Στιγμιότυπα
Γράφει ο ΜΠΕΡΝΑΡ ΚΟΥΟΜΟ
ΝΑ ΓΕΡΝΑΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΣΟΥ, ΕΝΩ ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΣΑΙ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΡΜΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ, ΕΝΩ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΟΙΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ. Ο ΤΡΟΠΟΣ ΣΚΕΨΗΣ ΜΑΣ, ΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ, Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΒΕΒΑΙΩΣ ΚΑΙ ΕΜΠΛΟΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ, ΜΗΠΩΣ ΟΙ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΕΣ Σ’ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΗΔΗ ΣΤΑ 20 ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ;
Έφαγε τα ψωμιά του, κόντεψε να φάει κι εμάς. Μπορεί να μη μας έφαγε, μας υποχρέωσε όμως να αφαιρέσουμε από την καθημερινότητά μας τα στοιχειώδη, να περιορίσουμε δραστικά τις μετακινήσεις, να κρατήσουμε σε απόσταση τους φίλους μας, να ξεχάσουμε τα ταξίδια και τους νέους προορισμούς. Με τη νέα χρονιά φορτωνόμαστε έναν επιπλέον χρόνο – πρόσφατα κάποιος μού υπενθύμισε τα 33 χρόνια τής επαγγελματικής μου ζωής. Το συνειδητοποίησα σοκαρισμένος!
Να γερνάς σημαίνει ότι αντιμετωπίζεις την αναπόφευκτη αλλαγή τής εικόνας σου, ενώ προσαρμόζεσαι αναγκαστικά σε ένα κορμί που αλλάζει, ενώ ταυτόχρονα ο τρόπος που είσαι και σκέφτεσαι μπορεί και να μην έχει αλλοιωθεί από το πέρασμα του χρόνου. Ο τρόπος σκέψης μας, οι επαγγελματικές μας επιλογές, η σχέση με τους άλλους βεβαίως και εμπλουτίζονται από τις εμπειρίες τής ζωής. Κατά βάθος, μήπως οι επιθυμίες μας είναι πιστές σ’ αυτές που είχαμε ήδη στα 20 μας χρόνια;
Οι νέοι που δεν μας γνωρίζουν αναγκαστικά μας έχουν καταδικάσει σε μια ομάδα που δεν «παίζει», είμαστε πλέον εκτός. «Η νιότη μου έφυγε μακριά, έλυσε τα σχοινιά…». Το δέρμα γερνά, τα μαλλιά, όταν δεν έχουν εξαφανιστεί, έχουν αραιώσει και ασπρίζουν, τα βλέφαρα βαραίνουν, λεκέδες εμφανίζονται στο κορμί, οι ρυτίδες αυλακώνουν τη σάρκα, μαρκάρουν το πρόσωπο από τα αποτυπώματα του χρόνου που περνά και των καταχρήσεων που έχουν μεσολαβήσει…
Η ιστορία μας, η σχέση μας με τη ζωή διαβάζεται σταδιακά στο πρόσωπό μας με ανεξίτηλο τρόπο. Η Σιμόν Σινιορέ, πολύ νέα στην ταινία «Casque d’Or», ήταν εκθαμβωτική – έτσι ήταν βέβαια και αργότερα, γριά και αλκοολική, στην ταινία «La vie devant soi». Είναι κι αυτός ένας τρόπος να αυτοκαταστραφείς χωρίς φτιασίδια (ντροπή) ή καταχρήσεις… Οι επιθυμίες μας παραμένουν ζωντανές, το κορμί εξασθενεί, μαραίνεται, αναζητά αναβολή, οφείλουμε να το προετοιμάσουμε. Δεν συμμετέχει με τον ίδιο τρόπο στις καταχρήσεις, στις έντονες συζητήσεις, στην έλλειψη ύπνου, στη συναρπαστική μαγεία τής λευκής νύχτας. «Δεν θα ξαναπάμε στο δάσος να μαζέψουμε βιολέτες, βρέχει σήμερα και σβήνει τα ίχνη μας…».
Αυτό που τρομάζει στα γηρατειά είναι ότι πλησιάζουμε τον θάνατο, είναι η σκέψη ότι δεν θα πάμε πια, δεν θα κάνουμε πια αυτό που πάντοτε κάναμε. Είναι να αποδεχόμαστε αυτήν την τραγική πραγματικότητα. Περισσότερο από τα γηρατειά, η ιδέα ότι κάνεις κάτι για τελευταία φορά είναι αυτό που μου προκαλεί τρόμο.
