Κείμενο: Red Bull Media House/«Citymag».
Φωτογραφίες: Ali Bharmal/Red Bull Content Pool.
Παλεύοντας με τους επικίνδυνους υδάτινους δρόμους τής περιοχής Λεχ, η Νιούμαν κατέβηκε με το καγιάκ της συνολικά τρία ποτάμια: τον Τσαράπ, τον Ζανσκάρ και τον Ινδό, συχνά υπό επικίνδυνες συνθήκες και σε νερά που ξεκινούσαν από την «καρδιά» παγετώνων, ενώ τα βράδια κοιμόταν μόνη, στην όχθη του ποταμού. Το Red Bull Media House τη συνάντησε, ζητώντας να μάθει περισσότερα για την περιπέτειά της.
«ΔΕΝ ΣΧΕΔΙΑΖΑ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΩ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΙΝΔΙΑ… ΚΑΤ’ ΑΡΧΗΝ ΤΑΞΙΔΕΨΑ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΜΑΛΑΜΠΑΡ. ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΠΛΗΜΜΥΡΩΝ, ΩΣΤΟΣΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΣΕΙΡΑΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ, Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΜΟΥ ΕΚΕΙ ΑΠΟΔΕΙΧΤΗΚΕ ΑΔΥΝΑΤΗ. ΕΙΠΑ ΟΜΩΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΟΤΙ, ΑΝ ΕΠΕΣΤΡΕΦΑ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΕΤΣΙ, ΜΕ ΟΛΗ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΣΥΣΣΩΡΕΥΜΕΝΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΝΑ ΜΕ ΠΝΙΓΕΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΓΥΡΝΟΥΣΑ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΧΩΡΑ».
Πώς προέκυψε αυτή η αποστολή;
Δεν σχεδίαζα να ταξιδέψω συγκεκριμένα στη Βόρεια Ινδία… Κατ’ αρχήν ταξίδεψα στην Ινδία για τη γιορτή τού ποταμού Μαλαμπάρ. Λόγω των πλημμυρών, ωστόσο, αλλά και μιας σειράς γραφειοκρατικών δυσκολιών, η μετάβασή μου εκεί αποδείχτηκε αδύνατη. Είπα όμως στον εαυτό μου ότι, αν επέστρεφα στη Γαλλία έτσι, με όλη αυτήν τη συσσωρευμένη απογοήτευση να με πνίγει, δεν θα γυρνούσα ποτέ ξανά στη συγκεκριμένη χώρα. Ήταν ακριβώς τότε που αποφάσισα να μείνω περισσότερο και να κατευθυνθώ προς βορρά, για να πετύχω τον στόχο που είχα θέσει. Το τοπίο ήταν τόσο εκπληκτικά όμορφο και τόσο ελκυστικό, που αποφάσισα ότι απλώς έπρεπε να το κάνω.
Και η απόφαση να πάτε μόνη;
Είχα βαρεθεί, ώς έναν βαθμό, το να είμαι πάντοτε με κόσμο – επειδή, ξέρετε, στην Ινδία και ειδικά στην Κεράλα δεν είσαι ποτέ μόνος. Ήταν πραγματικά όμορφα, ωστόσο, μετά από δυόμισι εβδομάδες, είχα κουραστεί κάπως απ’ όλη αυτήν την κατάσταση. Έτσι, το ζύγισα στο μυαλό μου και αποφάσισα να κατευθυνθώ προς βορρά, μόνη. Επρόκειτο να είναι μια cool εμπειρία και δεν έμοιαζε τόσο δύσκολη. Σε ό,τι αφορά ειδικότερα το ζήτημα της ασφάλειας, για εμένα ήταν «business as usual», με τη μόνη διαφορά ότι αυτήν τη φορά θα ήμουν μόνη.
Πόσο μεγάλη πρόκληση αποτέλεσε το νερό; Είχατε κι ένα ατύχημα… Πόσο σοβαρό ήταν;
Ο Ζανσκάρ είχε κατεβάσει μια τεράστια ποσότητα νερού. Όταν έφτασα στον Ινδό, η ποσότητα αυτή ήταν πραγματικά ασύλληπτη.
Τη δεύτερη ημέρα κινήθηκα αρκετά γρήγορα, είπα στον εαυτό μου «εμπρός, go for it!», ωστόσο καθυστέρησα σε μια κρίσιμη στιγμή, η καθυστέρηση αυτή με έβγαλε εκτός τροχιάς και έτσι κόλλησα σε έναν θύλακα νερού. Κάτι τέτοιο αποτελεί το χειρότερο ενδεχόμενο στο δικό μου άθλημα. Όταν βρεθείς σε μια τέτοια θέση, στην πραγματικότητα δεν έχεις και πάρα πολλές επιλογές… Έβγαλα τον αδιάβροχο σάκο μου έξω από το καγιάκ μου και τον απόθεσα πάνω σ’ έναν βράχο. Σφήνωσα το κουπί μου σε μια προεξοχή και προσπάθησα να σταθεροποιήσω τον εαυτό μου. Στη συνέχεια, έβγαλα έναν ιμάντα και ένα καραμπίνερ (σ.σ.: κρίκο) από το σωσίβιό μου, με την ιδέα να προσδέσω το καγιάκ επάνω μου και, αφού το διασφάλιζα, να πηδήξω πάνω στον βράχο. Ωστόσο, γλίστρησα κι έπεσα μέσα στον θύλακα νερού, νιώθοντας το ρεύμα να με τραβάει προς τον βυθό, κάτω από τον βράχο.
Εκείνη τη στιγμή ειλικρινά δεν γνώριζα αν θα καταφέρω να βγω από αυτήν τη δύσκολη κατάσταση… Τελικά, κατάφερα να φτάσω ξανά στην επιφάνεια του νερού, χρειάστηκε όμως να κολυμπήσω μιαν αρκετά μεγάλη απόσταση, για να μπορέσω να πιάσω ξανά το καγιάκ μου. Αν το είχα χάσει, όλα θα τελείωναν εκεί, καθώς ήμουν ολομόναχη.
Πώς μπορεί να προετοιμαστεί κάποιος για μια τέτοια στιγμή, ώστε να τη χειριστεί, αν του τύχει;
Συμμετείχα σε μια σειρά από αποστολές στη διάρκεια των τελευταίων δύο χρόνων και μέσα από κάθε μία από αυτές απέκτησα εμπειρία. Ωστόσο, είναι εξαιρετικά διαφορετικό κάθε φορά – συνέχεια συμβαίνουν διάφορα πράγματα και δεν είσαι υποχρεωτικά έτοιμος γι’ αυτά. Υπάρχουν δύσκολες στιγμές, χρειάζεται να σκύψεις το κεφάλι, να μη σκεφτείς υπερβολικά, να μη σταματήσεις ακόμη κι αν είναι επώδυνο, καθώς δεν υπάρχει κάποιος που θα έρθει για να σε σώσει. Είναι κάπως σαν σε ένα βιντεοπαιχνίδι, όταν χάνεις μια ζωή: εκείνη τη στιγμή σκέφτεσαι «έχασα μία ζωή, ήμουν τυχερός».
Υπήρχαν άλλες αναποδιές;
Την επόμενη ημέρα είχα άλλη μία δύσκολη στιγμή, σε έναν μεγάλο χείμαρρο, τα κατάφερα ωστόσο αρκετά καλά. Το υπόλοιπο ταξίδι ήταν μια χαρά. Κατά κάποιον τρόπο, ξεκίνησα από το μηδέν.
Η συνάντηση, δε, με μια ομάδα νέων μοναχών με βοήθησε να αποκτήσω ξανά καλή διάθεση. Όταν εκείνοι άρχισαν να περιεργάζονται και να παίζουν με τον εξοπλισμό τού καγιάκ μου, κατάλαβα τον σκοπό πίσω από όλα όσα κάνω: όλα είναι απλώς ένα παιχνίδι – γίνονται για να περάσουμε καλά.
Πώς νιώσατε, όταν τελικά περάσατε τη γραμμή τού τερματισμού;
Ένιωσα τεράστια ανακούφιση. Ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία, η οποία με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι ίσως τελικά προτιμώ να πηγαίνω σε τέτοιου είδους αποστολές με φίλους. Δεν είναι μόνο για λόγους ασφαλείας, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, αλλά και για όλες εκείνες τις υπέροχες στιγμές στους δυνατούς, γρήγορους χειμάρρους, όταν θέλεις να μοιραστείς τη στιγμή αυτή με κάποιον άλλον. Ένιωσα πραγματικά ευάλωτη και έτσι μπόρεσα να ρίξω μια βαθιά ματιά στο «μέταλλο» από το οποίο είμαι φτιαγμένη. Μετά την Ινδία, σκέφτηκα: «Βαρέθηκα να φοβάμαι, δεν μου αρέσει – καθόλου».
Όταν σκέφτομαι ξανά αυτήν την αποστολή, έχω τόσο πολλά αντικρουόμενα συναισθήματα, που πραγματικά δεν μπορώ να καταλήξω σε οποιοδήποτε συμπέρασμα. Δεν ξέρω αν θέλω να κάνω άλλο ταξίδι μόνη μου. Όταν τελείωσε, σκέφτηκα «ποτέ ξανά». Τώρα, δεν είμαι και τόσο σίγουρη…
«Ο ΖΑΝΣΚΑΡ ΕΙΧΕ ΚΑΤΕΒΑΣΕΙ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΝΕΡΟΥ. ΟΤΑΝ ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΟΝ ΙΝΔΟ, Η ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΣΥΛΛΗΠΤΗ. ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ ΚΙΝΗΘΗΚΑ ΑΡΚΕΤΑ ΓΡΗΓΟΡΑ, ΕΙΠΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ‘ΕΜΠΡΟΣ, GO FOR IT!’, ΩΣΤΟΣΟ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΤΙΓΜΗ, Η ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΑΥΤΗ ΜΕ ΕΒΓΑΛΕ ΕΚΤΟΣ ΤΡΟΧΙΑΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΚΟΛΛΗΣΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΘΥΛΑΚΑ ΝΕΡΟΥ. ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΘΛΗΜΑ. ΟΤΑΝ ΒΡΕΘΕΙΣ ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΘΕΣΗ, ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ… ΕΒΓΑΛΑ ΤΟΝ ΑΔΙΑΒΡΟΧΟ ΣΑΚΟ ΜΟΥ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΓΙΑΚ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΟΘΕΣΑ ΠΑΝΩ Σ’ ΕΝΑΝ ΒΡΑΧΟ. ΣΦΗΝΩΣΑ ΤΟ ΚΟΥΠΙ ΜΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΟΕΞΟΧΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΝΑ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ. ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΕΒΓΑΛΑ ΕΝΑΝ ΙΜΑΝΤΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΑΡΑΜΠΙΝΕΡ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΣΙΒΙΟ ΜΟΥ, ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΝΑ ΠΡΟΣΔΕΣΩ ΤΟ ΚΑΓΙΑΚ ΕΠΑΝΩ ΜΟΥ ΚΑΙ, ΑΦΟΥ ΤΟ ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΑ, ΝΑ ΠΗΔΗΞΩ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΒΡΑΧΟ. ΩΣΤΟΣΟ, ΓΛΙΣΤΡΗΣΑ ΚΙ ΕΠΕΣΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΘΥΛΑΚΑ ΝΕΡΟΥ, ΝΙΩΘΟΝΤΑΣ ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΝΑ ΜΕ ΤΡΑΒΑΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΒΥΘΟ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΡΑΧΟ. ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑ ΑΝ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΝΑ ΒΓΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ… ΤΕΛΙΚΑ, ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΦΤΑΣΩ ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ, ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΚΟΛΥΜΠΗΣΩ ΜΙΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΠΙΑΣΩ ΞΑΝΑ ΤΟ ΚΑΓΙΑΚ ΜΟΥ. ΑΝ ΤΟ ΕΙΧΑ ΧΑΣΕΙ, ΟΛΑ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΝΑΝ ΕΚΕΙ, ΚΑΘΩΣ ΗΜΟΥΝ ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ».
