Υπάρχει λόγος
Γράφει ο Τάσος Ρέτζιος.
ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΔΕΝ ΩΡΙΜΑΖΕΙ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΜΠΑΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΙΑ –ΕΣΤΩ– ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ. Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ Ή ΟΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣΥΝΗΣ;
Μια φίλη ηθοποιός (καλή ηθοποιός, γεμάτη ταλέντο, επιμονή και όρεξη) έλεγε τις προάλλες πως, αν είναι να ακολουθήσεις το όνειρό σου κάνοντας δύο άλλες, άσχετες δουλειές (επειδή αυτό κάνει η ίδια), τότε καλύτερα να μην ονειρεύεσαι. Στα όνειρα υπάρχουν και οι εφιάλτες, αλλά στις μέρες μας οι περισσότεροι επιλέγουν να μη βλέπουν τίποτα.
Επιλέγουν, βέβαια, μεγάλη κουβέντα, μια και πλέον η ζωή παρατείνεται μόνο μέχρι το πώς θα βγει η επόμενη μέρα, άντε μήνας. Και αυτό, λέει η φίλη, δηλητηριάζει τα πάντα: οι πρόβες είναι λιγότερο ουσιαστικές, περισσότερο αγχωμένες και βιαστικές (όχι, δεν έχει συνεργαστεί με τον Βογιατζή), οι παραστάσεις μοιάζουν όλο και περισσότερο με αγχωμένο σεξ, γίνεται η πράξη – αναζητείται η ηδονή, και όταν πας να πιαστείς από μια συντροφικότητα, μια σχέση, διαπιστώνεις ότι κι εκεί σε περιμένει το άγχος. Τίποτα πια δεν ωριμάζει, τίποτα δεν ακουμπάει πάνω στη σοφία τής φύσης και της υπομονής της και τίποτα δεν προκύπτει μέσα από μια –έστω– μεσοπρόθεσμη διαδικασία. Η εποχή τής ταχύτητας ή οι ημέρες τής βιασύνης;
Σ’ αυτό το αγχωμένο, διαρκώς επιταχυνόμενο και τσαπατσούλικο καθημερινό απολυτίκιο μία μόνο διαφυγή υπάρχει: το παραμύθιασμα. «Μάλλον γι’ αυτό δεν έχουμε δουλειά και δεν πληρωνόμαστε καλά», λέει η φίλη. «Όλοι παίζουν ρόλους κάθε μέρα – και το χειρότερο είναι ότι τους παίζουν καλά, αφού είναι παντελώς ασυνείδητοι». Κι έτσι όπως καθένας στήνει το μικρό του παραμύθι στην προσωπική, την κοινωνική, την επαγγελματική του ζωή, έτσι, χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, διαμορφώνεται μια ξένη προς εμάς πραγματικότητα που δεν την καταλαβαίνουμε, δεν μπορούμε να την υποστηρίξουμε και, σταδιακά, μας καταπίνει, για να μας ξεβράσει αργότερα, ανεπαρκείς και περιττούς.
Αυτά δεν τα πολυκαταλαβαίνει ένας άνεργος – αυτόν δεν τον νοιάζει το δίκιο, τον νοιάζει το ψωμί του. Και δεν τα καταλαβαίνει και το τρελό αγόρι στο μπιτς μπαρ που ο κορωνοϊός τού στερεί το Σαββατόβραδο. Αλλά η φίλη επιμένει πως όλοι τα νιώθουν, αλλά η αυτοτύφλωση είναι από την εποχή τού Οιδίποδα μια κάποια λύτρωση… Λέει πως αυτή ακριβώς η κουβέντα, λέω αυτό ακριβώς το κείμενο, ίσως να λες εσύ που διαβάζεις αυτή ακριβώς η διάθεση χρόνου να είναι ό,τι απομένει από μιαν εποχή που κάνει τους ανθρώπους ιδιαζόντως ανάλγητους με τον χρόνο και ιδιαίτερα επιπόλαιους με τις συμπεριφορές. Ναι, δεν είναι πολλά, αλλά τουλάχιστον έχουν τον χρόνο να γίνουν περισσότερα…
