Υπάρχει λόγος
Γράφει ο ΤΑΣΟΣ ΡΕΤΖΙΟΣ.
ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ, ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΤΙΣ ΠΙΟ ΑΧΑΡΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ.
Να στοιβάζει επιχειρήματα, να δοκιμάζει αναλογίες, να προβλέπει το μέλλον, να επιχειρεί προβλέψεις. Και δώσ’ του τα φονικά κλισέ: «Η κρίση είναι ευκαιρία», «Το μέλλον έχει ξηρασία, εκτός αν…» και πάντοτε «Ξοδεύουμε το μέλλον των επόμενων γενεών».
Όχι ότι δεν έχουν τη χρησιμότητά τους όλα αυτά (αν μη τι άλλο, έχουν ακονίσει το μυαλό γενεών και γενεών), αλλά, για να το πούμε κάπως ωμά, σήμερα κυριολεκτικά πατάνε επί πτωμάτων… Κυβερνητικές αβελτηρίες, θολή διαχείριση, αντιπολίτευση, λαϊκισμός, μικροπολιτική, χάιδεμα πολιτικής πελατείας – αυτά είναι τα προφανή: δείτε τα και σαν άλλοθι ή μια καλή ευκαιρία να κουνήσουμε επιτιμητικά το κεφάλι μας μερικές φορές. Ή, σε μεγάλα κριτικά κέφια, να επιτεθούμε στους ασυνείδητους που επιμένουν να μην τηρούν μέτρα, αποστάσεις και πανδημικό σαβουάρ βιβρ.
Από την άλλη (αλήθεια, άραγε, από την άλλη;), τα μεγάλα διακυβεύματα: εθνικό ή ανάμεικτο σύστημα υγείας, ενδογενής ή επενδυτική ανάπτυξη, χώρα υπηρεσιών ή χώρα νεοφυής, κιθαρίστας ή ντράμερ; Όχι τι λειτουργεί προς όφελος όλων, όχι τι υπάρχει και λίγο μακρύτερα από τις ιδέες ή τις πεποιθήσεις μας, αλλά τι εξυπηρετεί καλύτερα, τι πλασάρεται καλύτερα, τι είναι ώριμο τέκνο των καιρών.
Εν τω μεταξύ, τα νούμερα εκεί, πεισματάρικα: ψάχνουμε για ανάπτυξη μεγάλου βεληνεκούς, όταν όλες κι όλες οι μονάδες που απασχολούν περισσότερους από 250 ανθρώπους δεν είναι ούτε τριακόσιες σε όλη την Ελλάδα. Την ίδια ώρα, αυτές που απασχολούν μέχρι 9 ανθρώπους είναι 710.000. Αντιστοιχίστε σε ψήφους και φτιάξτε πολιτικές πρακτικές… Και, επίσης εν τω μεταξύ, ίσως, αυτός που πεθαίνει μόνος μ’ έναν αναπνευστήρα (που ίσως κατασκεύασε μια μονάδα που απασχολεί μέχρι 9 ανθρώπους) σ’ ένα νοσοκομείο (που ίσως απασχολεί περισσότερους από 250 ανθρώπους) ίσως, σκέφτομαι, να εκτιμήσει μερικά σκληρά οικονομικά δεδομένα – και, όπως λέει και ο ποιητής, «ας πάει λίγο παραπέρα», έχουμε και μια αγορά ν’ ανοίξουμε…
«Τούτο το σπίτι, παρ’ όλους τους νεκρούς του, δεν εννοεί να πεθάνει./ Επιμένει να ζει με τους νεκρούς του/ να ζει απ’ τους νεκρούς του/ να ζει απ’ τη βεβαιότητα του θανάτου του/ και να νοικοκυρεύει ακόμη τους νεκρούς του σ’ ετοιμόρροπα/ κρεβάτια και ράφια». (Γιάννης Ρίτσος).
