Έκτακτο δελτίο
Γράφει η ΝΙΚΟΛ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΟΥ*
ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ, ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ. ΜΕ ΤΗΝ ΤΗΛΕΡΓΑΣΙΑ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΜΑΣ ΜΕΙΩΘΗΚΑΝ. ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΣΥΝΩΝΥΜΑ, ΑΛΛΑ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΘΑ ΛΕΝΕ. ΚΙ ΑΝ ΜΙΛΑΜΕ, ΜΗΠΩΣ ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΑΚΟΥΕΙ; Ο ΕΙΚΟΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, Ο ΨΗΦΙΑΚΟΣ, ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ. ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΔΑΧΤΥΛΑ ΥΨΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΠΙΠΛΗΤΤΟΥΝ. ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΞΕΡΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ;
«Τη βαλίτσα γιατί δεν τη βάζεις στη θέση της;». Η φωνή ακούστηκε από το υπερπέραν ή από κάποιον μέσα από το σπίτι – σίγουρα όχι από τη μικρή μου κόρη, που θεωρεί ότι στη ζωή χάνεις πολύτιμο χρόνο, όταν προσπαθείς να βάλεις τα πράγματα σε τάξη. Αφού, όπου και να βρίσκονται, μία θέση κατέχουν.
Η τάξη, αυτή η πολυπόθητη τάξη, για εμένα έχει να κάνει με την ισορροπία και την αισθητική. Να μπαίνουν οι λέξεις δίπλα κι όμορφα, να στέκουν ταιριαστές, να εκφράζουν νοήματα και να μην πληγώνουν όταν δεν χρειάζεται. Συγγνώμη, παρασύρομαι… Εδώ μιλάμε για πράγματα. Πάμε πίσω στη βαλίτσα. Μου είναι αδύνατον να τη βάλω μέσα στη ντουλάπα. Σαν έναν έρωτα που δεν έχει τελειώσει, αλλά δεν τον ζεις παρά μονάχα ως επιθυμία. Μια επιθυμία έωλη, που σε μαστιγώνει με την παρουσία της, υπενθυμίζοντας την απουσία τού άλλου. Τα ταξίδια μου όλα έμειναν στη μέση.
Λόκντάουν και πατήθηκε ένα ατελείωτο «pause».
Εκκρεμότητα, αναμονή, προσμονή, πλήξη… Λέξεις που επαναλαμβάνονται στους εσωτερικούς μας μονολόγους. Εμείς, οι δημοσιογράφοι, ζούμε και αναπνέουμε μέσα από τις λέξεις. Με την τηλεργασία οι λέξεις μας μειώθηκαν. Ψάχνουμε συνώνυμα, αλλά οι ιστορίες που θα γράψουμε τα ίδια θα λένε. Κι αν μιλάμε, μήπως ποιος μας ακούει; Ο εικονικός κόσμος, ο ψηφιακός, μας έχει βάλει στην άκρη. Χιλιάδες δάχτυλα υψώνονται και μας επιπλήττουν. Για όλα τα θέματα της επικαιρότητας ο κόσμος ξέρει καλύτερα. Ποιοι είμαστε εμείς;
Ερωτηματικό. Το αγαπημένο μου σημείο στίξης. Ο μονόλογος μετατοπίζεται στο εγώ. Ποιος είμαι εγώ. Με την πανδημία, ο μικρόκοσμός μου έγινε ακόμη πιο μικρός και ίσως αναγκάστηκα να με συναντήσω. Να με δω καλύτερα. Ποια είμαι εγώ, όταν στέκομαι χωρίς πλαισίωση;
Ίσως είναι η ώρα για ένα ταξίδι – μέσα μας αυτήν τη φορά. Φτάνει με τις ντουλάπες και τα συρτάρια. Τα καθαρίσαμε όλα και βάλαμε τάξη. Ήρθε η ώρα να πετάξουμε τα βαρίδια από πάνω μας. Να δούμε τι είναι αυτό που μας έκανε ανθεκτικούς και τι μας τσάκισε.
Μέχρι εκεί. Τώρα, η βαλίτσα μου παραμένει πεισματικά στη μέση ενός διαδρόμου, να ενοχλεί το πέρασμά μου. Να μου λέει «είμαι εδώ, μη με αφήσεις. Πάμε να φύγουμε. Να προχωρήσουμε. Πάτα το ‘play’».
