Ποιας «Θεσσαλονίκης»;

Κάποια στιγμή θα πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά για την κατάσταση που επικρατεί στο Αριστοτέλειο. Να συζητήσουμε σοβαρά και να αναλογιστούμε αν αυτή είναι η εικόνα που θέλουμε να χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο εκπαιδευτικό ίδρυμα στη χώρα σήμερα (το οποίο, επιπλέον, καταλαμβάνει έκταση περίπου 334.000 τετρ.μ. στην καρδιά τής Θεσσαλονίκης).

Πέρασα από το ΑΠΘ πολύ πρόσφατα, συνοδεύοντας έναν αμερικανό φίλο, ο οποίος βρισκόταν εκείνες τις ημέρες στη Θεσσαλονίκη (λίγο για δουλειά, λίγο για αναψυχή). Η γνωριμία μας είχε γίνει στη Βοστώνη, όπου εκείνος φοιτούσε στο MIT. Είχε ακούσει αρκετά για τη Θεσσαλονίκη ως πανεπιστημιακό κέντρο και ως ζωντανή φοιτητούπολη και ήθελε πολύ να δει τις εγκαταστάσεις τού Αριστοτελείου. Περάσαμε μέσα από το campus ένα Σάββατο πρωί, καθ’ οδόν προς την παραλία τής πόλης.

Εκείνος δεν είπε πολλά. Εγώ όμως ντράπηκα για την εικόνα που αντίκρυσε – τον ντράπηκα όχι ως φίλο, αλλά ως επισκέπτη τής Θεσσαλονίκης.

Η αφισορρύπανση και η βρωμιά με tags και συνθήματα είναι η πρώτη άσχημη εικόνα που θα συναντήσεις – συνθήματα που ξεκινούν από τα ρείθρα των πεζοδρομίων και φτάνουν ώς τα περβάζια των ταρατσών (ειλικρινής απορία: όλοι εκείνοι που βρωμίζουν το πανεπιστήμιο με, αθροιστικά, τόνους μπογιάς πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι αυτή η αθλιότητα προσηλυτίζει νέους «πιστούς» στις ιδέες τους; Σας διαβεβαιώ: ακόμη κι αν είναι συμπαθών κάποιος, βλέποντας αυτήν τη βίαιη και άνευ ορίων βεβήλωση του δημόσιου χώρου, του κοινού μας σπιτιού, μάλλον απέναντί σας θα βρεθεί παρά στο πλευρό σας).

Μετά είναι οι διάφοροι περίεργοι τύποι που κυκλοφορούν. Τύποι που, λόγω ηλικίας, αποκλείεται να ανήκουν στο φοιτητικό δυναμικό. Ένας ήταν ξαπλωμένος εκτός τόπου και χρόνου  στα γρασίδια ανάμεσα στη Νομική, τη Θεολογική και το Κτίριο ∆ιοίκησης. Μια παρέα 45άρηδων που μιλούσαν μάλλον Αραβικά έκανε κάποια συναλλαγή μπροστά από το σιντριβάνι στην πλατεία Χημείου – μόλις μας είδαν, έφυγαν βιαστικά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Βαδίζοντας, δε, από το Κτίριο ∆ιοίκησης προς την κεντρική βιβλιοθήκη, ο αέρας μύριζε τσιγαρλίκι – τόσο έντονα, που έκανες «κεφάλι» ακόμη και σε ανοιχτό χώρο.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, υπάρχει και ο περίφημος φράχτης. Ένας φράχτης που δεν αποκόπτει απλώς το πανεπιστήμιο από την πόλη, αλλά στην ουσία αποτελεί ένα ιδιότυπο «τείχος προστασίας». Προστασίας όχι του πανεπιστημίου από τους έξωθεν εισβολείς, αλλά προστασίας των παραβατικών στοιχείων που εμφιλοχωρούν εντός τού πανεπιστημιακού ασύλου από τις δυνάμεις εκείνες που μπορούν να αποτρέψουν τη δράση τους (και όχι: δεν αναφέρομαι μόνο στις αστυνομικές δυνάμεις, που ασφαλώς επιβάλλεται να παρεμβαίνουν, όταν καταλύεται ο νόμος και κινδυνεύει η ζωή και η ασφάλεια πολιτών. Αναφέρομαι κυρίως σε δημιουργικές ομάδες τής πόλης που, αν ένιωθαν ότι το πανεπιστημιακό campus αποτελεί φιλόξενο χώρο ελεύθερης –και όχι στρατευμένης– δράσης, θα μπορούσαν να φέρουν περισσότερους Θεσσαλονικείς σε μια περιοχή που ειδικά τα βράδια αποτελεί ντε φάκτο άβατο, ημερεύοντας τις εγκαταστάσεις του και μεταβάλλοντάς τες σε ένα πάρκο που η Θεσσαλονίκη θα θέλει να χαίρεται και να απολαμβάνει).

Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς γίνεται να μη μας ενοχλεί αρκετά, ως Θεσσαλονικείς, αυτή η κατάσταση, ώστε να κάνουμε κάτι για να την αλλάξουμε. Ξέρω όμως ότι κάποια στιγμή εκείνο το θήτα στο «ΑΠΘ» θα πρέπει να βρει το πραγματικό του νόημα.