Ώρα να γνωριστούμε ξανά

Παρακολουθώντας τον δημόσιο διάλογο, δεν είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ποιο είναι το βαρύτερο σύμπτωμα της πανδημίας. Ο ανορθολογισμός υφέρπει σαν ομίχλη σε υγρό έδαφος, εισχωρώντας από τις χαραμάδες τής νοημοσύνης μας, ποτίζοντας τους τοίχους των πεποιθήσεών μας, αφήνοντας τα σταγονίδιά του στην επιφάνεια των χαρακτήρων μας σαν υπόσχεση μιας μελλοντικής μούχλας που θα μας μολύνει.

Τα περιστατικά, άφθονα. Ο ένας είναι σε ομάδα υψηλού κινδύνου και αρνείται να εμβολιαστεί. Μεταφέρεται άρον άρον σε νοσοκομείο και αρνείται να διασωληνωθεί, υποδεικνύοντας στους γιατρούς ποια φάρμακα δέχεται να πάρει και ποια όχι. Γονιός προτιμά το παιδί του να μείνει στάσιμο, χάνοντας μια ολόκληρη χρονιά από το σχολείο, για να μη φορέσει μάσκα. Άλλος γονιός χάνει το (ανεμβολίαστο) παιδί του από κορωνοϊό, δηλώνοντας χαμογελώντας ότι «ήταν θέλημα Θεού». Γονιός και σύζυγος φεύγει χτυπημένος από την πανδημία, με τη σύζυγό του να εξηγεί ότι όλη η οικογένεια παρέμεινε ανεμβολίαστη κατόπιν σύστασης του πνευματικού της και να δηλώνει περήφανη, επειδή ο άντρας της πέθανε σαν ήρωας. Φοιτητές Ιατρικής(!) δηλώνουν αρνητές τού ιού και αντιεμβολιαστές, διαμαρτυρόμενοι επειδή κινδυνεύουν να χάσουν το έτος τους, καθώς αρνούνται να προσέλθουν στα μαθήματά τους μετά την πραγματοποίηση τεστ. Νυχτερινά μαγαζιά γεμίζουν με εκατοντάδες θαμώνες (άγνωστο αν όλοι αυτοί έχουν πιστοποιητικό εμβολιασμού και, αν έχουν, αν αυτό είναι γνήσιο), οι οποίοι μάλιστα διαφημίζουν τον συγχρωτισμό τους με stories στα social media. Σε δεύτερο χρόνο, οι επιχειρηματίες αυτών των μαγαζιών θα καταγγείλουν με οργίλο ύφος την κρατική αυθαιρεσία, όταν οι αρμόδιες υπηρεσίες θα τους επιβάλουν πρόστιμα ή θα βάλουν λουκέτο στις επιχειρήσεις τους. Είσαι εργαζόμενος στον τομέα τής υγείας – κι όμως, βγαίνεις και μιλάς για «χούντα», όταν σε θέτουν σε διαθεσιμότητα, απαγορεύοντάς σου να θέτεις σε κίνδυνο ασθενείς (όχι απαραιτήτως από κορωνοϊό), επειδή εσύ έχεις κάνει την επιλογή να μείνεις απροστάτευτος απέναντι στον κίνδυνο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η οπισθέλκουσα επιχειρεί να επιβάλει συμπεριφορές στη χώρα. Όταν ήταν να αρχίσουν να εκδίδονται αποδείξεις στα ταξί, οι επαγγελματίες τού κλάδου έβγαιναν από τα ρούχα τους, επειδή «αυτό δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει». Λειτούργησε (όπως λειτουργεί εδώ και δεκαετίες σε άλλες χώρες τού κόσμου). Όταν αποφασίστηκε τα πρατήρια καυσίμων να τοποθετήσουν ταμειακές μηχανές δίπλα στην αντλία, οι πρατηριούχοι ανέβηκαν στα κάγκελα, επειδή «αυτό δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει». Και αυτό λειτούργησε (ούτε σ’ αυτήν την περίπτωση ήμασταν οι πρώτοι στον κόσμο που θα εφάρμοζαν το συγκεκριμένο σύστημα). Όταν ήταν να απαγορευτεί το κάπνισμα, σύγχρονοι «Καραϊσκάκηδες» της γόπας δήλωναν έτοιμοι να βγουν στο αντάρτικο για κάτι που εφαρμόζουν απροβλημάτιστα μια σειρά από χώρες (ακόμη και οι «θεριακλήδες» Τούρκοι, για να μείνουμε στη γειτονιά μας). Γενικώς, ό,τι κι αν αποφασιστεί να εφαρμοστεί (συνήθως για καλό λόγο – και αυτό μπορούμε να το συζητήσουμε ad hoc), ένα αντανακλαστικό «όχι» ηχεί απ’ άκρου εις άκρον στην επικράτεια, με νεοέλληνες «Σαμουήλ» να απειλούν με σύγχρονα «Κούγκια».

Έχουμε πλέον ξεπεράσει το στάδιο της συζήτησης και της προσπάθειας πειθούς. Αν δεν εμφανιστεί κάποια νέα, πιο επικίνδυνη παραλλαγή τού ιού (κάτι που επιστήμονες όπως ο Ηλίας Μόσιαλος θεωρούν μάλλον απίθανο, με τον μισό πληθυσμό τού πλανήτη ήδη εμβολιασμένο), μέσα στους επόμενους μήνες η λεγόμενη «ανοσία αγέλης» θα έχει επιτευχθεί. Είτε με τον εύκολο (διά του εμβολιασμού) είτε με τον δύσκολο τρόπο (με τους επιζήσαντες που, ανεμβολίαστοι από επιλογή, θα παίξουν τη ζωή τους στον τζόγο και θα καταφέρουν να τη γλιτώσουν). Ήδη (και παρότι υπάρχουν ήδη αρκετά εμβόλια σε αφθονία), μετράμε στις εντατικές περισσότερα θύματα από την ανοησία μας παρά από την επέλαση του θανατηφόρου ιού. Με την αρχή τού τέλους αυτής της παγκόσμιας περιπέτειας να αρχίζει, πλέον, να είναι ορατή, καλούμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με τον κακό μας εαυτό, με τη συλλογική μας επιπολαιότητα, με την ατομική μας ευθύνη, με το τι κάνει το κράτος, η επιστήμη, η Εκκλησία – όλοι μας. Η επόμενη μέρα θα είναι σίγουρα διαφορετική. Θα έχουμε πολλά να πούμε, αφού, στην πραγματικότητα, μέσα από αυτόν τον εφιάλτη ξαναγνωριστήκαμε. Όσοι θα είμαστε εδώ και αύριο θα κληθούμε να επανατοποθετηθούμε στον περίγυρό μας, αλλά και να ξεκαθαρίσουμε αυτόν τον περίγυρο. Θα έχουμε πολλή δουλειά. Θα είμαστε σίγουρα διαφορετικοί. Ελπίζω τουλάχιστον σε κάποια κομμάτια μας να είμαστε και καλύτεροι.