Συνεντεύξεις: Σοφία Παπαδοπούλου, Γιάννης Παπαδημητρίου. Πορτρέτα: Σάκης Γιούμπασης.
Θούλη Μισιρλόγου
καλλιτεχνική διευθύντρια, MOMus – Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Στα μάτια μου, η Θεσσαλονίκη είναι διαρκώς μια… μισάνοιχτη πόλη. Με μια πόρτα ή ένα παράθυρο, έστω, που ανοίγει με τον δυνατό αέρα και ξανακλείνει απότομα την επόμενη στιγμή. Είναι η πόλη (όπως, ίσως, πολλές άλλες) όπου τη μία στιγμή δεκαπεντάχρονοι προπηλακίζουν ανθρώπους που δείχνουν διαφορετικοί και μετά συντονίζεται ένα προοδευτικό κομμάτι της πόλης, για να καταδικάσει τη συμπεριφορά των δεκαπεντάχρονων. Πριν, έχει κυκλοφορήσει μια «ασεβής» αφίσα που έχει προκαλέσει σωρηδόν αντιδράσεις και μετά διασώζει την τιμή της πόλης μια Γαλλίδα που αγαπάει την πόλη, εργαζόμενη σ’ αυτήν, και εκφράζει την αξιοπρέπεια όλων.
Η βία συχνά κρύβεται, αλλά είναι εδώ. Η ψευδαίσθηση της ανοιχτότητας, στην οποία βοηθάει η θάλασσα στη «σκηνή» της παραλίας της, διαλύεται στα «παρασκήνιά» της. Μακάρι, έστω αργά και βασανιστικά, να ξαναβρούμε και να διεκδικήσουμε το ανθρώπινο βλέμμα μας. Αλλά αυτό είναι μεγάλη και δύσκολη υπόθεση.
Thouli Misirloglou
artistic director, MOMus – Museum of Modern Art
In my eyes, Thessaloniki has always been a… half-open city. With a door or perhaps a window that blows open with a strong gust of wind and abruptly closes again in an instant. It is a city (like, perhaps, many others) where one moment, fifteen-year-olds bully people who look different and then a progressive part of the city coordinates to condemn the fifteen-year-olds’ behavior. Previously, a so-called “disrespectful” poster provokes heaps of backlash, and then the city’s honor is rescued by a French woman who loves the city, works in it, and expresses the dignity of all.
Violence is often hidden, but it is here. The illusion of openness, which is assisted by the sea and the scenery of the waterfront, is shattered “backstage”. I hope we can rediscover and reclaim our human gaze, even if slowly and painfully. But this is a long and difficult task.
Ρόσνι Κοθανούρ
απόφοιτος ACT, εργαζόμενη
Στα Ινδικά, το όνομά της σημαίνει «φως». Τα σχολικά της χρόνια, ωστόσο, στη μικρή πόλη της Δυτικής Ελλάδας όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε τα σκέπαζε συχνά το σκοτάδι. Το διαφορετικό χρώμα του δέρματός της ήταν εκείνο που στάθηκε η αφορμή για να βιώσει στο πετσί της τι σημαίνει η μη αποδοχή της διαφορετικότητας.
Αναζητώντας τόπο σπουδών, επέλεξε συνειδητά τη Θεσσαλονίκη, αφού είχε ακούσει, όπως λέει, ότι στον Βορρά οι άνθρωποι είναι πιο ζεστοί, πιο φιλόξενοι και υπάρχει πιο έντονο το στοιχείο της πολυπολιτισμικότητας. «Στη Θεσσαλονίκη προσαρμόστηκα πολύ εύκολα, καθώς μιλούσα τη γλώσσα από παιδί. Η Θεσσαλονίκη είναι μια μεγάλη πόλη. Στον τόπο όπου γεννήθηκα ήμουν η μόνη ξένη και η μόνη έγχρωμη κοπέλα στο σχολείο μου. Υπήρχε κάποιος ρατσισμός… Στο δημοτικό δεν με ενοχλούσε πολύ, αλλά στο γυμνάσιο η κατάσταση επιδεινώθηκε. Όταν ήρθα εδώ, διαπίστωσα ότι όντως οι άνθρωποι είναι πιο ανοιχτοί, πιο πρόθυμοι να μου μιλήσουν. Αυτό δεν συνέβαινε συχνά πριν…» εξηγεί. Παραδέχεται, ωστόσο, ότι «υπάρχουν και εδώ κάποιες προκλήσεις, τις οποίες θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει η πόλη, ώστε να γίνει ακόμη καλύτερη ως κοινότητα. Υπάρχουν κάποια στερεοτυπικά ζητήματα· για παράδειγμα, άνθρωποι κοιτάζουν ενίοτε επίμονα ή έρχονται κατά πάνω σου και σε ρωτούν ‘Από πού είσαι;’ χωρίς καν να συστηθούν. Ωστόσο, όσο περνάει ο καιρός, έμαθα να μη δίνω πολλή σημασία» υπογραμμίζει η νεαρή με τα στιλπνά, μαύρα μαλλιά και το φωτεινό χαμόγελο.
Σε ό,τι αφορά το Europride, λέει πως δεν το γνώριζε, αλλά φρόντισε να ενημερωθεί από το διαδίκτυο για την πληθώρα των εκδηλώσεων που το περιβάλλουν.
Όσο για τα αγαπημένα της μέρη στην πόλη; «Οι ‘Ομπρέλες’ και το φράγμα της Θέρμης» απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη.
Roshni Kothanour
ACT graduate, employee
In Hindi, her name means “the light”. But her school years in the small town of Western Greece where she was born and raised were often filled with darkness. The color of her skin caused her to experience first-hand what it means to not accept otherness.
Looking for a place to study, she made an informed choice in Thessaloniki because she’d heard, she says, that in the North, people are warmer, more welcoming, and there is a stronger element of multiculturalism. “I adapted to Thessaloniki very easily, as I spoke the language since I was a child. Thessaloniki is a big city. Where I was born, I was the only foreigner and the only girl of color in my school. There was some racism… It didn’t bother me as much in elementary school, but the situation deteriorated in secondary school. When I came here, I realized that people are more open, more willing to talk to me. This was not a common occurrence before…” she explains. However, she admits that “here too there are some challenges that the city will have to face so it can improve as a community. There are some stereotypical issues; for example, people sometimes stare or come up and ask you ‘Where are you from?’ without even introducing themselves. However, with time, I learned to not pay too much mind,” says the young woman with the shiny black hair and bright smile.
In terms of Europride, she says she didn’t know of it but she made sure to check out the numerous related events online.
As for her favorite places in the city? “‘The Umbrellas’ and Thermi Dam,” she answers without a second thought.
Στέφανος Τσιτσόπουλος
δημοσιογράφος, συγγραφέας, ραδιοφωνικός παραγωγός
Ας συνθλίψουμε το παρελθόν, κοιτώντας και σχεδιάζοντας άφοβα το μέλλον. Περίκλειστη, καχύποπτη, εσωστρεφής και συντηρητική, ποτέ η Θεσσαλονίκη δεν ήταν μια ανοιχτή πόλη, πλην της περιόδου του Γιάννη Μπουτάρη, που κατόρθωσε να επανασυνδέσει το παρόν της με το εβραϊκό, το οθωμανικό και το λοιπό κοσμοπολίτικο παρελθόν, καταφέρνοντας ταυτόχρονα να ανοίξει οικονομικά ανα- ζωογονητικές τουριστικές διόδους με την Ευρώπη και τα εγγύτερα Βαλκάνια. Ας μη χρεωνόμαστε όμως ως πόλη εξ ολοκλήρου το εσωστρεφές πρόσημο, τη στιγμή που –ειδικά αυτές τις ημέρες και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη– ολοένα και περισ- σότερες τοπικές ή εθνικές κοινωνίες περνούν στην επικράτεια του «μαύρου».
Ούτε στη Μασσαλία ούτε στο Λονδίνο, το Άμστερνταμ ή το Βερολίνο είναι καλύτερα τα πράγματα, ούτε και στην Αθήνα όπου ζω τα τελευταία χρόνια. Άσχετα που, για τουριστικούς λόγους, η βιτρίνα της Αθήνας, όπως και το δικό μας κέντρο, δείχνει να διαθέτει ένα κοσμοπολίτικο προφίλ ανοχής που ευνοεί και επιδιώκει τη συνύπαρξη διαφορετικών γλωσσών, ηθών σεξουαλικών ή μη και μούλτι γκλόμπαλ εθίμων, παντού αλλού τρέχει η ίδια μελαγχολική συνθήκη με την «εδώ απάνω».
Στη Θεσσαλονίκη, μια βόλτα στη δυτική και την ανατολική μας suburbia μαρτυρά ότι η πόλη δεν είναι και στα πιο… δημοκρατικά της. Λίαν προσφάτως το είδαμε το «μαύρο» να ακροβολίζεται στην πλατεία Αριστοτέλους, προπηλακίζοντας συμπολίτες με σύνθημα «Σκίστε τις πουστάρες». Την ίδια στιγμή, τραμπούκικες λογικές καλλιεργούνται καθημερινά στα αθλητικά ραδιόφωνα και σε πλείστες πολιτικές εκπομπές σταθμών που ασπάζονται με συνέπεια οτιδήποτε εθνικιστικό, αντιδυτικό, αντιεπιστημονικό, θρησκόληπτο και βάρβαρο.
Στο διά ταύτα: σε αυτήν την παγκόσμια συνθήκη ακραιφνούς πολιτικού, θρησκευτικού και αισθητικού χουλιγκανισμού, αυτό που χρειάζεται για να «ανοίξει» η Θεσσαλονίκη, αλλά και όλη η Ελλάδα περισσότερο είναι ένα, δύο, τρία, πολλά Europrides σαν αυτό που έρχεται. Απαιτείται συνεχής εγρήγορση και λήψη γενναίων αποφάσεων (γάμος ομόφυλων ζευγαριών), κόντρα σε λαϊκίστικες τροχοπέδες τύπου «Τέτοια είναι η πόλη», «Η κοινωνία δεν είναι ώριμη» ή «Αυτή η στάνη, αυτό το τυρί βγάνει». Ας προτάξουμε κι ας προωθήσουμε την ιδέα της ανοιχτής κοινωνίας με καίριες ατζέντες πολιτισμού και ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης που η πόλη το χρειάζεται επειγόντως.
Stefanos Tsitsopoulos
journalist, author, radio producer
Let’s crash the past and look to, and plan, the future fearlessly. Closed, distrustful, introverted, and conservative, Thessaloniki was never an open city, except during the era of Yiannis Boutaris, who successfully reconnected its present with its Jewish, Ottoman, and other cosmopolitan past, while at the same time managing to open financially invigorating tourist routes to Europe and the nearer Balkan country. But let’s not lay full claim to introversion as a city, when – especially these days in Greece and in Europe – more and more local and national societies move into the realm of “the darkness”.
Things are no better in Marseilles or London, Amsterdam or Berlin – nor in Athens, where I’ve lived in recent years. Regardless of how, to support tourism, Athens’ facade, like our own city center, appears to have a cosmopolitan profile of tolerance that favors and pursues the coexistence of different languages, sexual and non-sexual identities, and multi-global customs. Everywhere else run the same bleak conditions as “up here”.
In Thessaloniki, a visit to our western and eastern suburbia demonstrates that the city is not at its most democratic. Very recently we saw this “darkness” parading around Aristotelous Square, accosting fellow citizens and using the slogan “tear down the faggots”. At the same time, a mindset of bullying is cultivated every day on sports radio and several political programs on radio stations that consistently embrace everything that is nationalistic, anti-Western, anti-scientific, religiously fanatical, and barbarous.
Let’s get to the point: In this global circumstance of extreme political, religious, and aesthetic hooliganism, what it takes to “open” Thessaloniki, as well as all of Greece, is one, two, three, several Europrides like the one that’s coming up. What is needed is constant vigilance and brave decisions (same-sex marriage), against populist hurdles such as “that’s what the city is like”, “society is not mature yet”, or “what did you expect?”. Let’s promote and advance the concept of an open society with pertinent cultural agendas and with a new model of development, which the city urgently needs.
Παναγιώτης-Ήλιος-Πάντε Τσερβέντης
σπουδαστής
Όταν η μπαλινέζα μητέρα του είδε τη λέξη «ήλιος» γραμμένη στα Ελληνικά, ήξερε ότι αυτό ήταν ένα όνομα που θα ταίριαζε στον γιο της, αφού το ήμισυ της καταγωγής του το έλκει από τη «χώρα του φωτός», την Ελλάδα. Ο ίδιος αντίκρισε για πρώτη φορά τον ήλιο στον ελληνικό ουρανό, όταν πρωτοήρθε σε ηλικία 15 ετών στη Θεσσαλονίκη, για να συναντήσει την οικογένεια του πατέρα του. Έκτοτε, ζει εδώ και σπουδάζει στο ACT, νιώθοντας πλέον τη Θεσσαλονίκη σπίτι του, αφού μπορεί να είναι δίπλα στη γιαγιά του (φωτ.) και τα… σαρμαδάκια της, που δικαίως κατέχουν περίοπτη θέση σε βιβλίο μαγειρικής.
«Όταν έφτασα εδώ, ανησυχούσα λίγο για το πώς θα με έβλεπαν οι άνθρωποι, καθώς ήξερα ότι η μορφή μου ήταν κάπως διαφορετική. Στην αρχή, κάποιοι ηλικιωμένοι με κοιτούσαν με περιέργεια, καθώς έχω κάποια ελληνικά χαρακτηριστικά, αλλά και κάποια πιο έθνικ. Το μεταβατικό αυτό στάδιο ήταν, ωστόσο, αρκετά εύκολο. Μόλις συνειδητοποίησα ότι είμαι λίγο διαφορετικός, αλλά δεν θα αφήσω τη διαφορετικότητά μου να με σταματήσει από το να είμαι αυτός που είμαι, οι άνθρωποι με αποδέχτηκαν εύκολα. Για παράδειγμα, όταν μάθαινα τη γλώσσα, έλεγαν ότι ‘τουλάχιστον, προσπαθεί να κάνει τη Θεσσαλονίκη σπίτι του’ – και αυτό είναι κάτι που καθένας σέβεται», λέει.
Για το Europride τονίζει πως καθένας δικαιούται να νιώθει ότι τον εκτιμούν και τον αποδέχονται, ενώ σχολιά- ζει πως μια εκδήλωση για τη συμπερίληψη θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο επιρρεπής στην κριτική, καθώς θυμάται –με μια δόση χιούμορ– τα παράπονα ενός ταξιτζή για τους κλειστούς δρόμους σε ένα παρόμοιο event…
Panagiotis-Ilios-Pante Tserventis
student
When his Balinese mother saw the word for sun written in Greek, she knew that this name would suit her sun since half of his ancestry is from the “land of the light” – Greece. He first saw the Greek sun in the sky at age 15, when he arrived in Thessaloniki to meet his father’s family. Since then, he’s lived here, studying at ACT and now considering Thessaloniki his home, as he can be close to his grandmother and her “sarma” stuffed leaves, which rightfully occupy a prominent place in the cookbook.
“When I came here, I was a little worried about how people would see me, as I knew I looked somewhat different. At first, some of the elderly looked at me with curiosity, because I have some Greek features as well as some more ethnically diverse features. This transition was quite easy, though. As soon as I realized that I’m a little different but I won’t let my difference stop me from being who I am, people accepted me easily. For example, when I was learning the language, they said that ‘at least he’s trying to make Thessaloniki his home’ – and this is something everyone respects,” he says.
In terms of Europride, he points out that everyone deserves to feel appreciated and accepted, while he comments that an event focused on inclusion should protect itself from criticism as much as possible, recalling – with a little humor – a taxi driver’s complaints about road closures for a similar event…
Γιώργος Κουρτίδης
συνιδρυτής, Τhe Caravan B&B
Η Θεσσαλονίκη, μια πόλη γεμάτη ιστορία, κουλτούρα και ζωντάνια, δεν φάνταζε ούτε ήταν πάντοτε ανοιχτή και φιλόξενη. Τα πράγματα σχετικά με την αποδοχή και την ενσωμάτωση της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας δεν είναι τόσο ρόδινα.
Αναμφισβήτητα, η διοργάνωση του Thessaloniki Pride κάθε καλοκαίρι αποτελεί ένα μεγάλο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι μια γιορτή που δίνει φωνή και ορατότητα στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και προσκαλεί τους πολίτες να γιορτάσουν τη διαφορετικότητα – ωστόσο, αυτό δεν αρκεί. Στην καθημερινότητα υπάρχουν ακόμη προκλήσεις. Οι προκαταλήψεις και οι διακρίσεις παραμένουν, πολλές φορές κρυμμένες πίσω από το πέπλο της «παραδοσιακής οικογένειας». Πολλά άτομα ΛΟΑΤΚΙ διστάζουν να εκφραστούν ανοιχτά, φοβούμενα την απόρριψη ή την περιθωριοποίηση.
Τι χρειάζεται, λοιπόν, για να γίνει η Θεσσαλονίκη πραγματικά ανοιχτή; Αρχικά, εκπαίδευση και ενημέρωση. Τα σχολεία να διδάσκουν την αποδοχή και τον σεβασμό από μικρή ηλικία. Οι επιχειρήσεις και οι δημόσιοι οργανισμοί να εφαρμόζουν πολιτικές κατά των διακρίσεων και να προάγουν ένα περιβάλλον συμπερίληψης. Επιπλέον, οι τοπικές αρχές και η κοινωνία των πολιτών πρέπει να υποστηρίζουν ενεργά την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Αυτό μπορεί να γίνει μέσα από τη δημιουργία ασφαλών χώρων, όπου τα άτομα μπορούν να εκφραστούν χωρίς φόβο, αλλά και με τη διοργάνωση περισσότερων εκδηλώσεων και δράσεων ευαισθητοποίησης.
Η Θεσσαλονίκη έχει τη δυναμική να γίνει μια πραγματικά ανοιχτή πόλη. Με συνειδητές προσπάθειες απ’ όλους μας, μπορεί να μετατραπεί σε ένα μέρος όπου κάθε άτομο, ανεξαρτήτως ταυτότητας, θα αισθάνεται αποδεκτό και ασφαλές. Και τότε, θα μπορούμε πραγματικά να πούμε ότι η πόλη μας είναι μια πόλη όλων μας.
Giorgos Kourtidis
co-founder, The Caravan B&B
Thessaloniki, a city full of history, culture, and vibrancy, never seemed to be nor was open and welcoming. Reality isn’t rosy as regards the acceptance and inclusion of the LGBTI community.
Undoubtedly, organizing Thessaloniki Pride every summer is a big step in the right direction. It’s a celebration that gives voice and visibility to the LGBTI community and invites citizens to celebrate diversity – however, it is not enough. There are still challenges in everyday life. Prejudice and discrimination endure, often hidden behind the veil of the “traditional family”. Many LGBTI people are reluctant to express themselves openly, for fear of rejection or marginalization.
So, what does it take to make Thessaloniki truly open? First of all, education and awareness. Schools ought to teach acceptance and respect from a young age. Businesses and public organizations should implement anti-discrimination policies and promote an inclusive environment. In addition, local government and civil society should actively support the LGBTI community. This can be achieved by creating safe spaces, where individuals can express themselves without fear, and also by organizing more events and awareness initiatives.
Thessaloniki has the potential to become a truly open city. With conscious efforts from all of us, it can transform into a place where every person, regardless of identity, will feel accepted and safe. And then we will be able to truly say that our city is a city for all of us.
Τζάσμιν Τρούκενπολτζ
σπουδάστρια και εργαζόμενη
Τα πυρόξανθα μαλλιά και τα καταγάλανα μάτια της μαρτυρούν τον τόπο όπου γεννήθηκε, την Αυστρία. Ο γεμάτος πάθος λόγος της, ωστόσο, παραπέμπει στην πατρίδα της καρδιάς της, τη Νότια Αφρική, όπου έμεινε μέχρι την ενηλικίωσή της.
Τα βήματα της ζωής την οδήγησαν για σπουδές στη Θεσσαλονίκη, όπου, έχοντας ξεπεράσει πλέον το άγχος του πρώτου καιρού, νιώθει την ελευθερία τού να μπορεί να είναι ο εαυτός της. «Στην αρχή ήμουν πολύ πιο αγχωμένη, καθώς ήμουν νέα στην πόλη και δεν ήξερα πώς θα μπορούσαν να αντιδράσουν οι άνθρωποι που συναντούσα» λέει και παρατηρεί ότι, όπως και στη Νότια Αφρική, υπάρχουν πολύ ανοιχτοί άνθρωποι σε κάποια μέρη και κλειστοί σε κάποια άλλα. «Είναι δύσκολο να τοποθετηθώ με ακρίβεια. Υπάρχουν κάποιες συντηρητικές ιδέες, αναμεμιγμένες με ορισμένες άλλες, πιο σύγχρονες. Συνολικά ωστόσο θα έλεγα ότι εδώ αισθάνομαι πως μπορώ να εκφραστώ, να είμαι ο εαυτός μου, έχοντας βέβαια πάντοτε κατά νου ότι αυτό μπορεί να μην αρέσει σε όλους».
Για το Europride επισημαίνει πως παρατηρεί κάποιες αντιδράσεις, ωστόσο θεωρεί ότι είναι μάλλον αδαής κάποιος, αν αναρωτιέται για την αναγκαιότητά του: «Έχω πολλούς φίλους που είναι γκέι και εγώ η ίδια είμαι μπάι. Δεν έχω μετάσχει σε ανάλογο event, αλλά θα πάω φέτος» σημειώνει, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη της στη Θεσσαλονίκη, επειδή εδώ νιώθει –από αυτήν την άποψη– πιο άνετα απ’ ό,τι στη Νότια Αφρική. «Αλλά και εκεί να γύριζα, τώρα πλέον θα έπαιρνα αυτήν την αίσθηση μαζί μου» τονίζει.
Μαζί της θα πάρει σίγουρα, όταν (κι αν) φύγει, την εικόνα της πόλης από τα Κάστρα και από την πολύβουη παραλία της.
Jasmine Trukenpolz
student and employee
Her fire-blond hair and bright blue eyes reveal her place of birth, Austria. But the passionate way she speaks points to where her heart calls home: South Africa, where she lived until she became an adult.
Life led her to Thessaloniki for studies, where, having now overcome the stress of moving, she feels the freedom to be herself. “At first, I was much more nervous and I didn’t know how people I meet might react,” she says, noting that, just like in South Africa, there are very open people in some places and closed-minded people elsewhere. “It is hard for me to speak accurately. There are some conservative ideas mixed with other, more contemporary ideas. Overall, though, I’d say that here I feel that I can express myself, be myself, always keeping in mind that not everyone might like that, of course.”
She says that she has noticed some objections to Europride but feels that anyone who wonders whether it’s necessary is rather uninformed: “I have many gay friends, and I’m bi myself. I haven’t participated in a similar event before but this year, I’m going,” she notes, expressing her gratitude to Thessaloniki because, in this respect, she feels more comfortable here than in South Africa. “But even if I were to return there, I would be now able to take that feeling with me,” she smiles.
When (and if) she leaves Thessaloniki, the sight of the city from the Castles and from its bustling seafront will certainly stay with her.
Τένια Μενεγάκη
ιδιοκτήτρια, Apodec
Η Θεσσαλονίκη είναι ανοιχτή προς τον ορίζοντα του Θερμαϊκού, του μεγαλύτερο κόλπο του Αιγαίου πελάγους. Ανοιχτή στους νέους και τους χιλιάδες φοιτητές. Άτομα με ανησυχίες και ερωτήματα που, μαζί με οργανώσεις υποστήριξης των δικαιωμάτων των LGBTQ+ ατόμων, ενισχύουν τις οδούς προς ενημέρωση, ενσωμάτωση και ορατότητα.
Παράλληλα, όμως, υπάρχουν πολλές μικρότερες ή μεγαλύτερες «Θεσσαλονίκες» εσωστρεφείς, κλειστές, που συνυπάρχουν στην ίδια πόλη. Είναι πολλά ακόμη να γίνουν, για να συνυπάρξουμε όλοι/όλες/όλα σε μια ανοιχτή Θεσσαλονίκη. Για να δημιουργήσουμε ένα από κοινού αφήγημα. Συμπαγές και πάντοτε συμπεριληπτικό, χωρίς να περιβάλλεται από μανδύες μυστικοπάθειας.
Μπορεί και να το πετύχουμε. Με αφετηρία την κατανόηση και την αλληλεπίδραση.
Tenia Menegaki
owner, Apodec
Thessaloniki is open to the horizon of Thermaikos Gulf, the largest in the Aegean Sea. Open to the youth and the thousands of students. Individuals with concerns and questions who, along with organizations that support LGBTQ+ rights, are fostering avenues to awareness, inclusion, and visibility.
However, at the same time, many smaller or larger “Thessalonikis” which are introverted and closeted coexist in the same city. There is still a lot to be done for all of us to coexist in an open Thessaloniki. To create a shared narrative. Cohesive and always inclusive, without shrouds of secrecy. We might even achieve it. Starting from understanding and engagement.
Τζόνσον Οκουσέντε
πρακτικάριος στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης
Μπορεί να γνώριζε ελάχιστα για τη Θεσσαλονίκη πριν έρθει στην πόλη για πρακτική άσκηση στο πολιτιστικό τμήμα του Γαλλικού Ινστιτούτου, στο πλαίσιο του Erasmus+, αλλά, όταν έφτασε εδώ, αντίκρισε έναν τόπο που του άρεσε πολύ. «Εξεπλάγην με όσα συνάντησα. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πολύ φιλική και φιλόξενη πόλη. Μια πόλη με πολλούς νέους ανθρώπους με διαφορετικές καταβολές και διαφορετικό στιλ. Όλοι εδώ είναι ευγενικοί και εξυπηρετικοί. Νομίζω ότι είναι εύκολο να προσαρμοστείς στον τρόπο ζωής της πόλης, επειδή υπάρχουν διάφορες δραστηριότητες και πολλά πράγματα να δεις. Η εμπειρία μου στη Θεσσαλονίκη είναι φανταστική. Γνώρισα έναν νέο πολιτισμό και έκανα φίλους. Μου αρέσει πολύ εδώ» λέει ο Τζόνσον.
Γεννημένος στη Νιγηρία, ζώντας όμως από τα 13 του στη Νίκαια, στη Νότια Γαλλία, ο 23χρονος αγαπά πολύ το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, εκεί όπου «με ένα κυπελλάκι παγωτό στο χέρι μπορείς να χαλαρώσεις», αγναντεύοντας τη θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα. «Λατρεύω τα κτήρια από τούβλο στο λιμάνι, αλλά και το εστιατόριο με θέα τον Θερμαϊκό» εξηγεί ο Τζόνσον, ο οποίος έχει σπουδάσει Διοίκηση και Εμπόριο και σκοπεύει να συνεχίσει τις σπουδές του στην Ψηφιακή Επικοινωνία.
Με το Europride να κοντοζυγώνει, σχολιάζει πως είναι ένα γεγονός που όχι μόνο θα συμβάλει στην ενίσχυση της προβολής της πόλης (καθώς αναμένεται να συρρεύσουν επισκέπτες απ’ όλο τον κόσμο), αλλά «βοηθάει σημαντικά και στην καλλιέργεια του πνεύματος της συμπερίληψης, φέρνοντας κοντά διαφορετικούς ανθρώπους και προωθώντας την αποδοχή και την ενότητα. Στο κάτω κάτω», όπως λέει, «είμαστε όλοι ίδιοι».
Johnson Okuseinde
intern at the French Institute of Thessaloniki
Although he knew very little about Thessaloniki before he came to the city, to intern at the culture department of the French Institute in the framework of Erasmus+, when he arrived, he saw a place he liked a lot. “I was surprised by what I encountered. Thessaloniki is a very friendly and welcoming city. A city with a lot of young people of different backgrounds and different styles. Everyone here is polite and helpful. I think it’s easy to adapt to the city’s lifestyle because there are various activities and many things to see. My experience of Thessaloniki has been fantastic. I got to know a new culture and made friends. I really like it here,” says Johnson.
Born in Nigeria but having lived since he was 13 in Nice, South France, the 23-year-old loves the Port of Thessaloniki, where “you can relax with a cup of ice cream in hand”, gazing at the sea and the sunset. “I love the brick buildings of the port, but also the restaurant overlooking Thermaikos,” explains Johnson, who has studied Management and Commerce, and plans to continue his studies in Digital Communication.
With Europride fast approaching, he comments that it’s an event that will not only help boost the city’s visibility (as visitors are expected from around the world), but that it also “significantly helps to foster the spirit of inclusion, bringing together different people and promoting acceptance and unity. After all,” as he says, “we are all the same.”