Editorial
Γράφει ο Άγγελος Ν. Βάσσος
angelos@citymagthess.gr
ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΟΥ ΦΑΕΙΝΟΤΕΡΑ. ΤΟ ΠΡΩΤΟ: ΟΛΗ ΑΥΤΗ Η ΠΡΕΜΟΥΡΑ ΓΙΑ ΕΡΓΟ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΕ ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΠΟΤΕ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΞΙ (ΚΑΙ ΚΑΤΙ) ΜΗΝΕΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΚΑΛΠΕΣ. ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΔΗΜΙΚΟ. ΕΙΜΑΙ ΒΕΒΑΙΟΣ ΟΤΙ ΣΕ 9 ΣΤΟΥΣ 10 ΔΗΜΟΥΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΟΙ ΠΡΟΪΟΥΣΕΣ ΚΑΛΠΕΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΣΥΝΘΗΜΑ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗΣ (ΕΠΕΙΔΗ «ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΦΟΒΟΣ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΣΕ ΓΡΑΨΕΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΤΗΣ», ΟΠΩΣ ΕΥΣΤΟΧΑ ΣΗΜΕΙΩΝΕ, ΩΣ «ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΣ», Ο ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ ΣΤΟ «ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ» ΤΟΥ ΜΑΚΡΙΝΟΥ 1965).
Κάθε τέσσερα χρόνια, στους περισσότερους ανά τη χώρα δήμους συμβαίνει ένα πραγματικό θαύμα: αίφνης, είναι λες και ο αρτηριοσκληρωτικός δημόσιος μηχανισμός μετατρέπεται σε καλολαδωμένη μηχανή και, στο οκτάμηνο-εννεάμηνο πριν από τη νέα προσφυγή στις αυτοδιοικητικές κάλπες, γίνονται πράγματα που είχαν αραχνιάσει στα τρία (ή και κάτι περισσότερο) χρόνια που προηγήθηκαν.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στον δήμο Θεσσαλονίκης. Τις τελευταίες εβδομάδες βλέπουμε καλαθάκια σκουπιδιών στο κέντρο και στις γειτονιές, τα οποία είχαμε συνηθίσει ξέχειλα, όχι απλώς να αδειάζουν τακτικά, αλλά να πλένονται κιόλας.
Στις 14 Φεβρουαρίου 2023 μάθαμε ότι η περίφημη εργολαβία για την υλοποίηση εκτεταμένων παρεμβάσεων συντήρησης και επισκευής των υποδομών στην πολύπαθη Νέα Παραλία (μια υπόθεση την οποία ακούω τουλάχιστον από τον Φεβρουάριο του 2021, ενώ ήταν και μία από τις προεκλογικές δεσμεύσεις τού Κωνσταντίνου Ζέρβα) επιτέλους υπεγράφη, με διετή ορίζοντα ολοκλήρωσης (2025). Ενώ στα μέσα Μαρτίου και με αφορμή προσαγωγές ακτιβιστών (μεταξύ των οποίων και του επικεφαλής του δημοτικού συνδυασμού «Οικολογία-Αλληλεγγύη», Μιχάλη Τρεμόπουλου) μετά από κοπές δέντρων από τον δήμο στην πλατεία Δικαστηρίων, πληροφορηθήκαμε ότι «ο δήμος υλοποιεί μια καλά σχεδιασμένη πολιτική για το πράσινο της πόλης, έχοντας εξασφαλίσει οικονομικούς πόρους εκατομμυρίων ευρώ, που κατευθύνονται σε έργα ουσίας. Πρόκειται για εκτεταμένες νέες δενδροφυτεύσεις, για συστηματικές κλαδεύσεις, για την απομάκρυνση –όπου χρειάζεται– άρρωστων και επικίνδυνων δέντρων, τα οποία και αντικαθίστανται με πολλαπλάσιο αριθμό νέων, αλλά και για τη δημιουργία χώρων πρασίνου σε κάθε κλίμακα – από πάρκα τσέπης μέχρι πάρκα μητροπολιτικής εμβέλειας δυτικά και ανατολικά» (Κωνσταντίνος Ζέρβας, 13.03.2023).
(Μια προσωπική σκέψη γι’ αυτό το τελευταίο θέμα, περισσότερο από το θυμικό και λιγότερο από το λογικό: δεν ξέρω ποια πολιτική υλοποιεί ο δήμος, η εικόνα πάντως γυμνών κορμών που απλώνονται σαν σταυρωμένα πτώματα προς τον ουρανό, εκεί όπου μέχρι πρότινος υπήρχαν δέντρα που μας προσέφεραν την ομορφιά τής παρουσίας τους και την ανακούφιση της σκιάς τους, δεν ξέρω πόσο θετικά θα «γράψει» στην προεκλογική περίοδο, όποιες κι αν είναι οι προθέσεις).
Δύο πράγματα είναι ηλίου φαεινότερα. Το πρώτο: όλη αυτή η πρεμούρα για έργο ίσως να μην είχε προκύψει ποτέ, αν δεν είχαμε φτάσει στους έξι (και κάτι) μήνες πριν από τις πρώτες αυτοδιοικητικές κάλπες. Το δεύτερο: το φαινόμενο οπωσδήποτε δεν είναι ενδημικό. Είμαι βέβαιος ότι σε 9 στους 10 δήμους τής χώρας οι προϊούσες κάλπες αποτελούν σύνθημα ενεργοποίησης (επειδή «υπάρχει πάντοτε φόβος να έρθουν οι εκλογές και η περιφέρειά σου να σε γράψει στην περιφέρειά της», όπως εύστοχα σημείωνε, ως «Μαυρογιαλούρος», ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στο «Υπάρχει και φιλότιμο» του μακρινού 1965).
Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Στη μία περίπτωση, σχεδιάζεις σε βάθος χρόνου. Στην άλλη, πουλάς χάντρες σε ιθαγενείς.