Ζούμε ανάμεσά τους

Το περιστατικό συνέβη πριν από μερικές ημέρες, στη διάβαση της Παύλου Μελά με την Τσιμισκή. Το φανάρι για τους πεζούς ανάβει πράσινο και οι διαβάτες αρχίζουν να περνούν τον δρόμο. Ξαφνικά (και ενώ οι πεζοί διέρχονται), μια θηριώδης μηχανή (από αυτές που κοστίζουν όσο ένα μικρό αυτοκίνητο) στρίβει από τον δρόμο και, ανάμεσα στους διαβάτες, ανεβαίνει στο πεζοδρόμιο. Οδηγός της, ένας «μπάρμπα-ροκάς», όπως αποκαλούσε τέτοιους τύπους τέως συνάδελφος (όχι, προφανώς και δεν έχω πρόβλημα ούτε με τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας ούτε με τους ροκάδες: ο νεολογισμός περιγράφει συνήθως μεγαλύτερης ηλικίας άνδρες, οι οποίοι, ασυμφιλίωτοι με την πάροδο του χρόνου, επιμένουν να ντύνονται, να κουρεύονται και να φέρονται σαν 25άρηδες).

Αυτή η βίαιη «εισβολή» προκάλεσε την αντίδραση ενός κυρίου γύρω στα 55: «Δεν βλέπετε ότι είναι διάβαση, κύριε; Δεν βλέπετε ότι είναι πράσινο για τους πεζούς;». «Δεν καταλαβαίνω τι μου λες…» ήταν η αντίδραση του μπάρμπα-ροκά, ενώ ανέβαινε ακάθεκτος με τη μηχανή πάνω στο πεζοδρόμιο, ανάμεσα σε άνδρες, γυναίκες και παιδιά. «Δεν μου κάνει εντύπωση, εδώ δεν καταλαβαίνετε ότι ο δρόμος είναι για τα οχήματα και το πεζοδρόμιο για τους πεζούς…» επιχείρησε να αντιδράσει ο ενοχλημένος πολίτης, για να εισπράξει την «ευχή» τού μπάρμπα-ροκά: «Άντε &*%$#, ρε χοντρο*&%$@#». Προφανώς, βρήκε επιχείρημα για να δικαιολογήσει την αυθαιρεσία του πατώντας πάνω στα κάποια παραπανίσια κιλά τού συμπολίτη του. Υποθέτω ότι εξίσου «πειστικό» θα ήταν το επιχείρημα που θα εδραζόταν σε τυχόν φαλάκρα, σε κάποιο ψεύδισμα, στο ύψος ή σε κάποια αναπηρία τού ενοχλημένου πολίτη – οι «λεβέντες» αυτής της κατηγορίας συνηθίζουν να επιχειρούν να μειώσουν τους άλλους πατώντας στα φυσικά χαρακτηριστικά τους.

Στο διά ταύτα: αυτήν την περίοδο ο δήμος υλοποιεί έργα ανάπλασης στην περιοχή τής πλατείας Ναυαρίνου (με μετατροπή οδών σε ήπιας κυκλοφορίας κοκ.). Αντίστοιχες παρεμβάσεις εκτελούνται και σε άλλες γειτονιές τής πόλης, όπως συνέβαινε και τα προηγούμενα χρόνια (με την πεζοδρόμηση της Αγίας Σοφίας, την ανάπλαση της πλατείας Φαναριωτών και των γύρω οδών κοκ.).

Ε, και; Περάσατε πρόσφατα από την Αγίας Σοφίας; Ο μισός πεζόδρομος είναι κατειλημμένος από τραπεζοκαθίσματα και στον άλλο μισό (εκεί όπου υποτίθεται ότι μπορούν να διέρχονται μόνον ασθενοφόρα, πυροσβεστικά ή περιπολικά οχήματα, αν παρουσιαστεί ανάγκη) τα δίκυκλα αλωνίζουν, συχνά με υψηλές ταχύτητες. Το ίδιο συμβαίνει στην πλατεία Φαναριωτών, στη Στρατηγού Καλλάρη, στη Γούναρη και στην Αριστοτέλους, όπου το να δεις ένα μηχανάκι σχεδόν να πέφτει πάνω σε κάποιον πεζό δεν αποτελεί σπάνια εικόνα. Να είστε σίγουροι ότι το ίδιο θα συμβαίνει και στις «ήπιας κυκλοφορίας» οδούς που θα διαμορφωθούν στην περιοχή τής Ναυαρίνου.

Επειδή, στην πραγματικότητα, το πρόβλημα δεν είναι οι αναπλάσεις και αν το δάπεδο θα στρωθεί με κυβόλιθους ή με μάρμαρο. Το πρόβλημα είναι οι «κύριοι», όπως ο μηχανόβιος της Παύλου Μελά. Δυστυχώς, δεν είναι λίγοι. Ίσως μάλιστα να μη ζουν καν ανάμεσά μας. Ίσως να ζούμε εμείς ανάμεσά τους. Ανάμεσα στον χειρότερο εαυτό μας.