Στο κέντρο τής Θεσσαλονίκης, ένας παλιός βιοτεχνικός χώρος αλλάζει χρήση σε κατοικία, διά χειρός τού θεσσαλονικιώτικου αρχιτεκτονικού γραφείου Ubuplan του Θάνου Οικονόμου και του Ηλία Βενέζη. Η αρχιτεκτονική προσέγγιση οργανώθηκε μέσα από την «αταξία» τής υφιστάμενης κατάστασης – τη δεκαετία τού 1960 στη Θεσσαλονίκη επικρατούσε η τάση που επίτασσε την κατασκευή κτιρίων με δαιδαλώδεις κολώνες και πολλαπλούς άξονες-χώρους και όχι εκείνη των ανοικτών κατόψεων/χώρων/χρήσεων.
Ο συγκεκριμένος χώρος λειτουργεί ως κατοικία, αλλά ταυτόχρονα και ως χώρος εργασίας. Για να διατηρηθεί, αλλά παράλληλα και για να διαφοροποιηθεί η έντονα βιομηχανική –ειδικά λόγω τού μπετόν– αίσθηση του χώρου, χρησιμοποιήθηκαν γεωμετρίες, υφές και χρώματα σε επιφάνειες του δαπέδου, της οροφής και των τοιχοποιιών. Μια δοκιμή μιας διάταξης των χρήσεων του χώρου που έχει αντιστραφεί σαν «σκιά» σε επιφάνειες και αντικείμενα.
Η ενιαία διαμόρφωση της κάτοψης των εσωτερικών και εξωτερικών χώρων (το ακίνητο διαθέτει και πίσω αυλή) στοχεύει στη μέγιστη διάχυση του φυσικού φωτισμού. Επιφάνειες από ατσάλι, φωτεινά ξύλα, μαύρο αλουμίνιο κοκ. δίνουν μορφή σε αυτόν τον ανοικτό χώρο κατοίκισης.
Ο ΧΩΡΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΩΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑ, ΑΛΛΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΑΙ ΩΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΘΕΙ, ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΘΕΙ Η ΕΝΤΟΝΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ –ΕΙΔΙΚΑ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΜΠΕΤΟΝ– ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ, ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΓΕΩΜΕΤΡΙΕΣ, ΥΦΕΣ ΚΑΙ ΧΡΩΜΑΤΑ ΣΕ ΕΠΙΦΑΝΕΙΕΣ ΤΟΥ ΔΑΠΕΔΟΥ, ΤΗΣ ΟΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΟΙΧΟΠΟΙΙΩΝ. ΜΙΑ ΔΟΚΙΜΗ ΜΙΑΣ ΔΙΑΤΑΞΗΣ ΤΩΝ ΧΡΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΣΤΡΑΦΕΙ ΣΑΝ «ΣΚΙΑ» ΣΕ ΕΠΙΦΑΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ.
