Έκτακτο δελτίο
Γράφει ο ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥ*
ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΔΙΧΟΝΟΙΑ ΜΙΛΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ; ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΦΟΡΜΗ. ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΘΑ ΦΥΓΕΙ Η ΔΕΘ ΑΠΟ ‘ΚΕΙ ‘Η ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ‘Η ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ; ΔΗΘΕΝΙΕΣ, ΜΠΕΡΝΤΕΣ, ΝΤΕΜΕΚ ΚΑΙ «ΚΟΥΡΟΥ» ΔΙΑΦΩΝΙΕΣ ΓΙΑ «ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ».
Έτσι το βρήκαμε κι έτσι θα το πάμε; Το μαγαζί πάει καιρός που δεν είναι κατάστημα. Η «Σαλονίκη μας», αφού… Κάποτε ήταν γωνιακό, βυζαντινό και απαστράπτον! Ίσως μετά να έπεσε η διχόνοια από κάποιον ψεκασμό. Ίσως, αν δεν πάγωνε ο βασιλιάς στη βασιλεύουσα κι ερχότανε κι αυτός στη συμβασιλεύουσα, να ήταν όλα σήμερα αλλιώς. Να μη βασίλευε στην πόλη μας ο ετεροκαθορισμός. Η «Βίλκα» να μην άνοιγε απέναντι απ’ τον «Μύλο» και η μιμητικότης να είχε εξαλειφθεί…
Έχει βέβαια και πιο πίσω άσπρα πιόνια απάνω στο σκάκι με τα μαύρα να εφορμούν. Και Σαξώνη με Λεμούσια να αλληλοκατηγορούν. Και να τρέμει ο Ψωμιάδης με Τρεμόπουλο αρχηγό – αλλά πόσο με κουράζουν τούτα, κάπου εδώ το σταματώ. Δεν είναι τυχαίο ότι σ’ αυτήν την πόλη υπάρχει καρφωμένο στη γη της ένα μάρμαρο που γράφει «μηδέν» (0). Ούτε βέβαια και η φαλλική, μαρμάρινη στήλη που ονομάζεται «στήλη των όφεων». Κάποτε αυτά τα δύο συναντιούνται συχνά πυκνά και στους κατοίκους αυτής της πόλης, αλλά και στον καθένα μας ατομικά, σαν να φέρουμε από παλιά και τον Τζέκιλ και τον Χάιντ.
Αλλιώς, γιατί ο Κιτσόπουλος, που έβγαζε κάποτε το περιοδικό «Κοχλίας». να φτύνει «βιζαβί» στο πρόσωπο τον Πεντζίκη, επειδή ισχυριζόταν ότι αυτός ήτο ο εκδότης όποτε τον συναντούσε; Γιατί οι διανοούμενοι της εποχής κυνηγούσαν να δείρουν τον κυρ-Ντίνο όποτε τον συναντούσαν; Γιατί ο Χριστιανόπουλος μιλούσε άσχημα γι’ αυτούς; Κι όλα αυτά μέσα στην Τσιμισκή, παρακαλώ… Σ’ αυτήν την Τσιμισκή, που σήμερα είναι νεκροταφείο αναμνήσεων γι’ αυτήν την πόλη.
Μα, για ποια διχόνοια μιλάμε σήμερα; Αφού δεν υπάρχει αφορμή. Για το αν θα φύγει η ΔΕΘ από ‘κει ή για το αν θα μείνουν ή θα φύγουν τα αρχαία; Δηθενιές, μπερντές, ντεμέκ και «κουρού» διαφωνίες για «δουλειά στο σπίτι». Και ποιο είναι το σπίτι μας; Το Facebook… αφού, αλλά όμως… Ξέρετε κάποτε τι έκαναν οι ΠΑΟΚτσήδες όταν χάνανε από τον Άρη; Πήγαιναν στο Καυτανζόγλειο και δέρναν’ τις γριές για να τους φύγει η κάψα. Αυτή ήταν διχόνοια. Τώρα πια είμαστε μια πόλη γανωμένη με την κουλτούρα των Αθηναίζων, με την εμμονή τού «όχι» και πάντοτε κατά των συνεργασιών, έχοντας τη ροπή τού εμφυλίου αγκαζέ με τη φτώχεια, κοιτώντας με λάγνο βλέμμα στον Νότο και με στραμμένη την πλάτη στον Βορρά.
Εξοντωμένοι από την απουσία των κατοίκων μας, περιμένουμε απλώς κάποιος ένα πρωί να πατήσει αυτό το αόρατο κουμπί μέσ’ στο ΥΜΑΘ και να αλλάξουμε αυτόματα level – από «συμπρωτεύουσα» σε «πρωτεύουσα». Ώς τότε, μόνοι μας γυρίζουμε ανάποδα τους δείκτες τού ρολογιού κρυφά τη νύχτα, σαν τους καλικάντζαρους στην πλατεία Αριστοτέλους. Ας το ομολογήσουμε. Η Θεσσαλονίκη υπάρχει πιο πολύ μέσα απ’ αυτά που φανταζόμαστε γι’ αυτήν παρά από αυτά που κάνουμε γι’ αυτήν. Για να ‘χουμε λοιπόν ιστορίες από το παρελθόν, δεν πρέπει να καταργήσουμε το παρόν τής πόλης.
.
