Vice versa
Γράφει ο Πρόδρομος Νικηφορίδης
ΠΑΝΤΟΥ ΟΠΟΥ ΕΖΗΣΑ ΕΜΕΝΑ ΣΕ ΛΑΪΚΕΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΕΠΕΙΔΗ ΕΚΕΙ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ – ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΩ: ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ! ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΝΑ ΣΚΟΝΤΑΦΤΩ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΕ ΠΑΝΤΟΣ ΕΙΔΟΥΣ ΕΜΠΟΔΙΑ, ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ, ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ, ΚΑΔΟΥΣ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ, ΕΞΥΠΝΕΣ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ (ΜΕ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΤΟ «ΕΞΥΠΝΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ» ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΑΡΕΣΚΕΤΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΡΥΝΕΙ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ, ΕΝΩ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ).
Έχετε περπατήσει ποτέ σε πεζοδρόμιο ευρωπαϊκής πόλης; Θυμάστε να έχετε σπάσει τα μούτρα σας σε σπασμένα πλακάκια; Θυμάστε να έχετε κάνει «σλάλομ» ανάμεσα σε τραπεζοκαθίσματα; Να έχετε συναντήσει δεκάδες πινακίδες και άθλιο αστικό εξοπλισμό; Θυμάστε πώς ήταν οι στάσεις των λεωφορείων; Έχετε κυκλοφορήσει ποτέ με ποδήλατο, με μηχανή ή με αυτοκίνητο σε δρόμους ευρωπαϊκών πόλεων; Θυμάστε να έχετε βρίσει τον δήμαρχο και τον αντιδήμαρχο για τις λακκούβες, τα κατεστραμμένα υλικά, τα βουλωμένα φρεάτια, τους ελεεινούς ποδηλατοδρόμους, τις οδεύσεις τυφλών που «τρακάρουν» σε δέντρα, σε παγκάκια ή σε τραπεζοκαθίσματα (για να μην αναφέρω τη λανθασμένη, σε πολλές περιπτώσεις, τοποθέτησή τους); Θυμάστε να έχουν ταλαιπωρηθεί τα αμορτισέρ τού οχήματος, αλλά και του σώματός σας;
Να σας πω τι θυμάμαι εγώ από τη δεκαπενταετή παραμονή μου σε ευρωπαϊκές πόλεις; Δεν θυμάμαι να έχω περπατήσει σε πεζοδρόμιο με σπασμένα πλακάκια. Να διευκρινίσω ότι παντού όπου έζησα έμενα σε λαϊκές γειτονιές, επειδή εκεί υπάρχει η πραγματική ζωή – και αυτό θέλω να ζω: την πραγματική ζωή! Δεν θυμάμαι να σκοντάφτω καθημερινά σε παντός είδους εμπόδια, πινακίδες, εμπορεύματα, κάδους σκουπιδιών, έξυπνες πινακίδες (με τις οποίες το «έξυπνο περιβάλλον» τού δημάρχου αρέσκεται να επιβαρύνει τον δημόσιο χώρο, ενώ θα έπρεπε να κάνει το αντίθετο). Θυμάμαι τουλάχιστον αξιοπρεπείς στάσεις των λεωφορείων, θυμάμαι να κυκλοφορώ με αυτοκίνητο και δεν θυμάμαι να χοροπηδώ μαζί με το αυτοκίνητό μου κάθε λίγο και λιγάκι. Δεν θυμάμαι να δοκιμάζονται τα «αμορτισέρ» τού σώματός μου σε καθημερινή βάση. Όσο για τις μουντζούρες, άλλη πόλη, άλλη πραγματικότητα: ακόμη κι όταν κάπου εμφανιζόταν μια μουντζούρα ή ένα σύνθημα, την επόμενη μέρα είχε εξαφανιστεί.
Κάθε μέρα, τέσσερις φορές την ημέρα, διασχίζω με τη μηχανή μου τη διάσημη οδό Μπουμπουλίνας, ενίοτε και την οδό Δημητρίου Πολιορκητή και αναρωτιέμαι πόσο θα αντέξουν τα «αμορτισέρ» μου. Αναρωτιέμαι πόση ζημιά κάνω στη σπονδυλική μου στήλη από τα κακοποιημένα πλακόστρωτα της Άνω Πόλης. Αναρωτιέμαι τι κάνουν εκεί, στο δημαρχείο, όλη μέρα – με τι ασχολούνται. Γιατί αφήνουν τους εργολάβους των διαφόρων οργανισμών να καταστρέφουν τα πολύ καλά κατασκευασμένα πλακόστρωτα; Αυτό που μπορώ να σας διαβεβαιώσω είναι ότι εισπράττουν συχνά χορηγίες. Δεν είναι κρυφό – με αυτές τις χορηγίες διαφημίζουν ότι κατέστρεψαν τον Κήπο τού Νερού στη Νέα Παραλία.
Συχνά πυκνά, σε πληρωμένες καταχωρήσεις (δηλαδή: διαφημίσεις), επαίρονται για τις ασφαλτοστρώσεις τους! Μάλλον μόνον αυτό είναι ικανοί να κάνουν, αφού δεν συνέχισαν το έργο των προηγούμενων, οι οποίοι βέβαια δεν «γούσταραν» το έργο των δικών τους προηγούμενων. Τελικά, σ’ αυτήν την πόλη μία έκφραση της ταιριάζει γάντι: «Τσιμέντο να γίνει» – και μόνον ασφαλτοστρώσεις ας γίνουν. Είναι γνωστό στους μυημένους ότι οι ασφαλτοστρώσεις τα κάνουν όλα… Και συμφέρουν!
