Υπάρχει λόγος
Γράφει ο ΤΑΣΟΣ ΡΕΤΖΙΟΣ.
«ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΔΕΝ ΕΠΕΦΤΕ, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ, ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΔΕΝ ΕΡΧΟΤΑΝ. ΓΙΑ ΚΑΙΡΟ ΠΟΛΥ ΑΥΤΟ – ΗΤΑΝ ΑΝΟΙΞΗ ΟΤΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΥΤΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΠΗΚΕ Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ. ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΑΝΑΜΟΝΗΣ, ΤΟ ΠΑΙΔΙ, ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΚΟΙΜΗΘΕΙ, ΠΗΡΕ ΜΙΑ ΣΦΕΝΤΟΝΑ ΚΑΙ ΕΡΙΞΕ ΣΤΟ ΑΣΤΕΡΙ! ΈΝΑ ‘ΩΧ!’ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΠΕΣΕ ΛΑΒΩΜΕΝΟ, ΣΒΗΝΟΝΤΑΣ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ. ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΞΑΠΛΩΣΕ. Η ΝΥΧΤΑ ΕΜΟΙΑΖΕ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ. ΚΑΙ, ΠΛΕΟΝ, ΣΚΟΤΕΙΝΗ…».
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό παιδί που δεν μπορούσε να δει όνειρα. Είχε ένα συγκεκριμένο και πολύ αγαπημένο αστέρι, που κάθε βράδυ το κοιτούσε επίμονα, περιμένοντας να πέσει για να κάνει την ευχή του: να δει ένα όνειρο, ένα οποιοδήποτε όνειρο. Του είχαν μιλήσει για όνειρα που έμοιαζαν αληθινά, άλλοτε με υπέροχα τοπία και χρώματα και άλλοτε με τρομακτικά τέρατα – θα φοβόταν σ’ αυτήν την περίπτωση, αλλά δεν πειράζει, ήθελε πολύ να δει πώς μοιάζουν τα όνειρα.
Το αστέρι δεν έπεφτε, το παιδί δεν μπορούσε να κάνει την ευχή του, το όνειρο δεν ερχόταν. Για καιρό πολύ αυτό – ήταν άνοιξη όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία και τώρα μπήκε ο χειμώνας. Ένα βράδυ αναμονής, το παιδί, λίγο πριν κοιμηθεί, πήρε μια σφεντόνα και έριξε στο αστέρι! Ένα «Ωχ!» ακούστηκε στο σύμπαν και το αστέρι έπεσε λαβωμένο, σβήνοντας σιγά σιγά κατά την πτώση του. Το παιδί έκανε την ευχή του και ξάπλωσε. Η νύχτα έμοιαζε ατελείωτη. Και, πλέον, σκοτεινή…
Στην αρχή, μόλις ξύπνησε, νωρίς το άλλο πρωί, δεν θυμόταν να είδε κάποιο όνειρο και απογοητεύτηκε. Όμως, λίγα λεπτά αργότερα άρχισε να θυμάται και να συναρμολογεί τα κομματάκια των εικόνων. Επιτέλους, ένα όνειρο! Τον χάιδευε στο κεφαλάκι του ένα ανδρικό χέρι, έβλεπε τον εαυτό του να κοιμάται. Μετά είδε τον μπαμπά του να τον φιλάει, ξανά και ξανά. Ένιωσε τη γλύκα τής στιγμής – ναι, δίκιο είχαν όλοι: σαν αληθινό είναι…
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό παιδί που σκεφτόταν, ένα μικρό παιδί που δεν μπορούσε να δει όνειρα. Αυτό έβλεπε συνεχώς – κι αν περνούσε από το χέρι του, ευχαρίστως θα διάλεγε μερικές νύχτες χωρίς εικόνες στο μυαλουδάκι του. Αλλά, τι περίεργο; Να πρέπει να σβήσει ένα φωτεινό αστέρι, για να δεις ένα όνειρο με φιλιά και χάδια. Φως και αγάπη που γίνονται σκοτάδι και μόλυνση…
