Θάλασσες του χειμώνα

Πριν από μερικά χρόνια είχα γράψει μια σειρά ιστοριών που εκτυλίσσονταν σε πόλη δίπλα στη θάλασσα. Όλοι κουβαλάμε τόπους-φαντάσματα, μια σύνθεση των τόπων που ζήσαμε, επισκεφτήκαμε και ονειρευτήκαμε. Βέβαια, οι ιστορίες ξεκινούσαν τη στιγμή που την πόλη εγκατέλειπαν και οι τελευταίοι επισκέπτες, για να την παραδώσουν στην ομίχλη και τη βροχή. Κάποιοι από τους μόνιμους κατοίκους ένοιωθα να υποφέρουν από την ερήμωση. Κάποιοι άλλοι, όμως, βάδιζαν στη βρεγμένη άμμο και ξεκινούσαν να ζουν μια ζωή πιο εσωτερική, αναζητώντας το νήμα που τους δένει με τον χρόνο. Έρχονταν αντιμέτωποι με τη σαρωτική του μανία, κάνοντας αλλόκοτα, μυστηριώδη και επικίνδυνα πράγματα, στην προσπάθειά τους να τον κατανοήσουν και να ορίσουν μιαν απάντηση στην ερώτηση «τι είναι το πραγματικό».

Πολύ τακτικά, καταχείμωνο, εγκαταλείπω την πόλη γι’ αυτούς τους τόπους που έχουμε ορίσει ως «παραθεριστικούς». Εκείνα τα σημεία όπου μεταφέρεται η ζωή, από κάποιους για λίγες ημέρες, από κάποιους άλλους (ίσως περισσότερο τυχερούς) για μεγαλύτερο διάστημα. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, οι τόποι αυτοί μοιάζουν εντελώς στραγγισμένοι από ζωή. Πολύ τακτικά ίσως κάποιοι αναρωτιούνται πώς η μηχανή θα ξαναπάρει μπρος. Όμως να, που πάντοτε ξαναπαίρνει.

Δεν είμαστε λίγοι εκείνοι που νιώθουμε οι παραθεριστικοί τόποι να ασκούν πάνω μας τον χειμώνα μιαν ακαταμάχητη σαγήνη. Τα κλειστά εξοχικά, τα κατεβασμένα ρολά των καταστημάτων που πωλούν μαγιό και ομπρέλες, τα γυρισμένα καθίσματα των κλαμπ έχουν μια κάποια θλίψη, είναι όμως και μια παύση στη βουή τού κόσμου. Αποτελούν μια στάση, ένα σημείο όπου μπορείς να σταθείς και να σκεφτείς αυτό που πέρασε, να ονειροπολήσεις γι’ αυτό που ίσως έρθει.

Αυτοί οι κλειστοί χώροι σίγουρα είναι ένα κάποιο τέλος. Την ίδια ώρα, όμως, λειτουργούν και ως μια υπόσχεση για μια κάποια αρχή.