Θεσσαλονικίτιδα
Γράφει η Ναυσικά Γκράτζιου
«‘ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΞΙΖΟΥΝ’ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΕΝΑΣ ΝΕΑΡΟΣ, ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΙΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΑ ΣΚΥΛΑΚΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ (ΤΕΡΑΣΤΙΟ, ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ) ΜΟΣΕ, ΠΟΥ ΕΠΑΙΖΑΝ ΥΠΕΡΟΧΑ. ΠΟΣΟ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥ! ΑΥΤΑ ΤΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΝΩΤΕΡΑ ΜΑΣ – ΣΕ ΚΑΛΟΣΥΝΗ, ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ, ΑΦΟΣΙΩΣΗ, ΑΝΤΟΧΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. OΠΩΣ Ο ΖΙΓΚΙ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΖΗΤΑΝΕ ΕΙΝΑΙ ΧΑΔΙΑ. ΚΑΙ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ».
Απέναντι από το σπίτι μας μένει ο Ζίγκι. Ο Ζίγκι είναι ο πιο κουλ σκύλος τής Θεσσαλονίκης, ένας μαλλιαρός και κατάμαυρος μύθος, πανέξυπνος, αξιαγάπητος και… ιδιοκτήτης τού «Stereodisc», στην Αριστοτέλους.
Παρά τα (ήδη κλεισμένα) δεκάξι του χρόνια, ο υπέργηρος πλέον Ζίγκι συνεχίζει να κυκλοφορεί. Μπορεί να μη καλοβλέπει και να μην ακούει καθόλου, αλλά μυρίζει μια χαρά και κάνει τις βολτίτσες του σαν ένας αληθινός ροκ σταρ. Στα νιάτα του, ο Ζίγκι ήταν πολύ φίλος με τη Ρόζυ, τη δαλματίνα – οι δυο τους ήταν οι «αρχηγοί» τής πλατείας Αριστοτέλους, όπου κάθε μέρα έπαιζαν και παραβγαίνανε στο τρέξιμο μαζί με τα άλλα φιλαράκια τους. Η Ρόζι ήταν πιο ψηλοπόδαρη και σβέλτη, αλλά στο τέλος νικούσε ο Ζίγκι, επειδή διέθετε και πνευμόνι και υπομονή.
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Η Ρόζυ, στο μεταξύ, μετακόμισε στον σκυλοπαράδεισο, μας άφησε όμως, άξιους συνεχιστές της, τα παιδιά της – τη Σάρα, τον Μοσέ και τον Ότις, που επίσης είναι μεγάλοι θαυμαστές τού γερο-Ζίγκι. Δεν ξέρω τι μαθήματα τους έχει δώσει, αλλά κάθε φορά που βγαίνουν στο πάρκο ξαναζώ τα ίδια ωραία καμώματα που έκαναν η μάνα τους, ο Ζίγκι και τ’ άλλα παιδιά. Κατ’ αρχήν, «βόλτα» στη σκυλογλώσσα τους σημαίνει οπωσδήποτε πάρκο – και το πιο κοντινό μας μεγαλούτσικο πάρκο είναι η Αριστοτέλους, κάτω από τη ρωμαϊκή αγορά. Εκεί δίνουν ραντεβού όλα τα σκυλιά τής περιοχής και γεμίζει το πάρκο με χαρούμενες ουρές και χαρούμενα γαυγίσματα και ατέλειωτα παιχνίδια. Εδώ αρχηγός και πλέιμέικερ της ομάδας είναι ο Παύλος, ένα τζακ ράσελ με ταχύτητα πυραύλου και αυτοπεποίθηση Τζένιφερ Λόπεζ, που τους οργανώνει όλους, ψηλούς, κοντούς, λιλιπούτειους, ράτσας ή ημίαιμους, επειδή στο πάρκο των σκύλων επικρατεί η απόλυτη ισότητα, η τέλεια δημοκρατία.
Όταν προκύπτει κάποιος καινούργιος, υπάρχει μια εθιμοτυπία που τηρείται αυστηρά: βγαίνει η εμπροσθοφυλακή με τον Παύλο επικεφαλής για αναγνώριση και, αφού μυρίσουν εξονυχιστικά τον νεοφερμένο, αποφασίζουν αν θα τον δεχθούν ή όχι. Συνήθως ο νέος γίνεται δεκτός με ενθουσιασμό, με πολλά κουνήματα ουράς, φιλικά «γαπ γαπ» και… ραντίσματα των γύρω θάμνων, προς μεγάλη απελπισία των κηπουρών τού δήμου Θεσσαλονίκης (οι οποίοι, παρά ταύτα, τα λατρεύουν τα σκυλιά – κι ας σκάβουν λάκκους στα γρασίδια που αυτοί περιποιούνται). Μπορώ να τα καμαρώνω για ώρες αυτά τα χαρούμενα σκυλάκια και να παρατηρώ τα παιχνίδια τους, την αρμονία τους, τον σεβασμό τους στην αγέλη και στον αρχηγό, την ευγένεια και την καλοσύνη τους.
«Δεν μας αξίζουν» μου είπε ένας νεαρός, δείχνοντάς μου τα τρία δικά του μικρούτσικα σκυλάκια και τον (τεράστιο, μπροστά τους) Μοσέ, που έπαιζαν υπέροχα. Πόσο συμφωνώ μαζί του! Αυτά τα υπέροχα πλάσματα είναι τόσο ανώτερά μας – σε καλοσύνη, εμπιστοσύνη, αφοσίωση, αντοχές και αξιοπρέπεια. Όπως ο Ζίγκι. Το μόνο που μας ζητάνε είναι χάδια. Και μία βόλτα στο πάρκο.
