Οι Παυλοκαταραμένοι

Θεσσαλονίκη, το αγαπημένο θέμα τής ζωής μου. Και το πιο μυστήριο απ’ όλα. Μυστήριο, επειδή δεν υπάρχει απάντηση στο ερώτημα «τι είναι αυτό που της φταίει και κολλάει συνεχώς». Γιατί συμβαίνει αυτό; Κολλάει εκεί όπου θα έπρεπε να τσουλήσει. Ό,τι ξεκινά με ενθουσιασμό και ωραίες εξαγγελίες ως επί το πλείστον το τρώνε το σκοτάδι, η καθυστέρηση, η έλλειψη κονδυλίων, αλλά κυρίως οι διαφωνίες, οι καυγάδες και η ασυμφωνία χαρακτήρων ανάμεσα στους αρμόδιους παράγοντες.

Είναι παράδοξο, αλλά η πόλη αυτή μοιάζει να θέλει να τελματώνεται μόνη της. Γιατί; Δεν ξέρω. Το ψάχνω χρόνια τώρα και το μόνο που έχω καταφέρει είναι να ονομάσω αυτήν την ιδιότυπη ασθένεια που μας ταλαιπωρεί «θεσσαλονικίτιδα». Αρρώστια βαριά και ανίατη, εμβόλιο κατά τής οποίας δύσκολα θα βρεθεί.

Στην αρχή νόμιζα ότι φταίει το κλίμα. Η ανελέητη υγρασία, οι βροχές, ο Βαρδάρης, γενικά ο κακός μας ο καιρός. Ναι, αλλά, αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τι να πουν και το Λονδίνο ή το Παρίσι ή, έστω, τα Τρίκαλα, που μπορεί να έχουν συνήθως παλιόκαιρο, αλλά από πρόοδο και καινοτομία σκίζουν και μπράβο τους; Μετά σκέφτηκα ότι έχουμε μια πολύ βαριά και μακροχρόνια ιστορία με έναν σωρό κατακτητές, που έκαναν πολλά αίσχη και σφαγές – Ρωμαίους, Νορμανδούς, αλιτζερινούς πειρατές, Τούρκους και άλλες ευγενείς φυλές, που ρήμαξαν και χάλασαν και άφησαν πίσω τους έναν αταβιστικό φόβο που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Ναι, ΟΚ… Αλλά και η Αθήνα τα ίδια και χειρότερα πέρασε, όμως διαθέτει απ’ όλα: και μετρό και Αττική οδό και σελέμπριτιζ και όλα τα καλά.

Τότε, τι; Γιατί τρωγόμαστε για κάθε τι και δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε τίποτα; Νομίζω πως, τελικά, για όλα φταίει η κατάρα που μας έριξε ο Απόστολος Παύλος (ναι, ο γνωστός) το 49 μ.Χ., όταν είχε βρεθεί στη Θεσσαλονίκη για να διδάξει τον Χριστιανισμό. Τρεις εβδομάδες έμεινε ο Παύλος στη Θεσσαλονίκη, αλλά, δυστυχώς, μάλλον δεν έπεισε και οι Εθνικοί τον πήραν με τις πέτρες. Κυριολεκτικά. Τον πετροβόλησαν τον άνθρωπο και παρά τρίχα γλίτωσε.

Ο Παύλος, σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, θυμωμένος και απογοητευμένος από αυτήν την ανοίκεια συμπεριφορά, καταράστηκε τους Θεσσαλονικείς να μη σηκωθούν ποτέ οι πέτρες από τους δρόμους τής πόλης τους. Έτσι, οι Θεσσαλονικείς έγιναν «Παυλοκαταραμένοι» και οι πέτρες έμειναν για πάντα στους δρόμους τής Θεσσαλονίκης, όπως όλοι γνωρίζουμε. Όπου «πέτρα» το κάθε είδους εμπόδιο. Να πούμε, βέβαια, ότι ο Παύλος έστειλε μετά δύο επιστολές προς Θεσσαλονικείς, από τις πιο γνωστές και τις πρώτες πρώτες που έστειλε ποτέ, όπου τους επαινεί για την καρτερικότητα και την πίστη τους – αλλά την κατάρα πίσω δεν την πήρε. Άντε μετά να προκόψεις εσύ, ο Παυλοκαταραμένος!