Ιστορίες μικρών κόσμων
Γράφει η ΕΥΗ ΚΑΡΚΙΤΗ
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΔΕΚΑ ΜΗΝΕΣ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ, ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΩΝ ΑΠΛΩΝ, ΜΙΚΡΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ. ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΛΑΧΤΑΡΑ ΓΙΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ, ΜΙΑ ΛΑΧΤΑΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ, ΤΙΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ. ΣΑΝ ΠΑΡΑΖΑΛΙΣΜΕΝΟΙ, ΕΤΕΡΟΧΡΟΝΙΣΜΕΝΟΙ EASY RIDERS ΧΩΡΙΣ ΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ, ΜΕ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ ΤΟ ΡΟΛΟΪ ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΕΘΟΥΜΕ ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ.
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι πρόκειται για μιαν εποχή εξομολογήσεων. «Μετά την πανδημία, θα αλλάξω τη ζωή μου, θα την κάνω καλύτερη» – ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Μερικοί μοιράζονται με τους φίλους τους το όνειρό τους να διασχίσουν μιαν ήπειρο με αυτοκίνητο, να μπουν σε ένα τρένο και να ανακαλύψουν τη γοητεία των σταθμών, των διάσπαρτων εδώ κι εκεί μικρών οικισμών, τις άκρες των πόλεων, τα σημεία εκείνα στα οποία γεννιούνται οι ωραίες ιστορίες. Κάποιοι θέλουν να διασχίσουν θάλασσες και ποτάμια, να ανέβουν σε ψηλά βουνά, να βρεθούν ακόμη και στο διάστημα, αν μπορούσαν.
Μετά από δέκα μήνες εγκλεισμού και πανδημίας, μάλλον δεν φαίνεται να υπάρχει ο αναστοχασμός πάνω στην ομορφιά των απλών, μικρών πραγμάτων. Ακριβώς το αντίθετο. Αυτό που αναδύεται είναι μια λαχτάρα για περιπέτεια, μια λαχτάρα για τον κόσμο, για τους ανθρώπους, για τις μικρές και μεγάλες πόλεις, τις διαδρομές, τα ταξίδια. Σαν παραζαλισμένοι, ετεροχρονισμένοι easy riders χωρίς τις μηχανές, με μοναδική έννοια να πετάξουμε το ρολόι και να αφεθούμε απλώς να μας πάρει ο δρόμος.
Το πιο πιθανό είναι ούτε ένα, έστω, από αυτά τα σχέδια να καταφέρει να πραγματοποιηθεί – αλλά και πάλι ας μην είμαστε απόλυτοι, ίσως κάποιοι καταφέρουν και το ζήσουν. Είναι βέβαιον ότι αυτή η παθιασμένη αναζήτηση της ελευθερίας είναι, τις περισσότερες φορές, φαντασιώσεις φτιαγμένες από το παλιό, καλό και αυθεντικό υλικό των ονείρων. Ωστόσο, φέρνουν στην επιφάνεια τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις μας, τη σειρά πραγμάτων που κάνουμε χωρίς να τα πιστεύουμε πλέον, υποχρεώσεις που σέρνουμε και από τις οποίες δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, όσο κι αν το επιθυμούμε. Το βίωμα της πανδημίας αυτήν την πίσω σκέψη, αυτήν που τόσο καταπιέζαμε, τη φέρνει μπροστά. Ακόμη κι αν πολύ γρήγορα, με μια επιδέξια κίνηση, ξαναφύγει πίσω, ακόμη κι αν θαφτεί και πάλι μέσα βαθιά, θα ξέρουμε ότι σίγουρα υπάρχει και ο μηχανισμός των ονείρων την έστειλε στην επιφάνεια. Ίσως δεν καταφέρουμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό, αλλά, έτσι κι αλλιώς, η ζωή είναι γεμάτη από τέτοιους συμβιβασμούς.
Κατά κάποιον τρόπο, αυτή η αλλόκοτη κατάσταση που βιώνουμε μας δίνει τη δυνατότητα να ψηλαφίσουμε αυτές τις άβολες προσωπικές αλήθειες. Μας επιτρέπει να γνωρίσουμε καλύτερα τη φύση τους και, αν δεν καταφέρουμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτές, απλώς να ξέρουμε το γιατί. Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να γνωρίζει κάποιος το γιατί. Αν πότε κάποιος τον ρωτήσει, να μπορεί χωρίς φόβο να δώσει απάντηση σ’ αυτήν την ερώτηση.