Ώρα γιορτής

Δεκέμβριος. Γιορτές. Βγαίνουν τα μπλοκ με τις συνταγές, καταγράφονται οι δουλειές, κατεβαίνουν τα κουτιά με τα στολίδια από τη σοφίτα, ελέγχονται τα φωτάκια τού δέντρου, συμπληρώνεται η λίστα με τα δώρα…

H διαδικασία τής προετοιμασίας τού σπιτιού για τις γιορτές πάντοτε με γοήτευε. Το γυάλισμα των ασημικών, το στόλισμα του δέντρου (κάθε χρόνο με άλλο χαρακτήρα, ανάλογα με τη διάθεση), το σχολαστικό πλύσιμο της φλούδας των μανταρινιών και η αποθήκευσή τους, ώστε να κάνουμε το φοντάν μανταρίνι με το κονιάκ, τη ζάχαρη και τα αμύγδαλα. Ποιους θα καλέσουμε στο ρεβεγιόν; Ποιος θα ντυθεί Άγιος Βασίλης; Ποιο θα είναι το κυρίως φαγητό τα Χριστούγεννα; Γαλοπούλα, κοτόπουλο ή χοιρινό; Τι γλυκά θα ετοιμάσουμε; Μελομακάρονα ή ισλί; Από τις αρχές Δεκεμβρίου άκουγα ανέκαθεν χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Πλέον, έχω εντρυφήσει: έχω λίστες με τα κλασικά, τα ποπ, τα τζαζ, τα γκόσπελ, τα τραγούδια τού Λούθερ Βάντρος (αγαπημένος, όταν σπούδαζα στην Αμερική) και ένα σωρό άλλα – να ‘ναι καλά πλέον το διαδίκτυο.

Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν και ο Άγιος Βασίλης –φαντάζομαι– θα ξαναέλθει με την κουδούνα του και τις σακούλες με τα δώρα όταν θα αποκτήσουμε εγγόνια. Φέτος, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο Βέλγιο (στις δύο χώρες μου – της καρδιάς και της ζωής), αλλά και σε πολλές άλλες, θα είμαστε μεταξύ μας, όσοι ζούμε κάτω από την ίδια στέγη, χωρίς καλεσμένους. Περίεργο. Ας πούμε, διαφορετικό.

Το δέντρο μας φέτος το στόλισα μονόχρωμο, με όλα τα άσπρα στολίδια μας και δαντέλες τής γιαγιάς μου. Να αποπνέει ηρεμία και δύναμη. Με πολλά φωτάκια, για να υποδεχτεί μια καινούργια, φωτεινή χρονιά. Κάθε χρόνο, ήδη πριν αποκτήσω το δικό μου σπιτικό, αγοράζω κάτι καινούργιο χριστουγεννιάτικο. Φέτος αγόρασα ένα κατακόκκινο χριστουγεννιάτικο μεταλλικό κουτί σε σχήμα τύμπανου, στολισμένο με γκι και παιχνίδια. Έβγαλα τα έτοιμα μπισκότα και έβαλα τα μουστοκούλουρα της μαμάς μου. Όταν τελειώσουν, θα είναι η ώρα να βάλω τους κουραμπιέδες μου. Το κοιτάω και χαίρομαι – δίνει έναν τέλεια γιορτινό τόνο στην κουζίνα μας.

Την περασμένη Κυριακή πήρα το ψαλίδι τού κήπου και κόψαμε στη βόλτα μας μεγάλα κλαδιά από γκι. Χάρηκα! Εδώ τα βρίσκεις εύκολα στην ύπαιθρο. Γύρισα σπίτι καταγδαρμένη από τ’ αγκάθια, αλλά κατευχαριστημένη. Γέμισα μικρά και μεγάλα βάζα σε διάφορα σημεία τού σπιτιού, για να νιώσουμε τα Χριστούγεννα παντού, όχι μόνο στο σαλόνι. Αφού στόλισα, ετοίμασα τον χριστουγεννιάτικο καφέ μου*, καθώς δεν νοούνται Χριστούγεννα χωρίς έντονο άρωμα κανέλας. Με σβηστά τα φώτα στο σαλόνι (αλλά με αναμμένα τα φωτάκια τού φρεσκοστολισμένου δέντρου και διάφορα κεριά), με χριστουγεννιάτικη υπόκρουση στο βάθος, κάθισα στο χαλί με τον καφέ μου, αναπολώντας περασμένα Χριστούγεννα. Τα ανοιχτά, ακόμη, κουτιά με τα πολύχρωμα στολίδια, που φέτος δεν χρησιμοποίησα, με παρέσυραν σε ένα ταξίδι αναμνήσεων από αυτά τα συγκινησιακά έντονα, που κάνεις ακόμη και ημέρες να ξεπεράσεις. Το πρώτο στολίδι τού Πέτρου (που του το είχε κάνει δώρο η νονά του με τη φωτογραφία του), η μπαλαρίνα που είχα αγοράσει για την Αλίνα, ένα τακούνι από πηλό ζωγραφισμένο από τη Χριστίνα στο σχολείο, μια γάτα σε μια τσάντα (για τη γάτα μας τη Σύλβια, που είχαμε στην Ελλάδα), ο μαύρος σαξοφωνίστας Άγιος Βασίλης που είχα αγοράσει στη Βοστώνη το 1988.

Τελείωσε ο καφές μου – κι αυτός μια ανάμνηση: Χριστούγεννα του 1992, μακριά από την οικογένειά μου, όταν σπούδαζα στο Μέριλαντ. Κανέλα και θαλπωρή μαζί με φίλους Θεσσαλονικείς που ζούσαν εκεί και με φιλοξένησαν: Γιάννη και Όλγα και Μαρινάκι, σας ευχαριστώ! Εκείνα τα Χριστούγεννα μαζί σας ήταν από τα πιο αληθινά τής ζωής μου.

* Για 8 κανονικά φλιτζάνια από τον χριστουγεννιάτικο καφέ τής Μίνας θα χρειαστείτε τέσσερις γεμάτες κουταλιές τής σούπας καφέ φίλτρου και μία ξέχειλη κουταλιά τού γλυκού κανέλα. Τα βάζετε να στραγγίσουν μαζί. Το σπίτι σας θα ευωδιάσει κανέλα – και μη ξεχάσετε τη χριστουγεννιάτικη μουσική. Καλές γιορτές, πιο σπιτικά.