Θεατρικές περιπέτειες θερινής νυκτός

Τώρα το καλοκαίρι (πέραν του ότι γυρεύουμε δροσιές και ο κόσμος παίρνει φόρα στις ακροθαλασσιές), ζούμε στον ρυθμό των καλοκαιρινών φεστιβάλ. «Καλοκαιρινό φεστιβάλ» σημαίνει μια συλλογή από παραστάσεις και συναυλίες που καβαντζώνουν ανοιχτά θέατρα, γήπεδα, νταμάρια, παραλίες, όχθες ποταμών και κορφοβούνια, προσφέροντας ψυχαγωγία στους κατά τόπους παραθεριστές που ψάχνουν κάτι διαφορετικό μέσα στη θερινή μονοτονία τού μπιτσόμπαρου, της ξαπλώστρας, του ταβλιού και της μπιρίμπας. Τα δύο προηγούμενα καλοκαίρια, λόγω κορωνοϊού, τα περισσότερα από αυτά τα φεστιβάλ δεν πραγματοποιήθηκαν καθόλου – κι όσα έγιναν είχαν ελάχιστες παραστάσεις. Έτσι, αυτό το καλοκαίρι βλέπουμε με χαρά να επανερχόμαστε στους παλιούς, γνώριμους ρυθμούς, με ωραίες παραγωγές που θα «οργώσουν» τις θεατρικές πιάτσες ανά την Ελλάδα. Μία από τις δημοφιλέστερες πιάτσες είναι, βεβαίως, η Θεσσαλονίκη, που όλο τον Ιούνιο και τον Ιούλιο φιλοξενεί πλήθος παραστάσεων, θεατρικών και μουσικών. Στο τέλος Ιουλίου σταματούν τα πάντα λόγω διακοπών και ξαναρχίζουν κατά τις 20 Αυγούστου, για να συνεχιστούν ώς τα τέλη Σεπτεμβρίου (και βάλε, όσο το επιτρέπει ο καιρός).

Προσωπικά, είμαι ο τύπος που πηγαίνει με ενθουσιασμό σε όσο περισσότερες παραστάσεις δύναται. Αυτό σημαίνει ότι θα ανηφορίσω πέντε-έξι φορές στο Θέατρο Δάσους, άλλες τόσες στο νταμάρι τής Τριανδρίας (αλλιώς: Θέατρο Γης), πολύ περισσότερες στο (πολύ εύκολης πρόσβασης, αλλά πολύ κακής ακουστικής) Θέατρο Κήπου και θα πάω και σε δύο-τρεις συναυλίες στη Μονή Λαζαριστών. Κάθε καλοκαίρι, χρόνια και χρόνια τώρα. Κι όλα αυτά τα χρόνια, που όλα έχουν αλλάξει και ξαναλλάξει άπειρες φορές (όπως κι εμείς), το μόνο που δεν έχει αλλάξει, δυστυχώς, είναι η πολύ δύσκολη πρόσβαση σε αυτά τα καλοκαιρινά θέατρα.

Ας αρχίσω από το Θέατρο Γης, που είναι και το νεώτερο: για να φτάσεις εκεί υπάρχει μόνο το λεωφορείο (γραμμή 15) ή κάποιο ταξί. Στην περίπτωση αυτή, με το μποτιλιάρισμα που δημιουργείται (κυρίως στις δημοφιλείς παραστάσεις) είτε δεν θα φτάσεις ποτέ είτε θα πληρώσεις σε ναύλο το μηνιαίο ΤΣΑ τού ταξιτζή. Όσο για Ι.Χ. αυτοκίνητο, δεν θα το συμβούλευα, αφού δεν υπάρχει πάρκινγκ (έχω δει σε συναυλία τού Ρέμου όλη την περιφερειακή να έχει παρκαρισμένα εκατέρωθεν).

Στο Θέατρο Δάσους ισχύουν τα ίδια και χειρότερα. Εκεί υπάρχει πάρκινγκ. Ορεινό. Για να φτάσεις, προσφέρεται μόνον η πρόσβαση με Ι.Χ., αφού δεν υπάρχει χώρος για να περπατήσεις ως πεζός, σε περίπτωση που θέλεις να ανηφοροκατηφορήσεις με τα πόδια. Αν το αποτολμήσεις, ή που θα σε χτυπήσει αυτοκίνητο ή που θα σε πάρει στο κυνήγι κάποια από τις αγέλες σκύλων που λημεριάζουν στην περιοχή. Αυτό που επίσης είναι γραφικό, αλλά και πολύ τριτοκοσμικό στο Θέατρο Δάσους είναι η υποδοχή-στενό μαρκάρισμα από τους πωλητές μαξιλαριών-αφρολέξ (για τις τσιμεντένιες κερκίδες), οι καντίνες, οι καλαμποκάδες και οι ξηροκαρπάδες, που έρχονται κι αυτοί να μοσχοπουλήσουν την πραμάτεια τους. Σκέτο τσίρκο.

Η Μονή Λαζαριστών, πάλι, έχει τα δικά της θέματα – κυρίως το πού θα αφήσεις το αμάξι μέσα στα πυκνοπαρκαρισμένα στενά τής Σταυρούπολης.

Πάντοτε το θέμα είναι, δυστυχώς, η πρόσβαση. Και τα κουνούπια. Το δεύτερο το αντιμετωπίζουμε, βέβαια, λουόμενοι τα αντικουνουπικά μας. Το θέμα όμως της πρόσβασης ούτε λύνεται ούτε θα λυθεί ποτέ, όσο δεν αντιμετωπίζεται σοβαρά και ολιστικά. Είναι τόσο κρίμα να αποθαρρύνονται ή και να αποκλείονται άνθρωποι από την απόλαυση μιας ωραίας παράστασης, λόγω προβληματικής πρόσβασης. Μία λύση θα ήταν, ίσως, η δρομολόγηση πούλμαν σε κάθε παράσταση, για την άνοδο και την κάθοδο. Και κάποιοι τροχονόμοι (επειδή, μέχρι τώρα, αυτήν τη δουλειά την κάνουν οι πωλητές των μαξιλαρακίων-αφρολέξ).

Καλή σεζόν εύχομαι και καλό θεατρικό καλοκαίρι. Εκεί θα ‘μαστε. Αν φτάσουμε ποτέ.