Υπάρχει λόγος
Γράφει ο Τάσος Ρέτζιος
ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΔΙΣΤΑΓΜΟΥΣ, Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΟΡΙΣΑΜΕ ΩΣ ΔΥΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΕΠΑΦΙΕΝΤΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΕΡΙΑ, ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΔΙΑΘΕΣΗ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΓΙ’ ΑΥΤΑ. ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΜΕΤΩΠΑ. ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΓΕΝΙΑΣ!
Πήγαμε όλη η οικογένεια σε μια μικρή, ισχνή συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Δίπλα σε ανθρώπους από την Ουκρανία. Στεκόμασταν λίγο παράμερα, λίγο μουδιασμένοι και λίγο απελπισμένοι από τη μοναξιά τους, από το λίγο τής συμπαράστασης. «Σκοτώνονται άνθρωποι και…». Αυτά τα αποσιωπητικά τα αφήσαμε έτσι, κενά, να κρέμονται αδικαίωτα – άλλωστε, κάποιες φορές δεν βρίσκει λέξεις η φρίκη.
Αρκεί να συμφωνούμε όλοι ότι πρόκειται για φρίκη. Αρκεί να αναγνωρίζουμε το πρόσωπο του τέρατος και να μην πετάμε τη μπάλα στην κερκίδα των ίσων αποστάσεων, της επιτήδειας ουδετερότητας, της ιστορικής αναδρομής για καταμερισμό εγκλημάτων. Για πολλά χρόνια (για… πάντα, ίσως) φορτωνόμασταν μια δυσανεξία: δεν μπορούσαμε να πούμε κακό λόγο για εγκλήματα που δεν μας ταίριαζαν στο απολύτως μανιχαϊστικό σχήμα καταδίκης τού δυτικού (έτσι, γενικά), δομικού (τρομάρα μας…) ιμπεριαλισμού. Μπορεί να ήταν καθάρματα, αλλά ήταν τα δικά μας καθάρματα… Και τη φορτωνόμασταν αυτήν τη δυσανεξία, όχι επειδή είχαμε κάποιο κέρδος εθνικό ή προσωπικό, αλλά επειδή έτσι έχτιζαν καριέρες οι επαγγελματίες τής επιλεκτικής ευαισθησίας, αυτοί και αυτές που καθόριζαν τις… εθνικές μας αντιστάσεις και τα «όχι» των καιρών μας. Και όχι μόνο το έκαναν αυτό, αλλά επιδίδονταν και σε κυνήγι μαγισσών (που γρήγορα έγινε παιχνίδι δολοφονίας χαρακτήρων) απέναντι σε όσους τολμούσαν και ψέλλιζαν σε σκοπό διαφορετικό απ’ αυτόν που ορίστηκε.
Μέχρι που ένας πρώην πράκτορας της KGB, νοσταλγός αυτοκρατορικών μεγαλείων και θιασώτης ολοκληρωτικών τακτικών, διέλυσε όλες τις ψευδαισθήσεις, κονιορτοποίησε κάθε «ναι μεν, αλλά…» και έσκισε όλες τις μάσκες και τα προσωπεία. Είναι τραγικό που το δράμα τού ουκρανικού λαού έγινε η αιτία να δούμε ξεκάθαρα το πρόσωπο του τέρατος, να συνειδητοποιήσουμε τις ευθύνες μας και να πράξουμε το αυτονόητο. Χρειάστηκε να πληγωθεί μια χώρα, για να μετρηθούμε χωρίς μεταμφιέσεις και να παλέψουμε για όλα όσα ένας άκρατος ευδαιμονισμός, μια αλαζονική εγωπάθεια και ένας ολιστικά στρεβλός δικαιωματισμός μάς άφηναν να θεωρούμε ως αυτονόητα.
Τώρα όμως, χωρίς δικαιολογίες και χωρίς δισταγμούς, η δημοκρατία, η ελευθερία, όλα αυτά που ορίσαμε ως δυτικό πολιτισμό επαφίενται στα δικά μας χέρια, στη δική μας διάθεση να πολεμήσουμε γι’ αυτά. Απέναντι σε εξωτερικά και εσωτερικά μέτωπα. Αυτός είναι ο πόλεμος της δικής μας γενιάς!
