, η ομφαλοσκόπηση, η αμφισβήτηση (σε κάποιες περιπτώσεις ιδιοτελώς, σε κάποιες άλλες από σύμφυτη μιζέρια). Από την άλλη, η πόλη που επιμένει να βλέπει τη θετική πλευρά των πραγμάτων, να οραματίζεται και να διεκδικεί το καλύτερο μέλλον της, να κλείνει την πόρτα στον χειρότερο εαυτό της.

Είναι στο δικό μας χέρι να επιλέξουμε με ποια Θεσσαλονίκη θέλουμε να πορευτούμε. Θα ήθελα να πιστεύω ότι η επιλογή είναι αυτονόητη. Προς το παρόν, απλώς το εύχομαι.