The guest editor
Γράφει η Μαρία Γούλα.
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΙΟ ΑΠΛΟ ΚΑΙ, ΣΥΝΑΜΑ, ΣΤΟ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΠΛΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ: ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ. ΑΥΤΗ ΧΩΡΑΕΙ ΠΑΝΤΟΥ, ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΔΙΑΣΠΕΙΡΕΤΑΙ ΣΑΝ ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ «ΙΟΣ» ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΛΑΣΗ – ΜΟΝΟ ΠΟΥ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ, ΧΑΡΙΖΕΙ ΖΩΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ.
Το φετινό Πάσχα ήταν ίσως ένα από τα πιο ανορθόδοξα που έχουμε ζήσει. Τίποτα όμως δεν σημαίνει ότι, παρά τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε, δεν ήταν ένα Πάσχα γεμάτο ορθοδοξία.
Μπορεί λοιπόν, αυτήν τη φορά να μη πήγαμε σε φίλους και συγγενείς, για να τσουγγρίσουμε ποτήρια και αβγά, όμως τα «στην υγειά μας» που είπαμε είχαν μεγαλύτερη αξία φέτος από κάθε άλλη χρονιά.
Μπορεί αυτό το Πάσχα να μην είχε ταξίδι στα εξοχικά μας ή στα εξοχικά των φίλων μας, να μην είχε αυλές μεγάλες με λουλούδια ολάνθιστα και μοσχοβολιστά, είχε όμως έναν Χριστό που αναστήθηκε, όπως κάθε χρόνο, και μιαν ανάγκη, μια δίψα για ζωή που τέτοια ποτέ ξανά δεν νιώσαμε.
Το φετινό Πάσχα δεν είχε τις εκκλησίες ορθάνοιχτες, φώτα σβηστά λίγο πριν από το «Χριστός Ανέστη», λαμπάδες να ανάβουν με το Άγιο Φως, κόσμο άγνωστο γύρω μας με χαμόγελα ζωγραφισμένα στα χείλη για τη νίκη τής ζωής απέναντι στον θάνατο. Δεν είχε ούτε βεγγαλικά στον ουρανό, που τόσο άσκοπα ορισμένες φορές υπερκαλύπτουν τις ευχές και τις ψαλμωδίες τής χαράς.
Όμως, δεν πειράζει… Γιατί για εσένα και εμένα, για όλους μας, καμία Ανάσταση δεν χάνεται έτσι απλά. Καθώς οι προσευχές μας εισακούονται όπου κι αν βρισκόμαστε, ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τις διαμαρτυρίες κι ας αφεθούμε στο πραγματικό μήνυμα των ημερών. Ας έχουμε στον νου ότι το πραγματικό νόημα της πίστης μπορεί να πάρει σάρκα και οστά με πολύ απλούς τρόπους. Ας πάμε ένα φαγητό σ’ αυτούς που το έχουν ανάγκη, ας βοηθήσουμε έναν άστεγο, ας πάρουμε εκείνο το τηλέφωνο που τόσο περιμένουν οι δικοί μας άνθρωποι, ας προσπαθήσουμε να χτίσουμε έναν νέο κόσμο, καλύτερο για όλους μας.
Το μυστικό βρίσκεται στο πιο απλό και, συνάμα, στο πιο μεγάλο όπλο τού ανθρώπου: στην αγάπη. Αυτή χωράει παντού, ξεκινάει από το σπίτι και διασπείρεται σαν ένας άλλος «ιός» σε όλη την πλάση – μόνο που, αντί να προκαλεί επιπλοκές και θάνατο, χαρίζει ζωή και δύναμη. Δίνει κουράγιο, πλέκει χαμόγελα. Γιατρεύει πληγές ψυχικές (και, ορισμένες φορές, ακόμη και σωματικές), κάνει υπομονή, παίρνει το σχήμα αγκαλιάς ακόμη κι από μακριά, τυλίγει σαν πέπλο προστασίας εκείνον που φοβάται και δίνει φτερά σ’ εκείνον που θέλει να πετάξει.
Επικαλούμενη τα λόγια τού Αγίου Πορφυρίου τού Καυσοκαλυβίτη: «Η αγάπη προς τον αδελφό καλλιεργεί την αγάπη προς τον Θεό. Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσομε όλους τους ανθρώπους μυστικά. Θα νιώθομε τότε ότι όλοι μάς αγαπούν. Κανείς δεν μπορεί να φθάσει στον Θεό, αν δεν περάσει από τους ανθρώπους. Γιατί ‘ὁ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ὅν ἑώρακε, τὸν Θεόν, ὃν οὐχ ἑώρακε, πῶς δύναται ἀγαπᾶν;’ (Α’ Ἰωάν. 4, 20)».
Αυτό είναι Εκκλησία – εγώ, εσύ, αυτός, ο άλλος να αισθανόμαστε ότι είμαστε μέλη Χριστού, ότι είμαστε ένα.
Το φετινό Πάσχα έμοιαζε περισσότερο με μετουσίωση του πρώτου, καθώς οι ημέρες που κύλησαν φαντάζουν με ημέρες παθών, με έναν Γολγοθά που ανεβαίνουμε εδώ και καιρό, περιμένοντας μιαν Ανάσταση που όλοι λαχταρούμε και όπου να ‘ναι έρχεται. Χρόνια πολλά σε όλους.