Έκτακτο δελτίο
Γράφει η Ντίνα Τέρτση*
ΤΟ DIGITAL MARKETING ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗΣ – ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΑ «ΠΑΛΑΙΑΣ ΚΟΠΗΣ» ΤΑΒΕΡΝΑΚΙΑ ΛΑΝΣΑΡΟΝΤΑΙ ΣΤΑ SOCIAL MEDIA, ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΑΣΤΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΑ. ΟΙ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ ONLINE ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΩΝ ΦΑΓΗΤΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΞΑΦΝΙΚΑ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ, ΣΥΝΕΤΑΙΡΟΙ ΣΤΑ ΚΕΡΔΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΕΞΟΔΑ.
Νομίζω ότι ένα από τα μεγαλύτερα κακά αυτής της πανδημίας ήταν που κατάφερε να στριμώξει τη γαστρονομία σε ένα κουτί. Ακόμη και τα πιο gourmet και fine dining εστιατόρια βρέθηκαν απέναντι στην πρόκληση να προσαρμόσουν τη δημιουργικότητα και τις ιδέες τους στη νέα πραγματικότητα, όχι μόνο για να επιβιώσουν, αλλά και για να παραμείνουν ενεργά και νηφάλια εν μέσω πανικού. Τα νέα δεδομένα είναι ότι τα μενού όχι μόνο προσαρμόστηκαν στις συνθήκες, αλλά κατάφεραν να αποδίδουν γευστικά και μέσα στις χάρτινες συσκευασίες. Και ξαφνικά βρεθήκαμε κάτω από την αστεροβροχή νέων εστιατορικών εννοιών, όπως «dark», «ghost» και «cloud kitchen», «virtual restaurant» και άλλα τέτοια. Έπαψε να είναι σημαντική η επένδυση στη διακόσμηση και στην ατμόσφαιρα ενός τέτοιου χώρου φιλοξενίας. Παράλληλα, γίνεται κι ένας άνισος αγώνας δρόμου, για να διεκδικήσουν ένα κομμάτι τής αγοράς από τα fast food deliveries, καθώς, λόγω του κόστους τους, ανταποκρίνονται σε μικρότερο ποσοστό τού πελατειακού κοινού.
Το digital marketing είναι πλέον απαραίτητο εργαλείο διαφήμισης – ακόμη και τα «παλαιάς κοπής» ταβερνάκια λανσάρονται στα social media, προσπαθώντας να μη ξεχαστούν κι αυτά. Οι πλατφόρμες online παραγγελιών φαγητού έγιναν ξαφνικά μέρος τής ζωής μας, συνέταιροι στα κέρδη και όχι στα έξοδα.
Αν και δεν επέλεξα αυτήν την εκδοχή ως εστιάτορας, κατάφερα να απολαύσω το φαγητό πολλών συναδέλφων μου, στηρίζοντας το delivery και το take away τους, όσο είναι δυνατόν, από το σαλόνι τού σπιτιού μου, σαν μέσος καταναλωτής. Ομολογώ ότι έφαγα θαυμάσια τις περισσότερες φορές – μη σας πω ότι δοκίμασα και κουζίνες που δεν είχε βολέψει να επισκεφθώ λόγω έλλειψης χρόνου. Δεν μπορώ όμως να το συγκρίνω με τίποτα με το να μπαίνω σε έναν ωραίο χώρο, να αφουγκράζομαι τη διακριτική μουσική και τους ρυθμούς μιας ζωντανής κουζίνας.
Έναν χρόνο μετά, αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο από τα εστιατόρια είναι η φιλοξενία τους, η συναναστροφή με τους ανθρώπους τους και πάνω απ’ όλα η αυθεντικότητα της εμπειρίας που ζεις εκεί. Έρευνες λένε ότι ένα μεγάλο ποσοστό των πελατών δεν θα επιστρέψει πίσω στα τραπέζια. Ακόμη όμως κι εγώ δεν έχω αποφασίσει αν αυτό θα βγει σε καλό ή σε κακό – αλλά είμαι 100% σίγουρη ότι η επόμενη μέρα στην εστίαση θα είναι πολύ διαφορετική.
Ξέρετε όμως κάτι; Είναι στο χέρι μας να βρεθούμε ξανά στον καλό δρόμο – και είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρη ότι θα τα καταφέρουμε. Θα σας δω σύντομα, λοιπόν, στο καλύτερο τραπέζι, το 73, στο «Μαϊάμι».
