Ξεσαλονίκη

Η πρώτη φορά που άκουσα το επιτυχημένο παρατσούκλι «Ξεσαλονίκη» να περιγράφει τη Θεσσαλονίκη μας ήταν από μια αθηναία συνάδελφο. Θα ερχόταν στη Θεσσαλονίκη για δουλειά και, πριν φτάσει, ήθελε να εξασφαλίσει ένα «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης», που θα περιελάμβανε καλό φαγητό, καφέδες στον ήλιο, πολλά ποτά και ξενύχτι – οπωσδήποτε! Καθόλου ασυνήθιστες δεν ήταν τέτοιου είδους συμπεριφορές, όχι μόνο παλαιότερα, αλλά απ’ ό,τι ξέρω και τώρα, αφού οι περισσότεροι επισκέπτες τής Θεσσαλονίκης την αντιμετώπιζαν πάντοτε σαν ένα μεγάλο λούνα παρκ διασκέδασης – για να μη θυμηθώ εκείνο το αξέχαστο «ερωτική Θεσσαλονίκη», που ένας Θεός ξέρει ποιος και γιατί το κόλλησε σε μια πόλη βαριά σαν κουρσούμι, τέρμα συντηρητική και σχεδόν ασάλευτη.

Προσπαθούσα να εξηγήσω σ’ εκείνη τη συνάδελφο (και σε πολλούς άλλους φίλους που επισκέπτονταν τη Θεσσαλονίκη με άγριες προσδοκίες ψυχαγωγίας) ότι κι εμείς, οι Θεσσαλονικείς, στην καθημερινότητά μας ζούμε κανονικές ζωές, όπως όλος ο κόσμος, με πρωινά ξυπνήματα, μποτιλιαρίσματα χωρίς αύριο, οκτάωρα, δεκάωρα και δωδεκάωρα δουλειάς, υποχρεώσεις που δεν μας επιτρέπουν να είμαστε συνέχεια για τσίπουρα στη Μοδιάνο, καφέδες στην παραλία και ξενύχτι στα μπουζούκια μέχρι το πρωί, οπότε θα καταλήγαμε στον «Ηλία» ή στον «Τσαρουχά» για πατσά, πριν πάμε για ύπνο στον ρυθμό τού «Εγνατίας 406, τράβα, ταξιτζή μου, πριν να φέξει».

Δύο φορές στη ζωή μου το έκανα αυτό σε εργάσιμες ημέρες και τις θυμάμαι και τις δύο με αποτροπιασμό. Την πρώτη φορά ήταν ο γάμος ενός φίλου και εγώ είχα εκπομπή, τότε, στις έξι το πρωί, οπότε πήγα κατευθείαν μετά το ξενύχτι στο στούντιο, με ολέθρια αποτελέσματα για την πρωινή ενημέρωση. Τη δεύτερη φορά ήμασταν καλεσμένοι σε κάποια πρεμιέρα τού Ρέμου και ο καλών επέμενε να μείνουμε να δούμε και το «καλό» πρόγραμμα του καλλιτέχνη, το οποίο ξεκινούσε στις πέντε το χάραμα. Με θυμάμαι να γυρίζω σπίτι μου και να βλέπω στις στάσεις των λεωφορείων τους πρωινούς εργαζόμενους να περιμένουν το λεωφορείο τους αγουροξυπνημένοι (και να τους ζηλεύω που κοιμήθηκαν στο ήσυχο κρεβατάκι τους, ενώ εγώ θα πήγαινα στη δουλειά μου άυπνη, κουβαλώντας πάνω μου την απόλυτη ισοπέδωση των μπουζουκιών). Προφανώς, ανήκω σε άλλο κλιμάκιο διασκέδασης – ποτέ δεν άντεχα το πολύ ξενύχτι και θέλω η νύχτα με την ημέρα να έχουν σαφή όρια μεταξύ τους, που να τα ορίζει έστω και λίγος ύπνος.

Επίσης, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η Θεσσαλονίκη ταυτίστηκε σχεδόν αποκλειστικά με τη διασκέδαση στην υπερβολή της. Ακόμη και τώρα, που λανσάρεται ως δημοφιλής προορισμός city break, η διασκέδαση και το ξενύχτι θεωρούνται από τα πιο δυνατά της προϊόντα. Ειλικρινά, πιστεύω ότι αυτή η άποψη είναι μονομερής, επιφανειακή και αρκετά άδικη για άλλα ωραία, σπάνια και πολύτιμα προσόντα τής Θεσσαλονίκης, που υποβαθμίζονται μπροστά στη μονοκρατορία τής διασκέδασης. Άσε που υπάρχουν πόλεις στην Ελλάδα με ακόμη πιο διάσημη διασκέδαση, όπως η Πάτρα, τα Χανιά, ο Βόλος κ.ά. Α, και κάτι ακόμη: «Εγνατίας 406» δεν υπάρχει. Η διεύθυνση είναι fiction.