Vice versa
Γράφει ο Πρόδρομος Νικηφορίδης
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ, ΤΑ «ΣΑΪΝΙΑ» ΤΩΝ ΥΠΟΥΡΓΕΙΩΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΤΑ ΦΥΤΕΜΕΝΑ ΔΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΔΩΣΑΝ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΥΣ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΦΥΤΕΨΟΥΝ ΔΩΜΑΤΑ ΚΑΠΟΙΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ. ΤΑ ΦΥΤΕΜΕΝΑ ΔΩΜΑΤΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΟΥΝ (ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ) ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΩΝ ΓΥΡΩ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΩΝ, ΟΙ ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΤΩΝ ΑΕΡΟΠΛΑΝΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ. ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ. ΟΙ ΔΗΜΟΙ ΕΠΕΣΑΝ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ – ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ, ΜΕ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΦΥΤΕΥΣΕΙΣ ΥΨΗΛΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΜΦΙΒΟΛΗΣ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑΣ. ΕΓΙΝΑΝ ΤΑ ΦΥΤΕΜΕΝΑ ΔΩΜΑΤΑ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΤΟ ΠΡΟΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: ΣΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ 1-2 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ (ΑΚΡΙΒΟ) ΦΥΤΕΜΕΝΟ ΔΩΜΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΩΣ ΕΡΕΙΠΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΑΥΛΕΣ ΘΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΝΙΟΥ ΤΟΠΟΙ.
Όταν πριν από 20 χρόνια σπάγαμε τα τσιμέντα μιας αυλής σε ένα μικρό σπιτάκι στην άκρη τού χωριού, για να βρούμε χώμα, ο μπάρμπα-Γιάννης, ο γείτονάς μας, εκδήλωσε άμεσα την αντίθεσή του. Καταρχήν, υπερηφανεύτηκε ότι δεν υπήρχαν πια άγρια ζώα στο δάσος, τα είχαν εξολοθρεύσει – «Ούτε λύκοι, ούτε αλεπούδες, έχουμε ησυχάσει» μας είπε. Στο γειτονικό τού μπάρμπα-Γιάννη σπίτι δεν υπήρχε κανένα δέντρο, κανένα φυτό – κι ας ήταν σε επαφή με το δάσος και μια ιδιαίτερα γενναιόδωρη φύση, σε ένα καταπράσινο νησί με πολλά νερά. Μόνο τσιμέντα, για να είναι καθαρά, βρε παιδί μου! Ο μπάρμπα-Γιάννης δεν είναι πια εδώ, «έφυγε» προ πολλού. Η νοοτροπία των τσιμέντων, όμως, καλά κρατεί.
Κάθε φορά που επισκέπτομαι ένα σχολείο, θυμάμαι τον μπάρμπα-Γιάννη. Τσιμέντα παντού, μόνο τσιμέντα. Έχω την ατυχία –και, ταυτόχρονα, την τύχη– να ψηφίζω σε ένα σχολείο στις οδούς Κασσάνδρου και Ολυμπιάδος. Ένα σχετικά μεγάλο σχολείο. Κάθε φορά που πηγαίνω, συνειδητοποιώ ότι το κακό ξεκινά από τις μικρές ηλικίες. Είμαστε άνθρωποι. Ζούμε σε έναν κόσμο με πολλά καλά και πολλά κακά. Φροντίζουμε να μαθαίνουν τα παιδιά μας Μαθηματικά, Χημεία, Ιστορία, Γεωγραφία, Θρησκευτικά κτλ., φροντίζουμε να μάθουν πολλά, να αποστηθίσουν ακόμη περισσότερα (κάποια χρόνια μετά, λίγα θα θυμούνται), δεν φροντίζουμε όμως να τα φέρουμε σε επαφή με το πράσινο και τα δέντρα στο σχολικό τους περιβάλλον. Το πράσινο απουσιάζει, απουσιάζει δραματικά! Στερούμε από τα παιδιά ένα πολύτιμο υλικό, ένα εφόδιο που μπορεί να τα συνοδεύει σε όλη τους τη ζωή, ένα υλικό που θα τα έκανε καλύτερους ανθρώπους. Πρόσφατα επισκέφθηκα στο διαδίκτυο τις φυλακές Κορυδαλλού και τον περιβάλλοντα χώρο τους: σας ενημερώνω ότι υπάρχει περισσότερο πράσινο στις φυλακές Κορυδαλλού από πολλά σχολεία τής Θεσσαλονίκης.
Δεν θα αναφερθώ καν στα παραπήγματα, που εδώ και δεκαετίες διαμόρφωσαν χιλιάδες μαθήτριες και μαθητές. Αναφέρομαι σ’ αυτά που διαθέτουν ένα σχετικά αξιοπρεπές κτίριο ή κτιριακό συγκρότημα. Πόσο δύσκολο είναι, αλήθεια, να φυτευτούν μερικά δέντρα και μερικά αναρριχώμενα στις αυλές των σχολείων; Είναι πολύ εύκολο και, κυρίως, πολύ φθηνό. Ναι, πολύ φθηνό!
Ας το πάρουμε απόφαση: τίποτα δεν θα αλλάξει, αν δεν αλλάξουν τα σχολεία, αν δεν αλλάξει η εκπαίδευση, αν δεν αλλάξει το σχολικό περιβάλλον στο οποίο τα παιδιά περνούν ένα μεγάλο μέρος τής ζωής τους.
Τελευταία, τα «σαΐνια» των υπουργείων ανακάλυψαν τα φυτεμένα δώματα και έδωσαν στους δήμους τη δυνατότητα χρηματοδότησης, ώστε να φυτέψουν δώματα κάποιων σχολείων. Τα φυτεμένα δώματα θα μπορούν να τα θαυμάσουν (προσωρινά) οι κάτοικοι των γύρω πολυκατοικιών, οι επιβάτες των αεροπλάνων και τα πουλιά. Οι μαθητές εννοείται ότι δεν έχουν πρόσβαση. Οι δήμοι έπεσαν στην παγίδα – μια πραγματική παγίδα, με εγκαταστάσεις και φυτεύσεις υψηλού κόστους και αμφίβολης βιωσιμότητας. Έγιναν τα φυτεμένα δώματα, φωτογραφήθηκαν οι πρωταγωνιστές και μετά θα ακολουθήσει το προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα: σε λιγότερο από 1-2 χρόνια το (ακριβό) φυτεμένο δώμα θα υπάρχει ως ερείπιο και οι σχολικές αυλές θα εξακολουθήσουν να είναι κρανίου τόποι.