Θεσσαλονικίτιδα
Γράφει η Ναυσικά Γκράτζιου
ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΧΩΡΟ, ΟΙ ΓΑΤΟΥΛΕΣ ΜΑΣ, ΑΠΑΛΛΑΓΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ, ΚΑΝΟΥΝ ΖΩΑΡΑ. ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ, ΠΑΙΖΟΥΝ, ΜΑΛΩΝΟΥΝ, ΨΕΥΤΟΠΑΛΕΥΟΥΝ ΠΑΝΕΥΤΥΧΕΙΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ, ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟ ΘΕΑΜΑ.
Έχω το ευτυχές προνόμιο να ακολουθώ ένα καθημερινό δρομολόγιο (μετακίνηση 6) που περνάει από τη ρωμαϊκή αγορά και καταλήγει στην πλατεία Ναυαρίνου, την πιο πολύχρωμη και πολυμορφική πλατεία τής Θεσσαλονίκης. Κάτι σαν την αυλή των θαυμάτων, ακόμη και τώρα, με τους περιορισμούς τής καραντίνας. Με τα κλειστά εστιατόρια και τα βουβά καφέ. Ακόμη και χωρίς τον κόσμο να μπαινοβγαίνει στα μαγαζιά, να κάνει τατουάζ και ράστα, να αγοράζει βιβλία και βινύλια από δεύτερο χέρι. Και χωρίς μουσικούς τού δρόμου να κάνουν αυτοσχέδιες, χειροποίητες συναυλίες. Στην πλατεία Ναυαρίνου, εκτός απ’ όλα αυτά, δεσπόζει ένα αρχαίο παλάτι: το ανακτορικό συγκρότημα του Γαλέριου, του ρωμαίου αυτοκράτορα που άφησε όσο κανένας άλλος το στίγμα του στη Θεσσαλονίκη μας. Ανοιχτά και σε κοινή θέα απλώνονται τα βασιλικά ερείπια, δίνοντας στην πλατεία Ναυαρίνου τη σφραγίδα μιας υπέροχης ιδιαιτερότητας, δημιουργώντας μια μοναδική πρώτη ύλη για αστική ονειροπόληση.
Τα μόνα ζωντανά πλάσματα που περιφέρονται σ’ αυτά τα ερειπωμένα ανάκτορα είναι πολλές, πολλές γάτες. Τόσο πολλές γάτες που, για να περιγράψει κάποιος το πλήθος τους, θα χρειαστεί να το πει τρεις φορές: γάτες, γάτες, γάτες! Αυτές οι γάτες, εκτός από παρά πολλές, είναι και όλων των ειδών, όλων των χρωμάτων και των μεγεθών, μικρές, μεγάλες, σοϊλίδικες, αλλά και αξιαγάπητες κεραμιδόγατες, που όλες τους συμβιώνουν με μια απίστευτη τάξη και αρμονία – τόσο μεταξύ τους όσο και με τα αρχαία ερείπια. Όποια ώρα τής ημέρας και να τύχει να περάσω τις βλέπω να λιάζονται μακαρίως πάνω στα γκρεμίσματα του ανακτόρου, κάθε μία στη θέση της τη σταθερή, λες κι έχουν μεταξύ τους κάποια μυστική συμφωνία, την οποία όλες τηρούν. Έχουν και άλλες ασυνήθιστες συνήθειες αυτές οι γάτες οι παλατιανές, όπως, ας πούμε, ότι ζουν κατά ομάδες – κάτι που οι γάτες στα κανονικά τους δεν το κάνουν, αφού δεν είναι από τη φύση τους αγελαία ζώα, αλλά για χάρη τού παππού Γαλέριου έγιναν.
Μέσα στον αρχαιολογικό χώρο, οι γατούλες μας, απαλλαγμένες από τον φόβο των ανθρώπων και των σκύλων, κάνουν ζωάρα. Κυκλοφορούν, παίζουν, μαλώνουν, ψευτοπαλεύουν πανευτυχείς και ελεύθερες, προσφέροντας ένα υπέροχο και απολαυστικό θέαμα. Καλοτρώνε, αφού οι περίοικοι τις αγαπούν και τις φροντίζουν – κι εκείνες, σε αντάλλαγμα, τους απαλλάσσουν από κάθε είδους τρωκτικό και έτσι όλοι είναι ευχαριστημένοι.
Τις βλέπω και τις χαίρομαι, επειδή έχουν βρει το φυσικό τους περιβάλλον, τον βιότοπό τους μέσα στα αρχαία χαλάσματα, πανάρχαια πλάσματα κι αυτές. Περάστε, αν θέλετε, να τις δείτε. Τις αρέσει πολύ να τις θαυμάζουν. Μαζί μ’ αυτές, μπορείτε να δείτε και τα αρχαία. Ένας περίπατος με ανταμοιβή.