Πολιτική ενηλικίωση

Θεωρώ εξαιρετικά σημαντικές τις εθνικές εκλογές που προηγήθηκαν προ δύο εβδομάδων – και όχι απλώς λόγω του αποτελέσματός τους. Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω γιατί.

Το πρώτο στοιχείο αφορά στην προεκλογική περίοδο. Είδα αρκετά συχνά στη διάρκειά της σχόλια στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό Τύπο να τη χαρακτηρίζουν «υποτονική». Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Έχοντας την τύχη να έχω ζήσει την εμπειρία προεκλογικών περιόδων και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, θεωρώ ότι ήταν μια προεκλογική περίοδος «κανονικότητας», μια αντιπαράθεση ευρωπαϊκών «προδιαγραφών», με ανταλλαγή επιχειρημάτων, αλλά χωρίς υπερβολές και εξάρσεις όπως αυτές που καταγράφονταν στη χώρα μας όχι απλώς τη δεκαετία τού 1980 (με τα «πράσινα» και τα «γαλάζια» καφενεία, τις αφισοκολλήσεις πάνω σε αυτοκίνητα που έκαναν γύρους θριάμβου ή τις μαζικές προεκλογικές συγκεντρώσεις που, στην περίπτωση τής Θεσσαλονίκης, κατέβαζαν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου από το άγαλμα του Βενιζέλου ώς την πλατεία Αριστοτέλους και από την πλατεία Αριστοτέλους ώς το «Makedonia Palace»), αλλά και πολύ πιο πρόσφατα.

Το δεύτερο στοιχείο αφορά στις επιλογές που έγιναν. Χωρίς να επικεντρώνομαι στο πρόσωπο του τέως πρωθυπουργού, ο οποίος κατέγραψε μια τεράστια νίκη για τον ίδιο και για την παράταξή του, το αποτέλεσμα της κάλπης δείχνει μια ουσιαστική αλλαγή νοοτροπίας τού εκλογικού σώματος, η οποία (ελπίζω ότι) εκτείνεται πολύ πέρα από τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τη Νέα Δημοκρατία ή τη συγκυρία.

Πιστεύω ότι οι πρόσφατες κάλπες σηματοδοτούν μια αλλαγή συμπεριφοράς τού εκλογικού σώματος, με στροφή στον ρεαλισμό και τη χρηστικότητα. Είναι ξεκάθαρο (και αυτό προκύπτει από κάθε ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος) ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ψηφίστηκε μόνον από οπαδούς τού κόμματός του, αλλά προσέλκυσε ψηφοφόρους και από άλλους, όχι αναγκαστικά όμορους πολιτικούς χώρους. Και επειδή η εκδοχή να έκανε… μάγια στους συγκεκριμένους εκλογείς, ώστε να τον ψηφίσουν, δεν παίζει, μένει μόνο μία ερμηνεία: ότι ο μέσος Έλληνας αρχίζει να βλέπει την εκλογική διαδικασία όχι ως χώρο ανταλλαγής απόψεων in vitro, αλλά ως μια πρακτική διαδικασία επιλογής τού μάνατζερ ο οποίος θα «τρέξει» την επιχείρηση «Χώρα ΑΕ». Γι’ αυτό και φαίνεται ότι αρχίζει πλέον να επιλέγει λιγότερο με ιδεολογικά κριτήρια (χωρίς να κρίνω καν το κατά πόσον οι δεδηλωμένες ιδεολογίες ορισμένων αντιστοιχούν στην πολιτική συμπεριφορά τους) και περισσότερο με αφετηρία το ποιος είναι ο καταλληλότερος για τη δουλειά. Ποιος μπορεί να μου δώσει δουλειά όταν δεν έχω, ποιος μπορεί να μου εγγυηθεί ότι θα είμαι ασφαλής εντός των συνόρων τής χώρας μου, αλλά και στο διεθνές περιβάλλον, ποιος μπορεί να φέρει περισσότερα χρήματα στο πορτοφόλι μου.

Πρόκειται για μια εκδήλωση πολιτικής ενηλικίωσης που (ελπίζω ότι) εκτείνεται πέρα από την παρούσα συγκυρία. Και, ως τέτοια, μόνο καλοδεχούμενη είναι.